Sala numer 10, łóżko pod oknem

[Marcin Sztelak]

Anty – chrysta witamy świeczką paschalną,
na progu miski mleka z cukrem.
Pogańska terminologia.

Święci wszelkiego autoramentu spłonieni jak panny
w sztambuchach. Smoki tradycyjnie nadziewane
na włócznie roznoszą wieści:
Idą goście, niechaj będzie dobrze
temu domowi.

Złego nie wezmą na spytki, na nic próba
wody. Tu podają tylko barbiturany na słodko;
a nie chleb zakwaszony na rozstajnych drogach.

Później pora pożegnań, krokodyle łzy drążą
korytarze pełne jarzeniówek, po oczach,
ku przestrodze.

Albo zupełnie bez żadnego przesłania.

[czochrata]

przejmujący tekst,Marcinie

[Gloinnen]

Rzeczywiście. Bardzo sugestywny. Według mnie to chyba opis rzeczywistości w szpitalu psychiatrycznym. Tak mnie pokierowali:

Święci wszelkiego autoramentu

Bardzo dobrze poprowadziłeś skojarzenie pomiędzy obłędem (chorobą psychiczną, umysłową) a wizjami, przeżyciami natury religijnej. Sacrum jako obłąkanie?

Zakończenie również wali po emocjach.

A gdyby cały świat porównać do takiego oddziału zamkniętego? Każdy z nas mógłby być uwikłany w inny rodzaj obłędu, w inne wynaturzenie. Czy zresztą tak nie jest? Jeśli przyjrzeć się ludzkiemu życiu - każdemu z osobna - z dystansu - to naprawdę można dojść do co najmniej niepokojących wniosków.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sokratex]

Anty – chrysta witamy
krokodyle łzy
korytarze jarzeniówek

pora
po oczach

Świetny wiersz, a powyższy szkielet wyłuskałem z niego na deser.

[Alek Osiński]

Żadnego przesłania to też przesłanie i to jakie...
Dobry wiersz...i to taki Norwidowski trochę
Pozdrawiam