Kronika filmowa z 1914 roku

[misza]

I.

Wyrośli na dęby nasi chłopcy
czeka ich wieniec orderów z liści
na żniwach przy dźwiękach orkiestry
młode łany falują pod kosą
będzie po nich
zanim przyjdzie jesień


II.


Pióropusze starych admirałów
jeszcze nie wmiotły cieni marynarzy
w piach zimnych zatok północnego morza
wciąż bielą żaglami samotne fregaty
złamanym żaglem nie żegnają nieba
w stalowych barwach ciężkich pancerników
nie straszą ptaków oczodoły armat
spokojnie dryfuje niezbadana przyszłość


III.


Przed nadejściem sierpniowej nocy
odczytuję słowa i uśmiechy
znikające zbyt szybko za kadrem
nie zanotuję klatka po klatce
życiorysów wpisanych na taśmę

zostaną plamy czarno - białych twarzy
jak niewyraźne pieczęcie
na wykonanych wyrokach śmierci


IV.


Nieśmiertelniki
dzwonią na szyjach
Europa maszeruje na cmentarz
wiwatują tłumy
nie ma już
bezrobotnych grabarzy
eleganckie trumny na opał
będą strzelać w żeliwnych piecykach
jak gazetowe doniesienia z frontu

[Arti]

bardzo trudny temat, jak dla mnie najtrudniejszy z możliwych... duża lekkość, znakomita lektura...jest wiersz, znakomity wiersz...gratuluję :piwo:


Pozdr

[Gloinnen]

To prawda, że temat niezwykle trudny do udźwignięcia. Bardzo łatwo popaść w liczne pułapki. We wtórność. W patos. W dramatyczne zadęcie. W natrętny dźwięk wielkiego dzwonu. Wreszcie - w moralizatorstwo.
Tobie udało się znakomicie uniknąć tych wszystkich błędów. Wiersz jest spokojny, wyważony, czyta się jak serię mikroopowieści. Bardzo dobry podział na części, które stanowią całość spojoną jednym leitmotivem, każda jednak część opowiada osobną historię, odnosi do innej refleksji, przywołuje odmienne obrazy.

młode łany falują pod kosą
będzie po nich
zanim przyjdzie jesień

Piękna metafora - młodość skazana na śmierć (symbol kosy wymowny). Z jednej strony - zobaczyłam wymarsz rekrutów - po ten ordery i wojenną chwałę, z drugiej - zapowiedź tragedii.

Pióropusze starych admirałów
jeszcze nie wmiotły cieni marynarzy
w piach zimnych zatok północnego morza

Ta metafora również mi się spodobała. Po prostu piękna.

W trzeciej części - pojawił się (chyba niezamierzony) rym: kadrem - klatce - taśmę.
Zastanawiałam się nad nim - czy to dobrze, czy źle, że jest. I rozstrzygnęłam wątpliwości na korzyść rymu. Wprowadza do wiersza pewną żałobną nutę elegii, dodaje dostojności, jak najbardziej na miejscu w tym kontekście.

Okrucieństwo wojny niestety polega na tym, że człowiek staje się właśnie tylko jednym z wielu niszczonych w jej trybach życiorysów. Skojarzyło mi się z curriculum vitae wrzucanymi do niszczarki. Z perspektywy ogólnego odbioru - tak to wygląda. Masowość tragedii nadaje jej bardzo symbolicznego, niemal abstrakcyjnego wymiaru. A człowiek? Pojedynczy człowiek? Czy się liczy?
A to jest chyba największy z wojennych dramatów. Później bardzo trudno jest przywrócić właściwe proporcje, podnieść się z dehumanizacji.

Za pointę - przyjmij oklaski.

eleganckie trumny na opał
będą strzelać w żeliwnych piecykach
jak gazetowe doniesienia z frontu

Pomilczę nad nią.

Pozdrawiam,
(w komentarzu pod tak poważnym wierszem powstrzymam się od emotek)

Glo.

[misza]

Witaj Arti!
Jakiś czas temu przeglądałem na "YouTube" fragmenty kronik filmowych z początku I wojny światowej i wtedy sobie pomyślałem, że muszę o tym napisać. W 1914 roku umarła Europa. Wszystko, co było potem, to tylko długa agonia.
Dzięki Ci za czytanie i miły komentarz.
Pozdrawiam serdecznie - Misza
Gloinnen, Elfico!
Z tą trzecią częścią intuicja Cię nie zawiodła. Rym pojawił się w sposób niezamierzony. Może podświadomy, bo przyzwyczajenie staje się drugą naturą...Hehehe...
Nigdzie dotąd nie publikowałem tego wiersza, wybrałem "Ósemkę" z czterech powodów.
Pierwszy - chciałem, żeby został profesjonalnie skomentowany. Wiem, co piszę.
Drugi - na debiut, na nowym portalu, tylko coś świeżego /niepublikowanego/.
Trzeci - chyba zanadto przyzwyczaiłem wszystkich do rymowanych wierszy /przypomniał mi się czyjś ciekawy wywód na temat konwencji/.
No i czwarty powód. Jutro jest Dzień Zmarłych.
Właściwie, to IM dedykuję ten wiersz.
Serdecznie pozdrawiam - Misza

[skaranie boskie]

Nie wiem co powiedzieć, Misza.
Przygniotłeś do samej ziemi.
Chylę czoła przed mistrzowskim potraktowaniem tematu.
Również bez głupawych uśmieszków, bo żaden nie będzie na miejscu.

Nic dodać, nic ująć.

[Mirek]

Chylę czoła przed mistrzowskim potraktowaniem tematu.

Skaranie rzekł a ja przytaknę

[misza]

Dzięki, Skaranie!
Pozdrawiam - Misza
Pozdrawiam, Mirku!

[meandra]

wszystko już zostało powiedziane przez przedmówców, Miszo.
od siebie dodam jedynie, że wiersz znakomity a ja uwielbiam
pławić się i grzebać w tematach wojennych, zatem grabula.
pozdrawiam ciepło

[misza]

Czasami zajmuję się tematyką wojenną, z racji wykonywanej przeze mnie profesji - "nie chcem ale muszem".
Niekiedy sięgam do różnym epizodów z dziejów.
Grabula z kwiatkiem Meandro

[meandra]

oj, Miszeńko, chyba szeroko się uśmiechnę. jestem po łokcie ubabrana w tej tematyce.
nietypowa pasja. niebawem biorę się za nową książkę opartą na wojennych dokumentach rodzinnych.
zobaczymy czy projekt wypali. :sza:

pozdrowizny :piwo: