piersi słodzone aspartamem były zatrute

[Jarek B]

wielki wóz sypał się z każdym rokiem
nawet imię które otrzymałem
nie podobało się nikomu

ryzykując dobrym nazwiskiem
zrezygnowałem z poetyckiego pseudonimu

symbioza z ulicą
dla której byłem nawiedzonym
czarodziejem lub po prostu harrisem

zerwała owoc

napisałem jej kilka wierszy
na paragonach

z przelotnych wieczorów
pozostał niesmak

dziki bluszcz
krople rosy

[Gloinnen]

zerwała owoc

Symbioza zerwała owoc?

Dla mnie ten obraz za bardzo spiętrzony znaczeniowo.

Raczej myślałabym o kobiecie, w pewnym momencie warto może wprowadzić ją na scenę.
Mogłaby być "ulicznicą" na przykład, czyli czymś łączącym z jednej strony uliczne universum, z drugiej - właśnie motyw symbiozy, ciasnej relacji, niemal biologicznego zespolenia (przez miłość? seks? fascynację?) - tak to widzę, ale to już moje czytelnicze dygresje.
A może masz na myśli jakąś konkretną ulicę ( z nazwy) - może warto ją po prostu przywołać, jakoś właśnie skonkretyzować, dookreślić, nadać jej tożsamość w wierszu?

Tym niemniej, personifikacja "symbiozy z ulicą" raczej moim zdaniem jest zbytnim udziwnieniem. Zwłaszcza, że wkrada się potem niejasność w składni:

symbioza z ulicą
dla której byłem nawiedzonym
czarodziejem lub po prostu harrisem

zerwała owoc

napisałem jej kilka wierszy

Nie do końca wiadomo, do czego odsyłają podkreślone zaimki i czasownik. "symbioza" czy "ulica"...

Akurat w tym wierszu atutem jest prostota i tak powinno zostać.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Mi się podoba, łatwo go odczytuję, a powiem, że Jarku coraz bardziej mnie intrygujesz, o ile opisujesz własne życie.
Jeśli nie - intryguje mnie w każdym razie postać z twoich wierszy. Teraz wiem, że Harris.
Taki artysta błądzący po pustych ulicach, odklejony od szarej rzeczywistości,w głową w chmurach niepasujący za nic w świecie do otoczenia,w jakim przyszło mu żyć i do ludzi z jakimi pije.
Smutne, ale jednocześnie bardzo magnetyczne, przyciąga bezwarunkowo.