Japanese whispers

[Gloinnen]

I.

Hokusai ułożył pejzaże z ptaków
i kobiet. Wodospad przepuszcza przez drzeworyty
wczorajszy dzień, czerń
za czerwienią. Jednym pociągnięciem piórka
otwierają się słowa; tusz ścieka z palców. Koguty
opowiedziały historię świtania, tańcząc na pergaminie.



II.

Język stał się bezpowrotny; łodzie śmigają
po płatach skóry, gładkich jak tafla,
która odbija palące wschody.
To, co nazywasz miłością, trzeba czytać
od końca, dopóki jeszcze rzeka ubiera brzeg
w słomki i odbicia. Niedostrzegalny ruch dłoni
potrafi rozchylić wszystkie doliny, przekwitające
wśród dzikich truskawek. Jedna jest linia cięcia,
linia Słońca.



III.

Kaligrafia jak rozprawiczenie. Napisanego w powietrzu
po raz drugi nie da się zetrzeć; można tylko
odświeżać strony; na dnie słowiczego gniazda ugrzęzły
majaki, z trzaskiem łamanych patyków.
Płoną pola ryżowe.



IV.

Rozsunięty parawan; w głębi żółty smok
powoli połyka płynne cienie,
na rysunku,
pozwalają się mozolnie rozczytać
ciemne włosy gejsz;

między pochodniami z jedwabiu

nie ma mowy.

Wszystko gaśnie. Drobne kroki, znaczenia, ostatnia
uschnięta wiśnia. Czas się przelewa z ciała w ciało.



____________________
Glo.

[miniawka]

Witaj,
znakomity. Znakomity i skończony. Znakomity, skończony, zamknięty. Zapieczętowany.
Słowa jak obrazy. Obrazy jak słowa.
"nie ma mowy". Jest Jest słowem i obrazem. Jednością. Widzę. Nie tylko czytam.
Adam

[pietrek]

aż sobie musiałem ryciny Hokusai pooglądać - jakie współczesne! jakie "europejskie", niezwykłe i fascynujące
jest przenikanie się kultur w czasie i przestrzeni

lubię gdy wiersz oprócz wiersza, "nowości" której wcześniej nie znałem, daje mi jeszcze wgląd we mnie samego:
przypomina, otwiera, przestawia stare, skostniałe czy zapomniane układy pojęć

gdy pozwala mi na powrót czerpać z tego, co już we mnie jest, tylko się schowało - zysk podwójny, o synergicznej wartości
nie każdy tekst ma taką siłę
dzień cały będzie mi się teraz "plątała" kaligrafia, secesja, odpryski fascynującej, a najczęściej "cepeliowsko" traktowanej kultury, i te "płonące pola ryżowe" -
- dla mnie bardzo niepokojący, plastyczny obraz
pozdrawiam

[Nalka31]

Intrygujący ten wschodni obrazek, który namalowałaś. W sumie każdy fragment mógłby stanowić osobną historię, a jednocześnie każdy jest dopełnieniem następnego. Podobasiem.

[Gloinnen]

No toście mi nasłodzili, że aż głupio.

Dzięki.

Wiersz rzeczywiście powstał z inspiracji twórczością Hokusai. Kultura japońska jest fascynująca, a jednocześnie dla nas chyba jednak zamknięta, hermetyczna. Mamy zupełnie inne koncepcje, jeśli chodzi o podstawowe pojęcia - czas, przestrzeń, człowiek, słowo, obraz... Warto też dodać sposób myślenia, mentalność, tak bardzo odległe od naszych. Nie wiem, czy mój wiersz też nie jest w jakimś sensie "cepeliowski", to tylko nieśmiała próba zbliżenia do obcej, ale intrygującej, niepokojącej tajemnicy. Zawsze jednak zostanie ona ukazana przez pryzmat kultury, w której zostałam wychowana - mam na myśli sposób widzenia rzeczywistości, skojarzenia, perspektywę estetyczną...

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Zapuszczasz się w batyskafie na niezbadane głębokości, bardzo zajmujące,
pewnie jeszcze nie raz tu wrócę...

[ble]

Zupełnie niecepeliowski. Wyciągasz słowo za słowem - za ptakiem znak, piórko, człowiek. Pięknie jest, kiedy tak piszesz bez osobistej natarczywości.
Gratulacje