mayday mayday mayday

[Arti]

mayday mayday mayday


oczy
uparły się na sen
znikam
kawałek po kawałku
więcej pytań

więcej złych odpowiedzi


skóra porasta mchem
nie potrzebuje waszych rąk

stan agonalny
chcesz umrzeć
jeden bóg wie dlaczego
posłał na świat poetów
by ujawniali ból
jakby mało wariacji na temat


życie w parterze
sam sobie katem
umiem dopiec
by naprawdę bolało
nie zdziw się
padnę
na środku

a z moich ust krew

raz na zawsze
uciszyć odpowiedź
dlaczego
zmarnowałem
przegrane od początku

za każdym razem
opętanie obopólne
różna odporność
na wódkę
tlen
i widzenie mroku

wołam
nienawidząc was
wołam
o pomoc
w dobiciu

aniele boży nie stój nade mną

[Gloinnen]

Ostry, emocjonalny tekst.

Do mnie przemówił wyjątkowo mocno, może ze względu na pewne analogie i podobieństwa określonych stanów ducha. Kiedyś zarzucałeś moim tekstom męczeńskie klimaty. U Ciebie w gruncie rzeczy jest dużo takiego samego dążenia do autodestrukcji, tylko inaczej ukierunkowanego.

Pozwolę sobie w tym miejscu na trochę szerszą dygresję, związaną z przemyśleniami, do jakich mnie skłonił mnie Twój wiersz.

sam sobie katem
umiem dopiec
by naprawdę bolało

Obserwuję różnych ludzi, różne sytuacje i dochodzę do wniosku, że jedną z największych psychologicznych krzywd, jakie można komuś wyrządzić, jest wzbudzenie i utrwalanie przekonania o własnej bezwartościowości. Czyli nieustanne dawanie człowiekowi do zrozumienia - jesteś zerem, jesteś beznadziejny, jesteś ścierwem, idiotą, skurwysynem. Często taki komunikat dostajemy od najbliższych nam osób - wtedy boli najbardziej. To przykre, że ktoś musi nieustannie "zasłużyć" na akceptację, godność, szacunek, czasem nawet - na święty spokój. Takie podejście prowadzi w prostej linii do bardzo negatywnego myślenia o sobie samym. Człowiek sam siebie nie lubi, pogardza sobą, nie ufa innym, bez przerwy czuje się "sprawdzany", a swoją własną wartość mierzy tym, co powie o nim otoczenie.

Różne są sposoby radzenia sobie z tym dyskomfortem. Najczęściej jednak podświadomie przejmujemy rolę tego potencjalnego "oprawcy", jakim stajemy się sami dla siebie, bo wydaje się nam, że nie jesteśmy warci lepszego traktowania. To taki mechanizm obronny - nie musicie mnie karać - ja sam to zrobię. Skuteczniej.

nie potrzebuję waszych rąk

No właśnie.

W przypadku Twojego peela - chęć zniszczenia bierze źródło w nim samym - i jest skierowana do wewnątrz.

Często bywa też tak, że wyrządzane przez innych nam zło - przyjmujemy jako coś naturalnego.
Nawet pomału uczymy się tego oczekiwać.

wołam
o pomoc
w dobiciu

Myślę, że po części nawet można stać się masochistą - nie wiem, na ile to prawda, ale w mojej ocenie masochizm jest rodzajem reakcji obronnej. Chcecie mnie skrzywdzić? Nic z tego. Ja znajdę w tym upodobanie, perwersyjne, fakt, ale wtedy wytrącamy przeciwnikowi jego broń.
Oczywiście u Ciebie w wierszu tego nie ma, chyba, że bardzo głęboko ukryte, ale tak mi się skojarzyło:

a z moich ust krew

raz na zawsze
uciszyć odpowiedź
dlaczego
zmarnowałem
przegrane od początku

U Twojego peela dodatkowo taka postawa budzi w nim nienawiść do świata, ale połączoną z przeświadczeniem, że inaczej być nie może i że tak właśnie wszystko działa, bo musi. Bez zarzutu. Okrutny samonapędzający się mechanizm - nienawiść do świata -> nienawiść do siebie -> poszukiwanie cierpienia aby ją zaspokoić -> nienawiść do wszystkiego, co jest źródłem tego cierpienia -> nienawiść do siebie za to, że tym cierpieniem żyjemy -> i znów poszukiwanie kolejnej kary -> itd. w nieskończoność.

Najgorsze jest to, że ten krąg wydaje się nie do przerwania. Ludzie w taki sposób ukierunkowani, zawsze będą w jakiś sposób szukać swoich mrocznych "odjazdów".
Niektórzy - reagując atakiem i agresją, aż do autoagresji. Inni będą przez całe życie ofiarami czyjejś przemocy - fizycznej, psychicznej, przekonani, że nie da się inaczej. Jeszcze inni będą za wszelką cenę udowadniać, że nie są głupi czy beznadziejni i popełniać kolejne błędy, prowadzące do frustracji. Taka ucieczka w perfekcjonizm.

Smutne.

Twój wiersz porusza bardzo trudne sprawy; zawarłeś w nim dojmujący przekaz, wart zastanowienia się.
Dzięki.

Pozdrawiam,


Glo.

[Lalaloopsy]

Musze powiedziec, ze wiersz robi wrazenie. Na pewno pozostanie zapamietany.

"oczy
uparły się na sen
znikam
kawałek po kawałku
więcej pytań

więcej złych odpowiedzi" Ta czesc wiersza jest super!

[Sede Vacante]

Pokłony, kolejny raz, choć tym razem jeszcze bardziej "od siebie".
Niemal bliźniacze - jeśli nie po prostu identyczne stany - u ciebie jak i u mnie przeważnie, jakbyśmy oboje brali udział w konkursie na opisanie jednej osoby i ja napisałem wiele swoich wersji, ty piszesz teraz swoją, o niebo lepszą.
Interpretacja nie ma tutaj w moim przypadku sensu, bo ja doskonale wiem co czujesz, ty to wiesz, więc pisząc "o czym jest wiersz", co zresztą oczywiste, powtarzałbym po tobie, tyle, że w opinii na temat wiersza.
Rozwaliłeś mnie na kawałki perfekcjonizmem opisu takiego stanu, jest bardzo autentyczny, wszystko się zgadza - szczerość, szczerość, szczerość.
W bólu rodzą się największe dzieła sztuki, takie jest moje zdanie, no i potwierdzasz.
Wiem, wiem, wielkie słowa.
Bo i wiersz taki.