Niedowidzenie mijanych wierszy

[Marcin Sztelak]

Nocą zatracam ostrość,
mosty, wieże, wyszlifowane bruki
zbite w mrok.

I przeklęte dreszcze w ogrodach,
pomiędzy drzewami.
Szydercze nowie,
szelesty tuż pod sklepieniem
czaszki.

Kroki milknące wpół zdania,
choć słowa się cisną
na kartkę.
Zaledwie kilka westchnień do świtu
a i tak przyjdzie złożyć głowę.

Podróż w czasie
z niedomówieniem datowników.
Męcząca wielowymiarowość przestrzeni
mocno ograniczonej życiem.

[pietrek]

też tak miewam, pewnie nie tylko ja
więc zawsze pod ręką coś do pisania
a rankiem, gdy umysł się uwalnia, sprawdzam czy coś się złapało,
czy nocne szelesty można złożyć w jakiś harmoniczny dźwięk
pozdrawiam

[anastazja]

Czytałam wiersz, więc uśmiech zostawiam

[ble]

Ach ta niepewność pewności. Niedowidzenie - dobrze rzecz nazwałeś. Coś się przemyka obok nas i czasem, z daleka wydaje nam się, że to mógł być wiersz. Najpiękniejsze są te nienapisane - jak zwierzęta na wolności; reszta to małe zoo; czasem tak myślę - złapane w siatkę motyle, po dotknięciu skrzydełek - martwe.

[Zola111]

I przeklęte dreszcze w ogrodach,
pomiędzy drzewami.
Szydercze nowie,
szelesty tuż pod sklepieniem
czaszki.

- to jest naprawdę dobre

Poza tym - całość jest niezła, naprawdę. Pozdrawiam,

[Withkacy]

[e_14scie]

a wiersz, to tylko szereg pozlepianych znaczeń, znaczków graficznych telepiących się w podświadomości.
Nie wiem czemu, akurat noc ma znaczenie dla większości, dla niektórych ich dworcem Perpignan, bywa tramwaj, metro, samotna droga do domu...

Dobry wiersz

[Alek Osiński]

Umknął mi wcześniej, a szkoda, bo bardzo się podoba

Pozdrawiam