szlafrok i ciepłe wino

[Istar]

nie wiem jak przepisać dzisiejszy poranek
wstałam zbyt wcześnie nieporzucona przez sen
wygłaskałam twoje dłonie ucałowałam włosy

pomyślałam że zrobię ci jajecznicę
podam z kromką razowego chleba

tylko nie mogę nalać herbaty
do potłuczonej filiżanki

tak na mnie patrzysz
krucha i słaba

nie tłumaczę bałaganu
nic nie zobaczysz ze swojej spokojnej starości

by zrozumieć musisz włożyć rękę do boku
uwierzyć i tak nie dasz błogosławieństwa
bowiem widziałeś mnie jak leżę w cieniu
i nie zapaliłeś tego cholernego światełka
w mojej głowie

[NathirPasza]

Ostatnia strofa ratuje Twój wiersz przed stwierdzeniem że to proza. Ostatnia strofa i "nie mogę nalać herbaty do potłuczonej filiżanki".
Reszta jak dla mnie zbyt opisowo poprowadzona. Przez to czyta mi się jak prozę.

Pozdrawiam
NP

[Istar]

nic go nie tłumaczy nie wiersz i nie proza, tekst ; ) dzięki za chwilę : )

[Miladora]

Muszę przyznać, że jest coś w tym, o czym pisze Nathir, Iskierko.

Osobiście nie mam nic przeciwko "prozatorskim" wierszom, ale wydaje mi się, że tu mogłaś zgrabniej wpleść pewne rzeczy.

Mnie dość niekorzystnie odbija ten fragment:
"wygłaskałam twoje dłonie ucałowałam włosy

pomyślałam że zrobię ci jajecznicę
podam z kromką razowego chleba"

Inny:
"tak na mnie patrzysz
krucha i słaba" - to wydaje mi się zbędne, bo z powyższym tworzy obraz jakby pokornej niewolnicy domowej. Chyba że tak właśnie ma być?

W tym miejscu natomiast:
"by zrozumieć musisz włożyć rękę do boku
uwierzyć" - dopowiedzenie "uwierzyć" wydaje mi się zbędne, a i to "włożenie ręki do boku" chyba można byłoby trochę inaczej ująć, może mniej dosłownie?

Dlatego niespecjalnie przemówił do mnie tym razem.
Ale masz buziaka i tak za wiele innych Twoich wierszy.

[Arti]

wstałam, wygłaskałam, ucałowałam, pomyślałam, podam...

wiem, czepiam się ale taka konstrukcja nie działa na korzyść wiersza. proponuję dopracować zapis.
tak naprawdę straszny bałagan w wierszu, biją z niego sprzeczne uczucia

by zrozumieć musisz włożyć rękę do boku (tego nie jarzę, a gdyby bez tego?)
uwierzyć i tak nie dasz błogosławieństwa
bowiem widziałeś mnie jak leżę w cieniu
i nie zapaliłeś tego cholernego światełka
w mojej głowie

peelka budzi się
głaszcze i całuje swojego faceta
po chwili dowiadujemy się że jest osobą (starszą? znerwicowaną? chorą?)
w każdym razie ma kłopot z prostymi czynnościami (nalanie herbaty)
sama zresztą mówi krucha i słaba
wobec czego faktycznie nie musi tłumaczyć bałaganu
skoro słaba to wszystko jasne

nie zobaczysz spokojnej starości
nie będzie Ci przy mnie łatwo
dalej się gubię bo piszesz by zrozumieć musisz uwierzyć
dla mnie już to jest dziwne bowiem skoro peel nie zostawił dotąd peelki
to znaczy, że rozumie, że cierpi wraz z nią, że kocha ją taką jaka jest
puenta jest dla mnie niezrozumiała
skąd ta cholerna, skąd nagły zwrot akcji?
peelka jest krucha i słaba, kocha, głaszcze tego swojego peela
a na sam koniec ma do niego pretensje
tylko skąd biorą się te pretensje pytam?
niech peelka się zdecyduje
bo jej zachowanie wygląda co najmniej dziwnie

Pozdr.

[Miladora]

musisz włożyć rękę do boku
uwierzyć

To odniesienie do Tomasza, który musiał włożyć rękę w bok Pana, w ranę, by uwierzyć, że ten zmartwychwstał.

[Gloinnen]

Arti, po prostu nie rozumiesz kobiet.



Peelka jawi mi się bardzo głęboko zakochaną kobietą, która jest gotowa... zawsze i wszystko... dla adresata wiersza, dla kogoś, kogo darzy nieukrywanym uczuciem.

Coś jest jednak nie tak. Istnieje między nimi rozdźwięk, nieporozumienie, przepaść. Niby wszystko uładzone - pieszczoty, śniadanie do łóżka, itd., ale peelka czuje podskórnie, że tak naprawdę ta miłość jest jednostronna. Ona kocha na pewno. Bardzo mocno. On? w tym momencie pojawia się zawahanie.

wygłaskałam twoje dłonie ucałowałam włosy

Tutaj ostre odsłonięcie. (chyba nawet za ostre, w moim odczuciu).

Kruchość, słabość - kolejna odsłona peelki, skazanej na łaskę i niełaskę miłości - adresata wiersza, ale też swojej własnej. Niestety, z kochaniem tak jest, że ono ma nad nami władzę.

A złość w finale wiersza - z poczucia bezradności? Bo nadchodzi codzienność, gdzie nieuniknione są konflikty, żale, pretensje może? I wszystko diabli wezmą. Na przebłysk czułości można sobie pozwolić tylko wcześnie rano, gdy jeszcze dzień się nie zaczął, i wzajemne krzywdzenie.

Dla mnie - udana, subtelna opowieść. Spodobała mi się, choć popieram uwagi przedmówców dotyczące warsztatu. Zwłaszcza to, co napisali Miladora i Arti na temat:

musisz włożyć rękę do boku

Nie pasuje.

Pozdrawiam z uśmiechem,


Glo.

[Jabrzemski]

Biblię czytać - później komentować.

[Arti]

rozumiem, czasem aż za bardzo coś musi się z czegoś brać
to wiersz typu: kocham, kocham, kocham...wypierdalaj!
tego to ja fakt, nie rozumiem
nie ma nakierowania skąd wzięła się złość w peelce
skoro tak mocno kocha, czemu się na niego wydziera?...nie dostałem powodu
stąd uważam, że puenta nie pasuje do reszty

[NathirPasza]

kocham, kocham, kocham...wypierdalaj!

Dla mnie to raczej typ: Kocham, ale to boli. Albo: Kocham, a mimo to marznę

Ilu czytelników tyle interpretacji.

A z tą biblią to fakt Arti... Dałeś plamę

Spadam zanim mnie rozjadą.