rapa nui

[Stepanian]

rapa nui


a kiedyś lubiłem patrzeć przez fale
mogłem stać długo bez zamyślenia
teraz przeglądam się w horyzontach

coraz to węższych i coraz bliższych
czekanie nie jest podobne do kija
i zawsze tylko jeden ma koniec

choć wtedy wiedziałem – będę ariki
wystarczy ukraść jajo i wrócić
owalem czasu na gładkim czole

którym sięgałem kiedyś przez fale
dziś kamienieję niemym moai
szeptem poszumu ciszy - kruszeję


wersja poprawiona

kiedyś lubiłem patrzeć przez fale
mogłem stać długo bez zamyślenia
teraz przeglądam się w horyzontach

coraz to węższych i coraz bliższych
czekanie nie ma w sobie nic z kija
i zawsze tylko jeden ma koniec

wtedy wiedziałem – będę ariki
wystarczy ukraść jajo i wrócić
owalem czasu na gładkim czole

którym sięgałem kiedyś przez fale
dziś kamienieję niemym moai
szeptem poszumu ciszy - kruszeję

[meandra]

a kiedyś lubiłem patrzeć przez fale
mogłem stać długo bez zamyślenia
teraz przeglądam się w horyzontach

coraz to węższych i coraz bliższych
czekanie nie jest podobne do kija
i ma jeden koniec

choć wtedy wiedziałem – będę ariki

kiedyś lubiłem patrzeć przez fale
i stać bez zamyślenia
przeglądam horyzont

coraz węższy i bliższy
czekanie nie jest podobne do kija
i zawsze ma jeden koniec

choć wtedy wiedziałem – będę ariki
trzeba ukraść jajo i wrócić
owalem czasu na gładkim czole

którym sięgałem przez fale
a dzisiaj kamienieję moai
szeptem i kruszeję




tyle dla mnie. bez przegadania.

pozdrawiam ciepło

[Stepanian]

Meandro, skondensowałaś wiersz. To oczywisty i słuszny trend w wolnej poezji, ale w tym przypadku skończyło się brutalną kastracją. Twoja wersja pozbawiona jest rytmu i melodii, jest nijaka. Sprawiłaś jednak, że przyjrzałem się tej pracy krytycznie i poszedłem dalej w urytmicznieniu, poprzez wyrównanie wersów. Pozdrawiam.

kiedyś lubiłem patrzeć przez fale
mogłem stać długo bez zamyślenia
teraz przeglądam się w horyzontach

coraz to węższych i coraz bliższych
czekanie nie ma w sobie nic z kija
i zawsze tylko jeden ma koniec

wtedy wiedziałem – będę ariki
wystarczy ukraść jajo i wrócić
owalem czasu na gładkim czole

którym sięgałem kiedyś przez fale
dziś kamienieję niemym moai
szeptem poszumu ciszy - kruszeję

[Miladora]

No i dobrze zrobiłeś, Stepuś, bo właśnie się przymierzałam z podręczną gilotynką do ścięcia nadprogramowych zgłosek.

Zaoszczędziłeś mi fatygi.

Tak, teraz to jest biały wiersz pełną gębą.
I jest w nim prawda. Czekanie ma zawsze tylko jeden koniec...

Aha - dodaj nową wersję pod oryginałem, z dopiskiem "wersja poprawiona" - tak się tu robi.

Buziak i zdrowie

[Bożena]

frakt- czekanie również się kończy i nie zawsze jest to dobre zakończenie wiersz zyskał po porawkach

[Gloinnen]

czekanie nie ma w sobie nic z kija
i zawsze tylko jeden ma koniec

Ale na to powtórzenie się nie zgadzam. W imieniu wiersza.

Może - "i jeden tylko posiada koniec"?

szeptem poszumu ciszy

"szept poszumu ciszy" - brzmi wyjątkowo ciężko, według mnie. W ogóle zestawienie "szept z ciszą" dla mnie jest dosyć banalne, całość upchnięta w podwójną konstrukcję dopełniaczową w mojej ocenie psuje pointę.

Warto jeszcze podumać.

Pozdrawiam,


Glo.

[Stepanian]

Witaj Gloinnen. Masz rację. Muszę pomyśleć co zrobić z mamkami.
Pointa musi zostać. Spiętrzona dopełniaczówka jest celowa. Nie nadużywam takich metafor i nie uważam oszczędnego ich używania za błąd. Celowo jest na końcu i celowo ma onomatopeiczny charakter. Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że taki zabieg znajdzie i zwolenników, i przeciwników. Biorę to ryzyko na klatę. Pozdrawiam. P.

[Gloinnen]

"poszumem ciszy w szepcie - kruszeję"

Na przykład. Obraz staje się bardziej wielowymiarowy, ale to tylko mój luźny pomysł.

Glo.

[Alek Osiński]

"owalem czasu"
"niemym moai"
moim zdaniem to zbyteczne dopowiedzenia, gdyby ograniczyc się
do samych rzeczowników byłoby ciekawiej
wiadomo przecież że czas jest symbolizowany przez koło
a kamień jest niemy;)

pozdrawiam

[Withkacy]

Puenta dobra