kraina jesiennych serc

[coobus]

czekam
aż słońce wygasi swój żar
by spojrzeć mu wreszcie w ślepia
tak bez lęku
spojrzeć jeszcze dalej
poprzez przerzedzone promienie
gdzieś tam jest kraina
gdzie jesienią odlatują serca

nie są piękne w swym locie
nie tworzą klucza ostrego jak grot
który przecina niebo na pół
nie są tak malownicze ani krzykliwe
jak ptaki

lecą samotnie
na zmęczonych skrzydłach
niesione resztkami sił
milczące i szare
stygnące
bez wiary
boleśnie pogodzone z losem
często spadają przed końcem drogi

patrzę w ślepia ognistej kuli
jakby miała znaczenie
ta wielka bitwa na spojrzenia
ale już wiem
że przegram
zasłaniam obolałe i załzawione oczy

skwierczą łatwopalne marzenia
czuje lęk

[Alek Osiński]

Jakoś mnie nie przekonuje ten obraz odlatujących jesienią serc;
sezonowe wędrówki ptaków kojarzą się raczej z cyklami przyrody,
czymś pozytywnym, potrzebnym do odnowy, natomiast te serca
lecą gdzieś jakby na darmo (pogodzone z losem), po co więc lecą? Zresztą sam wybrany atrybut (serca)
jako takie i oderwane od kontekstu zdają się nie przemawiać własnym głosem.
Może warto jakoś pogłębić ten tekst? Muszą być koniecznie serca?

Pozdrawiam