Skrzyżowanie - czwarte

[ble]

Dotknąłeś mnie przechodząc. Pomarańcza to owoc,
w którym mieści się wszechświat, eksperymenty istnienia.
Marszczy ją ten sam dreszcz.

Wczoraj wieczorem wiedziałam. Nie ma nic wspólnego z wiarą
tamta przestrzeń. To wiedza, którą się nabywa odwijając bandaże.
Nasz świat to kukiełka. Trzeba ją rozebrać do gołego patyka.
Lecę do tyłu. Mroczno. Najpierw musi być mroczno.

Drozd-pustelnik śpiewa. *




----------------
*T.S. Eliot "Ziemia jałowa"

[Ewa Włodek]

pomarańcza - symbol dziewiczości i płodności, gdyż kwiaty i owoce pojawiają się równocześnie. Według dawnych rytów magicznych z właściwej pomarańczom strefy klimatycznej - owoc był symbolem serca. A w dłoni Dzieciątka Jesus - oznacza dobry, pomyślny los.
Więc w Twoim wierszu, Ble, mrok - to tylko przejściowy czas, przemijający...

Pozdrawiam najserdeczniej...
Ewa

[ble]

Tak, Ewuniu mrok jest tylko w przedpokoju. Potem dużo światła.

[lczerwosz]

Wiersz dotyka granic poznania. Ciekawe, że aby pokazać "tamtą przestrzeń" posługujesz się modelem, jak najbardziej umiejscowionym tu. Kukiełka i pomarańcza są rekwizytami scenerii budowanej w mroku. Ten mrok i lot wstecz, bez widoczności nie pozwalają na orientację, choć "wiedziałaś". A jednak nie można opisać tego, co zobaczyłaś, dokładniej, tym bardziej naukowo, sama w to jedynie wierzysz. Ale to nie wada, ja myślę, że inaczej się już nie da.

[Alek Osiński]

Zauważyłem Olu, że pomarańcze odgrywają w Twoich wierszach szczególną rolę,
muszę to prześledzic Odwijanie bandażu przypomina mi obieranie jej ze skóry,
żeby zanurzyc się w mrocznym, gęstym i słodkim miąższu. Niech drozd się napije
przed śpiewem

[ble]

Wiersz dotyka granic poznania. Ciekawe, że aby pokazać "tamtą przestrzeń" posługujesz się modelem, jak najbardziej umiejscowionym tu. Kukiełka i pomarańcza są rekwizytami scenerii budowanej w mroku. Ten mrok i lot wstecz, bez widoczności nie pozwalają na orientację, choć "wiedziałaś". A jednak nie można opisać tego, co zobaczyłaś, dokładniej, tym bardziej naukowo, sama w to jedynie wierzysz. Ale to nie wada, ja myślę, że inaczej się już nie da.

A jest to jednak wiedza nie wiara. Wynika z obserwacji drobiazgów, na które na co dzień nie zwraca się uwagi. Trochę jak w "Kosmosie" u Gombrowicza. To prawda - wiem, ale nie mogę opisać, tak jak niemożliwe jest opisanie ciemnego pokoju. Wiem, że jest.
Dzięki za czytanie.

Zauważyłem Olu, że pomarańcze odgrywają w Twoich wierszach szczególną rolę,
muszę to prześledzic Odwijanie bandażu przypomina mi obieranie jej ze skóry,
żeby zanurzyc się w mrocznym, gęstym i słodkim miąższu. Niech drozd się napije
przed śpiewem

Chyba niezbyt szczególną. Pisałam o nich tylko trzy razy - w "Awitaminozie" w "Nowym Jorku II" i teraz. Cieszy mnie, że według Ciebie ten miąższ jest słodki. Bo ja obawiam sie, że ta pomarańcza może być gorzka.
Pozdrawiam

[P.A.R.]

Trzeba ją rozebrać do gołego patyka.

nie wystarczy do patyka

Najpierw musi być mroczno.

nad konicznością tego też

Nie ma nic wspólnego z wiarą
tamta przestrzeń.

tamta przestrzeń nie ma nic wspólnego z wiarą

Dotknąłeś mnie przechodząc. Pomarańcza to owoc,

przechodząc - owoc, mniemam przypadkowy

poza tym dotknęłaś aż do patyka...

[atoja]

hej Ble
Twoje spojrzenie na tak ulotne w codzienności rzeczy i wrażenia zatrzymują w zadziwieniu nad nimi...czy możliwe jest takie odbieranie i odczuwanie
oto piękna, subtelna poezja

[ble]

AtoTy czasem mnie tak chwyta coś, jakieś duchy....

P.A.R. - oczywiście można by poucinać, ale rzecz w tym, że nie jestem gotowa na cięcia. Inwersje też zostawię, chociaż masz rację, bez niej było by łatwiej odczytać. Ale nie ma być łatwo ani czytelnie.

Dzięki za spojrzenie

[anastazja]

Piszesz o czymś, co, z trudem można opowiedzieć, widzisz dalej niż przeciętni i tego Ci zazdroszczę (w dobrym tego słowa znaczeniu)


ble - zdrowionka