Homo homini

[Gloinnen]

Próba zmierzenia się z tematem poruszonym w tym wątku.


Homo homini


Obiecane wakacje. Podwórko. Dzikie wino
zaglądało do dziecinnego pokoju. Mama mówiła...

Ujęcie drugie.

Z dłoni, zbyt małej by objąć serdeczny palec
śmierci
wycieka świat, wrząca struga
rozsadza dachy, kominy.

Będzie nieubłaganie przeżerać
bezsenne noce i skazywać na pamięć.

Tutaj. Ciało obok ciała, piszczel tuż przy
czaszce. Nawet krzyki i oddechy
nie mogły się wymknąć
nienasyconemu
pragnieniu ciemności.

Ze zgrozy stała się przejrzysta.

Nagość lat i pytań.

Skóra się od nich odrywa,
krtanie spopielały;
najpierw
miało sens jeszcze
dlaczego,

teraz

tylko palone deski. Bez słowa już
strzęp niewinności

bardziej bezradnej niż ziemia
skręcona w torsjach

która musi przyjąć.



____________________
Glo.

[czochrata]

Czytając Twój poprzedni wiersz już się ucieszyłam...pomyślałam Glo zmieniła swój poetycko-tematyczny kurs...powiało powerem...a dziś mam do czynienia z burzeniem tego mojego Spokoju...tym razem współczesny katastrofizm,który z całym pietyzmem poetyckim wyrywasz sobie z żył...

Ze zgrozy stała się przejrzysta.

Nagość lat i pytań.

Skóra się od nich odrywa,
krtanie spopielały;
najpierw
miało sens jeszcze
dlaczego,

teraz

...rozwijasz się w sposób niesamowity,ale też straszny...

[Gloinnen]

współczesny katastrofizm

Katastrofizm? Raczej nie, to przecież historia napisała ten straszny scenariusz, ja tylko ośmielam się dodać własny komentarz. Wierszem. (nie wiem, czy zajrzałaś do odnośnika)... Sama bym nie odważyła się oscylować w kierunku takiego obrazowania (jak zacytowałaś), gdyby nie była to najprawdziwsza prawda.

[czochrata]

To prawda,że nie zajrzałam do odnośnika...Zaraz to naprawię;powalasz warsztatem poetyckim zarówno w poezji jak krytyce...a wiesz- nie zwykłam słodzić...

Dodano -- 23 cze 2012, 23:18 --

....taaa....zajrzałam do odnośnika i aż mnie zmroziło,Glo kochanie-jest gorące lato,świat cudowny po co zatem kopiesz w tematycznych"grobach"?!!!

[Arti]

bardzo dobrze poza strzępem niewinności nie wiem mnie to akurat razi

Pozdr.

[Gloinnen]

"niewinność" - ważna, bo chodzi o niewinność dziecka, nad "strzępem" zastanowię się jeszcze. Choć tak sobie pomyślałam, że może się "wyświechtało", gdyż obraz jest nadużywany w błahych kontekstach. Wówczas, w momencie, gdy pewne słowa stosowane są zgodnie z ich prawdziwym, pierwotnym znaczeniem, mogą wydawać się banalne.

Dzięki.


Glo.

[em_]

Od początku do -rozsadza dachy, kominy. - i później od - miało sens jeszcze dlaczego - świetne. Ten pozostały fragment psuje resztę, jakieś takie przedawkowane ( za dużo tych piszczeli, skóry, czaszek, ciał, oddechów itp i jeszcze przeżeranie, zgroza - okropne). Jeśli mogę coś radzić to poprawić właśnie ten fragment, a można to zrobić łatwo wyrzucając parę niepotrzebnych słów, tym samym dodając treści tajemniczości.

[Gloinnen]

Myślę, że problem polega na tym, że pewien rodzaj obrazowania mógł się "przejeść". Wielu poetów dodaje swoim utworom "siły rażenia" grając na patetycznych rekwizytach, nieadekwatnie do treści, tematyki. Słowa tracą wówczas na wartości i tam, gdzie używane są zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wydają się zastosowane - jak piszesz - w sposób "przedawkowany".
To taka luźna myśl.

Okropieństwo, zgroza - są wpisane tak mocno w sytuację, że nie można inaczej.

Ale - jak zaznaczyłam na samym wstępie - to dopiero przymiarka, zdaję sobie sprawę, że temat wymagający i podeszłam do niego z pełną świadomością, że najprawdopodobniej jeszcze do niego poetycko nie dorosłam.

Dzięki.


Glo.

[Sokratex]

Piękny, wstrząsający wiersz. Nic dziwnego, że - jak piszesz - jest to kolejna próba
bo warto go jeszcze doszlifować, zostawić to co najistotniejsze aby reszta nie zagłuszała odbioru.
Wyłuskałem dla siebie to co wydało mi się najważniejsze w wierszu, zerknij, może
to jakiś drogowskaz - jak inni go zobaczyli?


Obiecane wakacje. Podwórko. Dzikie wino
zaglądało do dziecinnego pokoju. Mama mówiła
z dłoni, zbyt małej by objąć serdeczny palec
śmierci
wyciekał świat, wrząca struga
rozsadzała dachy, kominy.


Ciało obok ciała, piszczel
przy czaszce. Krzyki i oddechy
pragnienie ciemności.
Nagość lat i pytań
oderwała skórę
krtanie spopielały.


Teraz tylko palone deski.
Mama bez słowa już
strzęp niewinności
bardziej bezradnej niż ziemia
którą musiała przejść.

[Ania Ostrowska]

Myślę, że problem polega na tym, że pewien rodzaj obrazowania mógł się "przejeść". Wielu poetów dodaje swoim utworom "siły rażenia" grając na patetycznych rekwizytach, nieadekwatnie do treści, tematyki. Słowa tracą wówczas na wartości i tam, gdzie używane są zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wydają się zastosowane - jak piszesz - w sposób "przedawkowany".

Tak, myślę, że w powyższym fragmencie komentarza dotknęłaś sedna sprawy. I ja czytając Twój wiersz odniosłam wrażenie nadmiaru słów; zwłaszcza określenia jak: "nieubłaganie", "bezsenne", "nienasyconemu" wydały mi się zbędnym ukierunkowywaniem odbiorcy, które paradoksalnie osłabia zamiast wzmacniać wymowę. Temat jest tak wstrząsający, że nagie, surowe słowa mówią wyraźniej. Z tego punktu widzenia propozycja sformułowana przez Sokratexa wydaje mi się warta poważnego rozważenia. Oczywiście wszystko co mówię, to tylko moje odczucia, wynikające pewnie z zamiłowania do bardziej powściągliwych form. Pozdrawiam Ania