kajdany

[tea]

stojąc obok
niebieskich i białych
zawstydzone
chowały nosy
w trawę
uciekały przed śmiechem
czerwonych
żółte chytrze
mrugały z wystawy
wyszły ze mną
przyrosły do stóp
odrętwiałych
czają się w mroku wspomnień
w rodzinnym albumie
znienawidzone
ciężkie
brązowe sandały

[Alek Osiński]

Na moje oko dobry wiersz. Pozdrawiam.

[semiramida]

Kapitalny:))) semi.

[witek kiejrys]

dla mnie, to dobry wiersz.
sporo mówi.
hej!

[Sede Vacante]

Jeśli dobrze kombinuję, wiersz o biedzie, o odstawaniu, o nie przystosowaniu, byciu odtrąconym przez środowisko. Nieakceptacja swojego losu, poczucie bycia banitą, ofiarą, wyrzutkiem.
Jeśli dobrze kombinuję - pokazane za pomocą brzydkich, tanich sandałów, które dziecko nosi, podczas, gdy inne mają tak piękne i drogie.
Jeśli tak, witaj w domu.
Ale to musiałbym ci opowiedzieć całe swoje dzieciństwo.
Bardzo podoba mi się, że ten wiersz może znaczyć bardzo wiele, absolutnie. Nie zamyka jak niektóre swojej treści wokół jednego tematu (choć takie tez uwielbiam)
I niby sandałki, niby bieda, a zaraz świta inna myśl.
I niby odrzucenie, tak ogólnie, przez pryzmat brzydoty....a tu już kolejna.
Poza tym ten styl, twoja "firmówka", prawdziwa poezja.

[tea]

Myślę, Sede, że wyszłaby z tego powieść.

[atoja]

ładnie i ciekawie napisałaś Teo
smutne dzieciństwo, gdy marzeniem są prozaiczne rzeczy ...

[Sede Vacante]

Myślę, Sede, że wyszłaby z tego powieść.

I na pewno chciałbym przeczytać. Po co pisać tylko wiersze, jak można jeszcze genialna prozę?
A przy okazji taka powieść byłaby zbawiennie samooczyszczająca, być może.
Ale to już wybór autorki.
W każdym razie, piszesz tak, że można się zatracić, nie zapomnij o tym, proszę.