Z wykopalisk Schliemanna

[ble]

Nie będę
wołać
wzywać
po imieniu

spoczną
którzy zmęczeni.


Niech głów nie odwracają szukając planu miasta.
Dla nich wytarte skóry z dawno poległych byków;
zimne, twarde pola, że ani ciała przytulić. Ciała brak.

Sieję chmiel, macierzankę. Coś żółtego jak motyl
i miękkiego jak ćma, świetlisty kosmyk włosów.

Żal mi was, wszyscy obecni po lewej stronie płaszcza.
Żal mi was, odwróceni. Dla odrobiny światła pruję szew
i mozolnie przytwierdzam kieszeń z kołczana. Dom.


II wersja


Z wykopalisk Schliemanna


Można
się
już
nie
śpieszyć.

Śmierć jest dokonaniem. Pozostaje teraz zasiedlać bezdroża,
wracać i odchodzić zawsze w stronę miejsca, które było miastem.
Na zimne, twarde pola, że ani ciałem przylgnąć. Ciała brak.

Nie ma przejścia. W przesypywaniu ziemi jest tylko to,
co zaszło czernią za paznokcie.

Żal mi was wszyscy obecni po lewej stronie płaszcza.
Żal mi was odwróceni. Dla odrobiny światła pruję szew.

[Alek Osiński]

Sama idea wykopalisk, nie tylko archeologicznych, jest ekscytująca,
to też forma zasiewania w ziemi swoich wątpliwości, pytań, historii,
które wyrastają zaskakującymi formami, które znowu trzeba
przekształcać, tak jak u Ciebie, kołczan na kieszeń...

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Przywołałaś swym wierszem zapomnianego geniusza - zapomnianego bo niewygodnego - samouk, ośmielił się udowodnić profesurze jak mało wie, opanował wiele języków (w tym martwych) bez niczyjej pomocy. Archeologia i historia starożytna zawdzięczają mu bardzo wiele - choćby przekonanie, że w każdym micie tkwi ziarno prawdy...
Co do technicznej strony bardzo dobrego wiersza mam wątpliwość kołczana czy kołczanu?

Pozdrawiam.

[ble]

Sama idea wykopalisk, nie tylko archeologicznych, jest ekscytująca,
to też forma zasiewania w ziemi swoich wątpliwości, pytań, historii,
które wyrastają zaskakującymi formami, które znowu trzeba
przekształcać, tak jak u Ciebie, kołczan na kieszeń...

Tak, Al. W ziemi tak jak w czasie są całe poklady zdarzeń do odnalezienia.
Dzięki za spojrzenie.

Przywołałaś swym wierszem zapomnianego geniusza - zapomnianego bo niewygodnego - samouk, ośmielił się udowodnić profesurze jak mało wie, opanował wiele języków (w tym martwych) bez niczyjej pomocy. Archeologia i historia starożytna zawdzięczają mu bardzo wiele - choćby przekonanie, że w każdym micie tkwi ziarno prawdy...
Co do technicznej strony bardzo dobrego wiersza mam wątpliwość kołczana czy kołczanu?

Kołczanu, kołczana - obie formy są właściwie. Ta druga wydała mi się lepsza. Wspominając Schliemanna chciałam dać znak, że chodzi o Troję - bo podanie nazwy miasta w tytule wydało mi się zbyt wprost. Poza tym ja też trochę jak ten badacz bardzo po amatorsku czytam znaczenia stosując własną, prywatną receptę.
Dziękuję, pozdrawiam.

[Marta Półtorak]

Bardzo fajny , muszę przyznać ! ale "szyja kieszeni" - wpadka pozdrawiam weekendowym

[ble]

Dziękuję, że Ci się zechciało spojrzeć. 'Szyja kieszeni' dobry żart pozdrawiam

P.S. Przy okazji doszłam do wniosku, że lepsze będzie 'przytwierdzam'.

[Arti]

Niech głów nie odwracają szukając planu miasta.

inwersja? nie wiem...to zdanie mi nie gra

co do formy jak zwykle perfekcyjna
nic tylko podziwiać, choćby świetnie użytych powtórzeń:

"Dla nich wytarte skóry z dawno poległych byków;
zimne, twarde pola, że ani ciała przytulić. Ciała brak."

temat tym razem osobiście mnie nie porwał
co nie znaczy, że nie doceniam...

dzięki

[ble]

Arti, myślę, że dobrze czujesz. Zbyt patetycznie. Tu powinno być coś bardziej ludzkiego. Początek do zmiany do pól (zgrubsza) i być może trzeba skończyć na 'pruję szew'. Również tytuł inny. Bardzo dziękuję za uwagi.

[czochrata]

interesujący tekst,pozdrawiam

[ble]

Czochratko, dziękuję. Jednak zmieniam trochę ten tekst na mniej patetyczny (II wersja).