Axis urbi - trwanie

[ble]

.
Pozostało
jedno
trzymać się
kamienia

twardych miejsc
bruzd
przekreśleń

nawet jeśli się kruszę – mówi miasto – zawsze, zawsze
wyrastam ze źródła, z ręki kamieniarza, który tu przyszedł z daleka;
zadarł głowę ku niebu i obserwował topole, buki. A potem
dęby.

W nocy śnił wiązania, skosy, bramy, wieże, gwiezdne konstelacje.
To z kwadratu Pegaza stworzył ciosanie skały. Zaklęcia.
Ryty na skórze. Oznaczenia plemienne – moja litogryzarka.
Znam ten dom i przecznicę, bo z zaprzeczeń powroty,
do tego, co było pierwsze. Mój znak. Palik na polu.

Pamiętam cię – mówi miasto.

Pamiętam, nawet gdy miasto, chropawe i bezwzględne,
zatruwa moją ranę, wzbudza zakażenie
pomiędzy życiem i śmiercią.

[IwonaAspazowna]

Doskonały tekst. Czuć tętno kamieni, napięcie żył i przepływ krwi pod chropowatą powierzchnią. Miasto-centrum rozrasta się i traci swoje granice, przepływając przez dłonie człowieka w stronę nieskończoności. Symbol i konkret stają się jednym i samym w miejscu, gdzie wszystko się rozpoczyna i kończy. Nawet śmierć okazuje się powrotem do arche, tego, co było na początku. Mit kosmogoniczny zakreśla koło zamykające w swym wnętrzu czas i przestrzeń.

[ble]

Witam pierwszą Czytelniczkę Wiersz świeżo napisany, wszystkie uwagi cenne. Fajnie, że obraz miasta trafia, to dla mnie satysfakcja.
Zastanawiam się, czy nie byłby lepszy kołek w polu zamiast palika na polu. Ten pierwszy bardziej zwarty, z kolei palikowanie to historyczna podstawa odmierzania przestrzeni na zasiedlenie.
Pozdrawiam

[pietrek]

z zazdrością obserwuję jak konsekwentnie rozwijasz cykl, nakłaniasz swą wyobraźnię do pracy "na zadany temat"
to się nazywa profesjonalizm, w najlepszym tego słowa znaczeniu - panujesz nad niezwykle trudną do okiełznania materią
kolejny wiersz który kupuję bez pytań, pewnie dla tego że Twoje "widzenie" jest mi bliskie, tak zręcznie przepływasz
przez tysiąclecia, łącząc to, co wielu wydaje się bardzo różne, nieprzystawalne...
litogryzarka - cudności
cieszą mnie takie teksty - że ktoś je napisał - i ze ja mogę je czytać, niemalże in statu nascendi

[atoja]

zaczytałam się i zapatrzyłam na to miasto tak trudne do ogarnięcia wzrokiem

niemalże miasto Inków

palik na polu

pozdro

[ble]

Pietrek - cieszę się, ze zauważyłeś litogryzarkę. Tworzenie takich słów to wielka część radości pisania. Wiersz jest ostatnim z cyklu axis urbi. Są cztery - moment, światła, szaleństwo, trwanie.
Dzięki za uczestnictwo w moim pisaniu

Atoja - witaj ! Zostawić palik? Niech będzie.
Pozdrawiam serdecznie

[pietrek]

cztery filary, strony, żywioły
warto było, i pewnie nie raz jeszcze warto będzie
pozdrawiam

[anastazja]

To jesteś Ty, cała ble - z taką czułością o martwej naturze. Miasta żyją w Tobie.

Bardzo profesjonalnie.

[Alek Osiński]

Znam Olu znaczenie palików, jest arcyważne.
Paliki odsuwam od granicy i czekam aż odlecą...
tak jeden swój wierszyk zaczynałem.

Miasto nas pamięta i nam pamięta, a my możemy robić mu
koło kamienia...

Pięknie u Ciebie i mądrze

To lubię

[ble]

cztery filary, strony, żywioły

U mnie w zbiorku cztery części, dlatego te cztery filary.

z taką czułością o martwej naturze. Miasta żyją w Tobie.

Masz rację - trzeba czułości (w sensie głębokie odczuwania), żeby napisać wiersz. Dzięki, Ani

Znam Olu znaczenie palików, jest arcyważne.
Paliki odsuwam od granicy i czekam aż odlecą...
tak jeden swój wierszyk zaczynałem.

Miasto nas pamięta i nam pamięta, a my możemy robić mu
koło kamienia...

Pięknie u Ciebie i mądrze

Ach, wiersz o palikach musisz go pokazać

A czy mądrze? Mądrej głowie dość dwie slowie, a u mnie wysyp - zastanawiam się jak wrócić do bardziej skondensowanego pisania.
Dzięki, Al, pozdrawiam