obdarta z historii

[Gloinnen]

to już nie moja historia
choć pamięć wciąż jak żywa
o przerdzewiałym śniegu i krwi we włosach

cudzej

a przecież wolność jeszcze
nie wywietrzała
ze stęchłego fetoru internatów

gardło przeczuwa
połknięte zęby

uczeni w mowie
stracili język giętki
ociemniały

może kiedyś także mnie
dosięgnie podmuch
zdzierający skórę z ramion

zatrzaśnie się krata
i nie powiem
to tylko zima



____________________
Glo.

[Jarek B]

...pięknie!!!:)

[pietrek]

ano, jeśli idę dobrze historyczno - histerycznym tropem, to ujęłaś rzecz po mistrzowsku Glo
a jeśli moje pierwsze skojarzenia są nietrafione, to mam jeszcze inne tropy, inne wiersze w wierszu

[Gloinnen]

Ciekawe jakim tropem poszedłeś...


Dziękuję za komentarze. Wiersz nie jest lekki łatwy i przyjemny, tym bardziej doceniam lekturę. Ze względu na odległość wydarzeń w czasie - niekoniecznie mogłam opisać temat jak należy.

Pozdrawiam,


Glo.

[pietrek]

głównie sierpniowo - grudniowym, ale takim ogólnie - polsko - historycznym też, ale teraz nasuwają mi się
kolejne skojarzenia, mroczniejsze...
cóż, poza intencją autora jest jeszcze ocean projekcji czytelnika,
jestem zdania, że im więcej wiersz "uruchomi" - tym lepiej

[Gajka]

GLO

Świetny wiersz

[e_14scie]

Któryś raz już czytam i za każdym kolejnym, wyłania się wreszcie to, co chciałam wyczytać i co chciałaś chyba przekazać.

[skaranie boskie]

Dość łatwe do rozszyfrowania, nawet dla takiego wroga szarad w wierszach, jak stara, fioletowa małpa. Rzeczywiście historia nie Twoja, choć przecież nasza wspólna. Pamiętasz tak, jak ja gdański grudzień czy poznański czerwiec. Wiedziałem, że dzwonią, tylko nie wiedziałem na jaką mszę.
Nie moja to bajka.
Nie lubię poezji zaangażowanej, zwłaszcza politycznie (nawet jeśli to polityka historyczna) i religijnie. Ten wiersz usprawiedliwia odległość w czasie i podejście Autora do tematu. Z dystansem należnym dawnym wydarzeniom. Szczególnie tym, które odbyły się bez naszego udziału. Za to masz plusa.
Forma dobra, w twoim stylu.

[Gloinnen]

A mnie właśnie frustruje to, że ta historia jest już na tyle odległa w czasie, że ciężko mi się z nią utożsamiać. Kiedyś na poetach spoczywał większy ciężar, może rodzaj moralnego imperatywu, co skutkowało rozwojem poezji zaangażowanej. Mnie tego brakuje. Czuję się jakby właśnie pozbawiona solidnie ugruntowanej tożsamości, która mnie określi. Poza pisaniem rzewnych rymowanek chciałabym powiedzieć coś ważnego i na ważny temat, a wszystko, co miało istotne znaczenie wydarzyło się już i jakby przeszło obok...

[skaranie boskie]

Niefart...