już wtedy brakowało nam granic

[Istar]

nakrywasz do stołu wybieram pestki
dławią na wspomnienie dojrzałych owoców

kiedy przeczuwasz że wrócę krzesło wrasta w stół
nie rób miejsca nigdy nie nakryjesz ten raz więcej
widzę jak siłujesz się z łyżką
dźwięk rozbicia kiedy krople dotykają ziemi
kaleczy drzewa ułożone pod nami

ślady zostają na dłużej

tylko boję się rzeki którą jesteś
lubię na twoim brzegu wyczekiwać myśli
przyglądać jak porywasz łodzie
i znosisz dalej ode mnie

na środku jest głębiej
gniją wraki a w oku Marii zamieszkują ryby

przemakając łatwiej odczujesz chłód ramion
te stare okiennice mogą przetrzymać burzę
tylko otwieraj je częściej
niech będą szczeliną dla światła którym jesteś
wtedy łatwiej trafić tu nocą

[Sede Vacante]

Wersyfikacja męczy troszeczkę, ale to momenty. Przy braku interpunkcji kolejna myśl, "zdanie" zaczęte w tej samej linijce, mi zgrzyta - ale to tylko moje odczucie.
Poza tym piękna treść.
Przypomina troszeczkę piosenkę Hey, "Dosyć poważnie", a kto zna ten wie, jak cudowna to pieśń o podobnym temacie.
Przepiękna, "rasowa" poezja jak dla nie, najwyższych lotów. Wiele się nie znam, ale czyta się wręcz rozkosznie, gdy odrzuci się rozpraszanie wersyfikacją.

[Ewa Włodek]

tylko boję się rzeki którą jesteś
lubię na twoim brzegu wyczekiwać myśli
przyglądać jak porywasz łodzie
i znosisz dalej ode mnie

to - według mnie - kwintesencja tego wiersza o skomplikowanej relacji między dwojgiem ludzi, bliskich sobie, i dalekich równocześnie. Skłania do zamyślenia...

[Istar]

Sede, z wersyfikacją od zawsze mam problem, nie wiem kwestią czego jest jej poprawność, ale dziękuję za docenienie wiersza

Ewo, z uśmiechem witam Cię pod moim tekstem, dobrze rozpoznajesz emocje Walkirio ;* serdeczności

[Sede Vacante]

Moja propozycja, ale to raczej jako "ciekawostka", najważniejsze, byś tu czuła wiersz tak, jak chcesz.
Więc tak tylko wrzucam, jako jedno z wielu rozwiązań.

"nakrywasz do stołu wybieram pestki
dławią na wspomnienie
dojrzałych owoców

kiedy przeczuwasz że wrócę
krzesło wrasta w stół
nie rób miejsca
nigdy nie nakryjesz ten raz więcej
widzę jak siłujesz się z łyżką
dźwięk rozbicia
kiedy krople dotykają ziemi
kaleczy drzewa ułożone pod nami

ślady zostają na dłużej

tylko boję się rzeki którą jesteś
lubię na twoim brzegu wyczekiwać myśli
przyglądać jak porywasz łodzie
i znosisz dalej ode mnie

na środku jest głębiej
gniją wraki a w oku Marii
zamieszkują ryby

przemakając łatwiej odczujesz chłód ramion
te stare okiennice mogą przetrzymać burzę
tylko otwieraj je częściej
niech będą szczeliną dla światła
którym jesteś
wtedy łatwiej trafić tu nocą"

[anastazja]

tylko boję się rzeki którą jesteś
lubię na twoim brzegu wyczekiwać myśli
przyglądać jak porywasz łodzie
i znosisz dalej ode mnie

piękna strofka, prawdziwa.

[Istar]

dziękuję

[Gloinnen]

dźwięk rozbicia kiedy krople dotykają ziemi
kaleczy drzewa ułożone pod nami

Tu zastanowiłabym się nad zmianą kolejności wersów:

"kiedy krople dotykają ziemi
dźwięk rozbicia kaleczy drzewa
ułożone pod nami"

W kilku miejscach pozbyłabym się niepotrzebnych słów - niby drobiazg, ale wiersz mógłby się bez nich obejść. Jestem za tym, aby przekaz był jak najbardziej przejrzysty.

tylko boję się rzeki którą jesteś
lubię na twoim brzegu wyczekiwać myśli

"boję się rzeki którą jesteś
lubię na brzegu wyczekiwać myśli"

przyglądać jak porywasz łodzie

"przyglądać się" albo "patrzeć", "obserwować", coś w te klocki.

niech będą szczeliną dla światła którym jesteś

Zapewne z rozmysłem nawiązałaś do poprzedniej myśli o rzece, tutaj już można polemizować, czy warto ją podjąć w ten sam sposób, czy wprowadzić modyfikację.

"wnikaj światłem w szczelinę" - chociażby tak. Ale to tylko luźna, niezobowiązująca propozycja.

te stare okiennice mogą przetrzymać burzę
tylko otwieraj je częściej

"stare okiennice" - bez "te".
Skoro potem masz obraz światła w szczelinie, to może nie "otwieraj", ale "uchylaj"?

wtedy łatwiej trafić tu nocą

W końcówce tryb rozkazujący wskazuje na to, że wydarzenia są dopiero potencjalne, usytuowane w niepewnej przyszłości. Nielogicznością jest używanie w poincie trybu oznajmującego i czasu teraźniejszego. Zastosowałabym raczej czas przyszły, albo tak ułożyła codę, aby pasowała (w aspekcie czasowym) do sytuacji lirycznej.

W tekście jest kilka ciekawych metafor, najbardziej spodobały mi się:

nakrywasz do stołu wybieram pestki
dławią na wspomnienie dojrzałych owoców

na środku jest głębiej
gniją wraki a w oku Marii zamieszkują ryby

kaleczy drzewa ułożone pod nami

ślady zostają na dłużej

To zwróciło moją uwagę, wspomniane obrazy rzeczywiście żyją swoim życiem i zmuszają wyobraźnię oraz myśl do wysiłku.

Pozdrawiam,


Glo.

[Istar]

Glo, jestem pod wrażeniem, pomyślę, dzięki

[Sede Vacante]

Jak Glo. rozbiera, to nie można się obronić