ode mnie do mnie

[Gloinnen]

Świat opustoszał. Pod łóżkiem,
bezludne przedmieście, zmieści się w dłoni.
Haloperidol leczy upokorzenia,
dociskamy karki do blaszanego
parapetu, na zmianę,
przyjdź i uwierz.

Kobieto. Rozwidlona gałązko. Śpij, gdy nic nie jest
jeszcze pewne. Kamienne owoce, dźwigam
przez podziemia; wyciszasz oddech
jednym ruchem ręki. Noc oddzieliłaś
od okien własnym ciałem.

Zwierzęta bieleją w snach, owijam w płótno
głowy. Zmysłów używam jedynie w celach
poznawczych. W ustach otwierają się
labirynty. Zatopione.

Najtrudniej po prostu iść dalej



____________________
Glo.

[triste]

Glo, rewelacyjny wiersz. Najtrudniej jest iść dalej, ale ważne by kroczyć z wysoko podniesioną głową i zadeptywać po drodze wszystko, co złe i zapomnieć o upokorzeniach albo przynajmniej wyprzeć je psychologicznie. Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Smutne to, a wydawałoby się, że całkiem jesteś radosna, na sto procent.
Ale, jak każdy masz swoje problemy, chyba za mało myślimy o ciemnych stronach przyjaciół.
A co do wiersza konkretnie - wyższa szkoła jazy, nie mnie oceniać

[Gloinnen]

Triste, nie do końca się zgadzam z tym "wyparciem" psychologicznym. Zapominanie to proces, który - jak wszystko zresztą - nie może zostać "spartaczony".
Cierpienie odpychane na siłę, wcześniej czy później do nas wróci - w takiej czy innej formie. Ja osobiście wolę je przeżyć, przepracować, aż po prostu samo ucichnie. Każdy ma takie okresy i nie ma co za wszelką cenę udawać, że nic się nie dzieje, a zwłaszcza przed samym sobą. Człowiek powinien potrafić przejść nawet przez najbardziej bolesne momenty - odważnie. Mówi się nieraz o życiu pełnią życia - nie zawsze to jest przyjemne, najczęściej - nie, ale czy można inaczej?
Wszystkiemu należy zaufać, wszystko dzieje się po coś, najważniejsze to mieć tego świadomość. Nieraz rozumiemy dopiero po latach, czemu miały służyć określone doświadczenia, fakty. Ale jako funkcjonalistka - nie wierzę w bezsensowność biegu wydarzeń.

Dlatego mówię - trzeba przejść przez cierpienie, a nie poddać się mu, ani też "wyprzeć" - bo nie wierzę, że stłumione frustracje, krzywdy kiedyś tam nie ujawnią się w formie jakichś nieuzasadnionych fobii, reakcji, irracjonalnych działań.

Ale to tylko moje osobiste zdanie, poparte autopsją.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Bardzo. Masz kapitalne frazy, ale jeszcze bym spróbował dopieścić to i owo...

Leczymy upokorzenia haloperidolem;
do blaszanego parapetu dociskamy

troszkę mi to nie gra fonetycznie, zresztą upokorzenia
lepiej by brzmiały chyba na początku zdania. Może poszukać innej formy
czasownika, albo użyć zwrotnej?

i jeszcze to zdanie, jest jakieś takie oficjalne, nie bardzo mi pasuje do wiersza

Zmysłów używam jedynie w celach
poznawczych.

Pozdrawiam

[semiramida]

Noc oddzieliłaś
od okien własnym ciałem.

Czapka z głowy:))) W ogóle cały wiersz jest niepowtarzalny i zapada w pamięć:))) semi.

[witek kiejrys]

osobiście byłbym za zapisem drugiej strofy w drugiej osobie - kobieta[ może jednak lepiej dać jej imię, np Matylda], gałązka, śpi, itd, itp.
wtedy dla mnie lepiej łączy się z kontekstem pozostałych części.
pozdrawiam

[Gloinnen]

Dziękuję za Wasze uwagi.

Semi - .

Alku - zmieniłam trochę zapis pierwszej strofy.

Natomiast:

Zmysłów używam jedynie w celach
poznawczych.

zostawię, to jest filar mojej końcówki.

Witku, jednak wolę, aby "kobieta" pozostała "kobietą". W ten sposób strofa jest z jednej strony zaadresowana do peelki (prowadzi ona dialog z samą sobą), z drugiej - do każdej kobiety, która boryka się w życiu z opisanymi problemami.

Pozdrawiam wszystkich,


Glo.

[anastazja]

Człowiek powinien potrafić przejść nawet przez najbardziej bolesne momenty - odważnie. Mówi się nieraz o życiu pełnią życia - nie zawsze to jest przyjemne, najczęściej - nie, ale czy można inaczej?
Wszystkiemu należy zaufać, wszystko dzieje się po coś, najważniejsze to mieć tego świadomość. Nieraz rozumiemy dopiero po latach, czemu miały służyć określone doświadczenia, fakty. Ale jako funkcjonalistka - nie wierzę w bezsensowność biegu wydarzeń.

Mądre słowa Glo. - wiersz cierpki, bywa.

Pozdrawiam

[em_]

Najpierw o tym, co dobre: gdzieś po drodze zmienia się rytm, a może tylko mi się zmienia, jak to czytam, ale bardzo fajnie to wygląda; metafory proste, ale nie banalne, czyli najlepsze, jakie mogą być. Ogólnie to bardzo dobry wiersz, ale teraz inna strona - niektóre wersy są dziwnie urwane np - dociskamy karki do blaszanego / parapetu - dlaczego nie zapisać tego razem? Właściwie to jedyne, co mnie tu drażni i nie mogę tego przeboleć, bo psuje wiersz.