twarze matek

[Maryla Stelmach]

małe miasta pochylone nad odrą
świecą nocą i w każdym oknie
twarze matek w pękniętych szybach
czekające madonny miodne

oczy matek latarnie w mroku
przenikają bezpieczne wody
odbijają na kręgach szklanych
zapomniane powrotne drogi

nie chcą wiedzieć kiedy umarły
siedzą w szparach pilnują domu
czasem zrzucą zdjęcie z kominka
wyjmą książki z dębowych komód


twarze matek przepiękne stare
powracają jak białe żagle

[Gloinnen]

Poruszyłaś bardzo piękny i ważny temat w swoim wierszu.
Podoba mi się wiele sformułowań, które świetnie odzwierciedlają czułość, macierzyńską troskliwość, np.

odbijają na kręgach szklanych
zapomniane powrotne drogi

Ładnie próbujesz nawiązać do przeszłości, którą symbolizują twarze matek, będące skarbnicą wspomnień, tradycji, łącznikiem pomiędzy teraźniejszym a minionym. Pamięć o kobietach, które dały nam życie, jest jednocześnie pamięcią o dawnych obyczajach, ma wymiar sacrum, który oddaje fraza:

bolejące madonny święte

Dramatyzm osiąga punkt kulminacyjny, gdy w ostatniej strofie pojawia się stwierdzenie:

nie chcą wiedzieć kiedy umarły

Można w nim wyczytać ogromną tęsknotę. Jest tu także bardzo mądra myśl - matka jest zawsze obecna w życiu człowieka, czuwa nad domem, choćby tylko jako wspomnienie, jako zakorzenione w nas wartości, a nawet - choćby tylko jako ból, odczuwany po jej śmierci.

Klimatycznie ten utwór kojarzy mi się z niektórymi tekstami Gałczyńskiego...

Poruszył mnie Twój wiersz. Jednak - jeżeli mogłabym - swoim wrednym zwyczajem - zaproponować ewentualnie kilka drobnych zmian, aby lepiej brzmiał - to sugerowałabym:

w każdym oknie
w twarzach matek odbitych w szybach

Trzykrotnie powtórzone "w" - dość mocno zgrzyta.

"świecą nocą i w każdym oknie
twarze matek odbijają jak szyby
bolejące madonny święte"

Sama metafora (przekształcona po mojemu) chyba zbytnio nie odbiega w swojej konstrukcji od pierwotnej wizji - więc może coś z mojej wersji Ci się spodoba?

oczy matek cichnące wyspy
podmywane przez czyste wody

cichnące - podmywane - czyste

To już może czyste czepialstwo, ale pomyślałam o tym, żeby zamiast dość statycznych epitetów wprowadzić w wersy odrobinę dramatyzmu. Takie nagromadzenie form przymiotnikowych trochę rzuca się bowiem w oczy.

"cichną oczy matek - wysepki
podmywane przez czyste wody" ---> wymyśliłam coś takiego.

czasem rzucą zdjęciem z albumu

Zastanawia mnie użycie tutaj czasownika "rzucą"... Posiada on według mnie zabarwienie dość mocno negatywne. Rzuca się czymś w złości, w gniewie. Rzuca się np. "perły przed wieprze", itp. Rzuca komuś ochłap na pożarcie. Wiele frazeologizmów eksponuje fakt, że czynność "rzucania" wpisuje się raczej w konteksty pejoratywne. Więc nie wiem czemu te twarze matek mają nagle rzucać zdjęciami i książkami... Efekt gwałtowności nie pasuje mi do miękkiego, melancholijnego przekazu, do spokojnie rozwijanej łagodnej nastrojowości. Może masz na myśli obecność duchów, które dają znać o swojej obecności w domu?

"czasem strącą zdjęcie z regału
skradną książkę dębowej szafie"

Może tak?

twarze matek przepiękne stare
powracają jak białe żagle

"twarze matek przepiękne i stare
powracają niczym białe żagle"

Ciężko jest Twój tekst poprawiać, gdyż posiada on pewien rytm (oparty na dziewięciozgłoskowcu). W pierwszej strofie jest zachwianie (pierwszy wers napisany jedenastką), które wykorzystałam w mojej propozycji zmian.
Końcowy dwuwers przekształciłabym w dziecięciozgłoskowiec.

Pora skończyć już, bo się bezczelnie rozgadałam. Oczywiście to Twój wiersz i moje pomysły to tylko podpowiedzi, jak nadać utworowi blasku. Ale niczego oczywiście nie narzucam.

Pozdrawiam i czekam z niecierpliwością na kolejne teksty.


Glo.

[Marcin Sztelak]

Miałem już okazję czytać i komentować - podoba mi się (pomijając te święte)

Pozdrawiam.

[SamoZuo]

Ładny, wzruszający wiersz.

Pozdrawiam

[Maryla Stelmach]

dziękuję bardzo za komentarze. pozdrawiam serdecznie.

[Leonard Kern]

Bardzo ładnie.

[iskierka]

ładny wiersz wygrzebałam

[ono]

bardzo ciekawy wiersz - jeszcze pod niego wrócę

[Ewa Włodek]

matka - za życia najlepsza opiekunka, po smierci - duch opiekuńczy... Ładnie rzekłaś, Marylo...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[anastazja]

Marylko pięknie, pod wrażeniem, ale czego nie wcześniej, iskierka wygrzebała i chwała Jej za to.

iskierko, dobrze, ze masz czas, grzeb dalej, ta perełka Ci się udała.

Pozdrawiam obie Panie