ostatni dzień lata

[Sokratex]

• cichy
  nieruchomy
  bardziej poważny
  od starego kredensu
  wyrzuconego na śmietnik obok
  i remixu Bacha z okna na ostatnim piętrze
  suszył codziennie na ławeczce
  to co z niego zostało
  jak kiedyś w obozie przesiedleńczym
  ryby nad Dnieprem
  na czarną godzinę
  
  ostatniego dnia lata
  już dobrze pod wieczór
  pijana dziewczyna
  przebiegła nago przez podwórze
  i zobaczyliśmy jak starzec ożywa
  rechocze głośno
  łapiąc się za serce
  oddaje całe nagromadzone ciepło
  
  
  https://www.youtube.com/watch?v=mwfRUVwU0LU&hd=1
  
  
  

[Sede Vacante]

Przepiękny wiersz, uczta!
Można by rozmawiać o nim długo, interpretują to jak na co dzień postrzegamy "starych" ludzi. Jak ich omijamy, jak czasem zastanawiamy się co przeszli, jaka jest ich historia, czy wreszcie - czy mają jeszcze jakieś radości w życiu?
A tutaj np. widzę, że właśnie pokazane - stary człowiek nadal jest takim samym człowiekiem pełnym pasji, poczucia otaczającego go piękna. Człowiekiem pełnym marzeń, niespełnionych jeszcze zachcianek. Jeszcze żywy, choć wielu skreśliło go za mapę zmarszczek.
A z drugiej strony - może wiersz o samotności, gdy mężczyzna widząc nagą kobietę oddaje resztki ciepła, bo tak mało go ma w sobie?

Naprawdę, wiele dróg z tego wiersza wychodzi. Dla nie jeden ze składników bardzo dobrej poezji, poza tym jest po prostu świetny.

[Marcin Sztelak]

Co tu dużo mówić - wiersz świetny, jedyny zbędny wyraz to, według mnie nagle.
I przypomina mi historyjkę opowiadaną przez znajomego - kiedyś, gdzieś przysiadł na ławce z kolegą, obok siedział staruszek, zaczęli coś bzdurzyć o ciężkim życiu, nagle staruszek podszedł i stwierdził: a co wy kurwa o życiu wiecie, przyjdźcie tu za 50 - 60 lat, wtedy pogadamy...

Pozdrawiam.

[Sokratex]

Naprawdę, wiele dróg z tego wiersza wychodzi. Dla nie jeden ze składników bardzo dobrej poezji, poza tym jest po prostu świetny.

W paru zdaniach, przystępnie i w piękny sposób zdołałeś naświetlić chyba najważniejsze wątki. Dziękuję.

Dodano -- 27 cze 2012, 6:50 --

Co tu dużo mówić - wiersz świetny, jedyny zbędny wyraz to, według mnie nagle.
I przypomina mi historyjkę opowiadaną przez znajomego - kiedyś, gdzieś przysiadł na ławce z kolegą, obok siedział staruszek, zaczęli coś bzdurzyć o ciężkim życiu, nagle staruszek podszedł i stwierdził: a co wy kurwa o życiu wiecie, przyjdźcie tu za 50 - 60 lat, wtedy pogadamy...

Masz rację z tym nagle - niczego nie wnosi i już się go pozbyłem. Bardzo dziękuję za sugestię.
A historyjka świetna! Nam samym pierwsza miłość, albo dziecięce problemy wydają się dziś naiwne, a kiedyś... Dotyczy to zresztą całego świata.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Znakomity wiersz, naprawdę - udało Ci się zawrzeć w nim bardzo mądre przemyślenia, a jednocześnie uniknąć dydaktyzmu i patosu. Opisany bez udziwnionych metafor, za to wzruszająco. W tym tekście poetycki język głęboko wrasta w życie.

suszył codziennie na ławeczce
to co z niego zostało
jak kiedyś w obozie przesiedleńczym
ryby nad Dnieprem
na czarną godzinę

Piękne porównanie.

oddaje całe nagromadzone ciepło

Pointa - również wzruszająca.
Starość, nieporadność, zmęczenie życiem, idąca w parze z brzydotą i ułomnością fizyczną budzą naszą pogardę, ironię, drwinę. Tymczasem Ty pokazujesz, że człowieczeństwo się nie starzeje. Do końca potrafimy kochać, wzruszać się, nosimy w sobie emocje, doświadczenia. Trzeba o tym pamiętać.

Brawo, Sokratexie! Wiersz wart przeczytania.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sokratex]

Brawo, Sokratexie! Wiersz wart przeczytania.

Dziękuję A jeśli chodzi o metafory... Zazwyczaj to gra kilku słów, ozdobniki,
a tu chciałem, żeby sam wiersz był wielopoziomowy. Metafory raczej tylko by przyćmiły przekaz.

Pozdrawiam.

[czochrata]

dziękuję za ten wiersz,Sokratexie-wzruszyłam się

[Sokratex]

dziękuję za ten wiersz,Sokratexie-wzruszyłam się

Cieszę się, bo czuję przez skórę, że to pozytywne i właściwe ludziom pięknym wewnętrznie wzruszenie
Dziękuję.

[Arti]

to że oddaje "całe nagromadzone ciepło"
rozumiem też jako zawał
jeśli tak
to przynajmniej umarł szczęśliwy.

pozdr.

[Hosanna]

piękny wiersz


odpowiem trochę żartobliwym wierszem
z biologią w tle





komórki rozrodcze




są nieśmiertelne

gniewają się
gdy chcemy je zabrać ze sobą
w śmierć
dla nich niekonieczną

wyczyniają gody takie że hej
by się spotkać

na dalszą potencjalną
nieskończoność

bronimy się gumą
zasadami społecznymi i bronią chemiczną

one jednak wciąż
wygrywają

jeszcze

wygrywają nie tylko da siebie
oto staruszek poczuł je w sobie
na widok gołej baby

jak przeszywające dreszcze