porcelanki. kwestie potłuczone

[ks-hp]

wyprowadzałeś nad brzeg. powieki fal zaciskają się.
nagle nikt nie szedł po piasku. źrenica czerwienieje,
jakbym zaglądał do oczu i mówił za dużo światła.

odkąd rozbieram cię do minut, wiem, gdzie odwieszać
ramiona, którymi mógłbyś. i usta, i usta, którymi mógłbyś.

tymczasem woda rozpłukuje języki, wygładza ciała.
jestem nagi jak klify - wespnij się i dotknij,
dotknij nieba, pływają w nim te wszystkie wieloryby.

[Miladora]

Lubię, Hipek, te Twoje obrazy.
Są cholernie niepokojące i zawsze dają wrażenie niedosytu. Tak, jakby było się o krok od jakiejś tajemnicy, której nie można uchwycić, choć zdaje się być bliska rozwiązania.

W zasadzie mam uwagę jedynie do skakania po czasach:
- wyprowadzałeś nad brzeg. powieki fal zaciskają się
i nagle nikt nie szedł po piasku. - nie ma tu konsekwencji czasowej "zacisnęły się i nikt nie szedł" albo "zaciskają się i nikt nie idzie". Przemyśl, bo to jest niespójne.
Mogłoby się też obyć bez metafory "powieki fal". Tych "powiek" jest do licha i trochę w wierszach.

[pietrek]

"powieki fal" - z jednej strony może faktycznie troszkę wyeksploatowane - z drugiej, pasuje jak ulał, więc sam nie wiem...

powieki fal zaciskają się
i nagle nikt nie szedł po piasku

tu natomiast odczytuję logikę snu: ktoś po tym piasku szedł - cięcie -i plaża znowu gładka, bez śladów
taki przeskok
ale to już sprawa autora - czy się zwyczajnie "machnął", czy też zabieg jest celowy
ach te wszędobylskie wieloryby, podoba się, pozdrawiam

[Alek Osiński]

powieki fal mnie osobiście rażą, już lepiej chyba:

fale zaciskają się, to igranie z czasem mi akurat
nie przeszkadza, ładnie wyszło z tymi wielorybami

[ks-hp]

Przemyślę powieki. Miluś, tam jest przeskok czasów, bo - tak jak pietrek zauważył (rozgryzłeś mnie, a raczej wiersz), mówię o tym, co było, następnie o tym, co jest i co się dzieje z owymi śladami w piasku.

[Miladora]

Wiem, że w konwencji "snu/wspomnień" wiele rzeczy można ująć inaczej, ale tam jest łącznik "i" i ta spójność zdania robi wrażenie niekonsekwencji czasowej. "I" każe bowiem czytać to łącznie.
- powieki fal zaciskają się i nagle nikt nie szedł po piasku.
Może jakieś rozgraniczenie by się przydało? Kropka?
W każdym razie rozdzielenie na dwa osobne obrazy, tak myślę...

[Gloinnen]

Zostawić w spokoju "powieki fal"...
I to mówię ja, przeciwniczka "powiek" w wierszach i metafor dopełniaczowych.

Ale do KN, według mnie ta przenośnia akurat jest świetna, jak zauważył Pietrek - doskonale ilustrująca wizję, opisująca zjawisko. Obraz wyjątkowo trafny, porównanie wyśmienite. Nie zmieniałabym na zasadzie potępiania w czambuł pewnych technik w ogóle, bo przecież liczy się efekt końcowy. Celność obrazowania, niebanalny kontekst - to wszystko ma wpływ na zasadność zastosowania takiego a nie innego środka poetyckiego.

Nie ruszałabym tej metafory za nic w świecie.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Niezwykle piękny - łącznie z powiekami skoro jest zaglądanie do oczu - powójny efekt. Jakieś cudowne pomieszanie czasów i osób, niepokojące.

[ks-hp]

Mila, zmienione, dzięki.

Glo, dziękuję.

Ble, racja, znalazłaś to! Pozdrawiam.

[teri]

też tu byłam, widziałam, co dzieje się na brzegu i... tuż pod tekstem -zawiłym.
Zostwiam do przeczytania raz jeszcze.