Jest taka wioska

[anastazja]

w której zostawiłam sukienkę z dzieciństwa
szmacianka z urwaną nogą
uszyta przez mamę

bal pod gruszą w „królewnę z
gwiazdą na czole" Krysia wycinała
pozłotka z cukierków

mój Boże kiedy to było gdy z mamą
grabiliśmy siano dzieci pomóżcie chociaż
stękać prosiła

nazajutrz dłonie plątały włosy
wyrosłam
ze wstydliwego spojrzenia

czas gubi ścieżki
koparka zmieniła miejsce
na potrzebę cmentarza

nasz dom uniósł się i opadł popiołem



maj 2011

[SamoZuo]

Niestety czas biegnie nieubłaganie, ale za to wspomnienia są wieczne i żyją własnym życiem.

Pozdrawiam

[Jarek B]

...bardzo ładnie:)-pozdr. Jarek

[Sede Vacante]

Normalnie bym cię ucałował za ten wiersz!
Jakbyś po cichu zakradła się w moje tęsknoty i zabrała ich część, bym nie musiał sam w nich płakać.
Pierwsza zwrotka mnie wzruszyła ogromnie. Dobrze pamiętam zabawki z moich czasów dzieciństwa. Moja siostra miała taką szmaciankę (ach, przypomina się...ona niepełnosprawna, tak niewiele radości, a tak ściskała te lakę...) ja drewniany wóz z dwóch desek i naklejonym lakierem, oraz wszystkim z papieru ponaklejanym. Wianki z mleczy, spacery na łące, liczenie przepływających chmur i nadawanie im znaczeń, imion...
Gwiazda ze złotka na papierowej opasce i było się księżniczką, lub elfem, a my, chłopaki, miecze z patyków, tudzież łuki i Robin Hood razy piętnaście.
Ogrom wzruszeń, nasze dzieciństwo było tak bardzo pozbawione komercjalizacji i nowoczesności, ale jakże prawdziwe.
Dziś nie kupisz dziecku ipoda z funkcją poszukiwania planet, czy wykrywaczem najlepszych imprez w ieście, to cie wyklnie.

Anastazjo, Anastazjo, ech, dałaś mi piękną chwilę, wehikuł czasu.
;**

[anastazja]

Dziękuję Zuo, za pochylenie się nad tekstem.

Pozdrawiam




Sede

Już nadstawiam policzek, cieszę się. Widzisz, mimo różnicy wieku. To były dobre czasy, mimo trudnych warunków życia. Wiersz jest biografią, gwiazdy przyklejałyśmy z koleżanką na czole. Był taki film (pamietam) "Królewna ze złotą gwiazdą na czole" - naturalną rzeczą było, że musimy mieć gwiazdę.
Niestety, po latach rodziców wysiedlono, z powodu budowy oczyszczalni ścieków. A teraz powstał cmentarz. To nie fikcja.
Ech, rozgadałam się.

Dziekuję.

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Nostalgiczny, tęsknota za prostotą dzieciństwa, najbardziej spodobała mi się fraza pomóżcie mi chociaż stękać.

Pozdrawiam.

[IwonaAspazowna]

Wyważony, nieprzegadany, świetny.

Obraz domu który unosi się i opada popiołem...osiada na wspomnieniach.

Pozdrawiam

[ble]

Anastazjo, bardzo ważne są takie zapisy wierszowe (również w innych formach). Ten pachnie sianem i dobrymi wspomnieniami. Kiedyś, dawno temu jako dziecko, byłam długo w szpitalu. Mama przynosiła mi różne rzeczy z domu, na przykład dodatkową piżamkę - ale pamiętam, że nie spałam w niej tylko kładłam ją sobie na poduszcze przy twarzy i wąchałam. W ten sposób ratujemy się przed obcością.
Twoja pamięć jak urna, pięknie przechowuje.
Pozdrawiam Koleżankę

[anastazja]

Jarku - miło Cię widzieć. Dzięki



Marcinie - to słowa mojej mamci kochanej,( nieżyjącej) miałyśmy od sześciu, do 12 lat, nigdy nie zapomnę. Ojciec robił widełka z gałązek, nie były ciężkie, trochę zabawy i zarazem pracy. Rozrzucałyśmy pokosy.

Dzięki za poczytanie.
Pozdrawiam.

Dodano -- 13 maja 2012, 14:57 --

Iwonko - miło mi czytać, bard o się cieszę, dziękuję.

Pozdrawiam

Kod: Zaznacz cały

Twoja pamięć jak urna, pięknie przechowuje.

Kochana ble - dziękuję.

[Alek Osiński]

I mnie nostalgia ogarnęła po przeczytaniu. Są pewne obrazy niemożliwe do zatarcia
Podoba się. Pozdrowienia