Kiedy niebo przebija błękitem

[Leonard Kern]

Kiedy niebo przebija błękitem

w czterech rękach trzymamy zielony dach
przed gradobiciem świata chowamy się

tworząc ściany rodzących się na nowo
malowniczych pejzaży naszego kochania

odkryte ogrody prężą pierś
w łodygach naszej młodości

puszczają na wody naszych spojrzeń
pleciony wianek łaknących dłoni

zawstydzone kamienie rumienią się krwiście
słońce ubija drogę z naszych uśmiechów


podobno
wiosną rodzą się nowe nadzieje

[Alek Osiński]

Świat dla dwojga - temat dosyć popularny, wykonanie moim zdaniem
mogłoby być lepsze

w czterech rękach trzymamy zielony dach
przed gradobiciem świata chowamy się

tworząc ściany rodzących się na nowo
malowniczych pejzaży naszego kochania

odkryte ogrody prężą pierś
w łodygach naszej młodości

puszczają na wody naszych spojrzeń
pleciony wianek łaknących dłoni

zawstydzone kamienie rumienią się krwiście
słońce ubija drogę z naszych uśmiechów


podobno
wiosną rodzą się nowe nadzieje

w 4. kolejnych dwuwersach masz powtórzony zaimek - naszego... etc
chyba warto jednak tego unikać, nad metaforami też warto popracować
np. pleciony wianek łaknących dłoni - złożony dopełniach nie brzmi imo dobrze,
puenta też dosyć banalna

Z zainteresowaniem przeczytam następne wiersze

Pozdrawiam

[Leonard Kern]

O tak naniosło się tych "naszności" i frazę też dopracuję. Dzięki za oko. Wiersz bardzo osobisty, więc nie traktuję go banalnie, a choćby uczucia odbudowy, lek, miłość miały pozostać banalne, to po tysiąckroć nie tak będzie. Coraz częściej prostota i czystość staje się nudna i banalna stąd nas nosi. Pomyślę nad resztą i życzę ciepłego roku, pod każdym tego słowa znaczeiu

[Alek Osiński]

Wiersz bardzo osobisty, więc nie traktuję go banalnie

Ja też nie traktuję go banalnie. Jeśli używam słowa banał to nie mam oczywiście na myśli siły ani sposobu
odczuwania Autora, a jedynie, moim zdaniem, sposób ich wyrażenia w języku poetyckim.
Uczuć nigdy nie oceniam żeby było jasne