Życiorys

[Mirek]

urodziłem się
żyję
kiedyś zejdę
na pobocze
porośnięte zżółkłą trawą do kolan

w idealnym bezruchu
zdrzewieję
konarami dotknę stalowego nieba
zapatrzony na ludzi
biegnących do

no właśnie dokąd

[Bożena]

żyję- zejdę- rdzewieję może coś przeinaczyć- bez urazy-

żyję
kiedyś usiądę
na poboczu
porośniętym zżółkłą trawą
w idealnym bezruchu

zdrzewieję
konarami dotknę stalowego nieba
zapatrzony na ludzi
biegnących
nie wiem dokąd


a życiorys dendrologiczną stronę pokazał pozdrówka

[Miladora]

To ja się też podepnę z małymi uwagami, Mirku.

Masz:
urodziłem się
żyję
kiedyś zejdę
na pobocze
porośnięte zżółkłą trawą do kolan - zmieniłabym szyk, a "zżółkłą" przerobiła na "pożółkłą".

A może tak?
urodziłem się
żyję
kiedyś zejdę
na pobocze
porośnięte do kolan pożółkłą trawą

Dalej:
w idealnym bezruchu
zdrzewieję

Nie lepiej?
zdrzewieję w bezruchu
konarami dotknę stalowego nieba

Podoba mi się pointa. Wiersz też niczego sobie, choć warto dopracować, żeby był lepszy.

Dobrego

[Gloinnen]

Ilu czytających, tyle pomysłów.

"zejdę" kojarzy mi się z "zejściem" śmiertelnym. Zapewnie słusznie, tylko zwrot ten ma raczej wydźwięk urzędowy, formalny. Wolałabym np. słowo "odejdę"...

"urodziłem się" - "żyję" - banał.
Zastanawiam się, czy nie lepiej byłobu zrezygnować z tych oczywistości i nie zacząć utworu od trzeciego wersu.

kiedyś zejdę
na pobocze
porośnięte zżółkłą trawą do kolan

w idealnym bezruchu
zdrzewieję
konarami dotknę stalowego nieba
zapatrzony na ludzi
biegnących do

no właśnie dokąd

"kiedyś odejdę na pobocze
porośnięte zżółkłą trawą do kolan

aby zdrzewieć

w idealnym bezruchu
dotknę konarami stalowego nieba
zapatrzony na ludzi
biegnących

no właśnie dokąd"

Tak widzę ten wiersz.
W drugiej części wprowadziłam grę przerzutniami i zastosowałam przejścia znaczeniowe pomiędzy wersami - "odejdę aby zdrzewieć", "w bezruchu dotknę..." itd. Aha, i usunęłam inwersję.

Ale tak naprawdę to Twój utwór.

Pozdrawiam,


Glo.

[Boogie]

Każdy kiedyś zejdzie. A dokąd ludzie biegną nie mam pojęcia. Ja sobie stoję w miejscu, ziemia i tak się obraca . Ciepły wiersz, ot
jesienna zaduma. Pozdrawiam