atlantyda

[Jarek B]

nie mam już siły
nie mam nikogo

gwiazdy plują mi w twarz
gdzieś nade mną płonie nadzieja

być może to nie mój pociąg
skoro zapiłem kolejny odjazd

zostanę
będę pisał
malował i rzeźbił
stroił struny gitary

najważniejsze byś wróciła
jeszcze raz pogładziła po twarzy

bez słowa
okryła w ciemności
znikła nad ranem wraz z lądem

moja ty

[Sede Vacante]

Bardzo smutne, wzruszające.
Chce się wziąć autora pod skrzydła, przybić piątkę, obiecać same najlepsze dni przed nim.
Tutaj akurat styl sam każe zwrócić uwagę na siebie, bardzo ładne obrazy malowane metaforami.