dlaczego nie wierzyć

[Istar]

rozbieram się do ciepła żeby nie zgrzytać zębami
nie wystraszyć ognia

wtedy, a mówię o wczoraj - nie czekałam dłużej
zawsze tak samo obiecująco skrzypiały schody
a później, już tylko w głowie z szaleństwa

nie wiem czy jesteś czy tylko śmiesznie wygląda
moja dłoń układająca powietrze w twoją postać

przyniosłam świecę wiatr nie pozwala jej wypalić
ogrzać ziemi która cię zakryła
i nie wiem kim teraz chociaż wiem że jesteś

[Sede Vacante]

Trochę mam odczucie bałaganu w wierszu.
Trochę zniechęca. Niestety nie mój styl.
"wtedy a mówię o wczoraj nie czekałam dłużej" - niestety nie wiem o co chodzi w tym zdaniu ;(

A całość "wtedy a mówię o wczoraj nie czekałam dłużej
zawsze tak samo /obiecująco/ skrzypiały schody
a później już tylko w głowie z szaleństwa" - też nie jestem w stanie rozkodować, być może mój błąd, ale jednak.

Ten fragment mi się podoba "nie wiem czy jesteś czy tylko śmiesznie wygląda
moja dłoń układająca powietrze w twoją postać".

Ogólnie, dla mnie dość zagmatwane, nie w moim guście, wybacz.

[Istar]

przydałaby się interpunkcja, jak nic
szlachetnie wybaczam daj spokój..
serdeczności

[Alek Osiński]

Podoba mi się, sugestywny obraz dojmującej tęsknoty, po kimś kto umarł, odszedł
na zawsze, a pl chce za wszelką cenę odczuć jego obecność. Zapisany wprawdzie
w nieco zapętlający sposób, ale na tyle jasny, żeby to specjalnie nie przeszkadzało...

[Istar]

Dzięki Alku