summa summarum

[Jarek B]

byłem młodym biednym poetą
ten sam sweter przetarte łokcie
jakaś bułka z niesłodkim kefirem
i wiatr wolności w rozprutym szwie

zbyt długo zeszło
nim poskładałem elementy
okazało się że jestem szejkiem arabskim
który zamiast nafty znalazł złoża słów

w przelanym na papier
kielichu goryczy
zrozumiałem

że teraz mogę do woli
pierdolić nawet na pustyni

za garść piachu

[Gloinnen]

Hmmm... Już o tym pisała kiedyś Szymborska... Pisanie daje poecie poczucie, że może stwarzać całe światy. Wiersz, staje się dla niego namiastką innego życia, surogatem rzeczywistości, który ma tę przewagę nad realem, że poddaje się całkowicie woli tworzącego. Złudzenie wszechmocy jest cudownym stanem, tylko wcześniej czy później człowiek dochodzi do wniosku, że życie nie jest tylko "napisane". "Napisać" można sobie udany seks, sukces, odlot, a dalej? Czy poezja powinna być odbiciem codzienności, czy odwrotnie? W tym drugim przypadku bardzo łatwo o rozczarowanie i jeszcze dotkliwszą frustrację, która będzie pogłębiać pragnienie ucieczki w świat fantazmatów...

A wiersz jest dobry. Mam tylko wątpliwości co do "wiatru wolności", trochę banalna ta metafora, lepiej brzmiałoby, według mnie, samo "wolność".

Pozdrawiam,


Glo.