Hipoteza

[niepozorny]

Nie wierz,
że dwa plus dwa równa się pięć.
Zamiesza ci w głowie.

Stępiasz wrażliwość
tolerując wulgaryzmy,
i pensjonarskie słownictwo.

Czekaj cierpliwie
na cieplo w czyichś oczach
i gesty, które zaprzeczą,
że tylko piękne ciało
stwarza szansę
odkryć sens pisania.

[Sede Vacante]

Piękne.Bezwarunkowo.
Tytuł tez jak na taki dobry wiersz - dość niepozorny

Całość. Pogląd, słowa, myśl, wszystko. Urzekło.
Kłaniam się w pas!

[Gloinnen]

Straszne kaznodziejstwo. Niewiele w tym, jak na moje wyczucie, poezji. To znaczy tej "iskierki", która tekst czyni nie-oczywistym. Według mnie wszelkiego rodzaju oczywistości są wrogiem tego, co nazywamy poetyckością utworu. To oczywiście pojęcie bardzo nieprecyzyjne, ta "poetyckość". Generalnie jednak istotne jest pokazanie jakiegoś problemu od takiej strony, od jakiej nikt jeszcze wcześniej go nie "ugryzł".

Początek wiersza chyba najlepszy, choć ja jeszcze pobawiłabym się "po swojemu".

Nie wierz,
że dwa plus dwa równa się pięć.
Zamiesza ci w głowie.

Nie wierz, że równa się pięć.
Dwa plus dwa. Zamiesza ci w głowie.

Stępiasz wrażliwość
tolerując wulgaryzmy,
i pensjonarskie słownictwo.

Truizm.

Czekaj cierpliwie
na cieplo w czyichś oczach
i gesty, które zaprzeczą,
że tylko piękne ciało
stwarza szansę
odkryć sens pisania.

Końcówka też mocno tendencyjna, ale nie to jest jej największą wadą. "Ciepło w oczach", "gesty które zaprzeczą" - zastosowane rekwizytorium wydaje się wzięte żywcem ze sztampowych popowych szlagierów. Rozumiem dążenie do prostoty, ale jednak unikałabym utartych kolein.

Końcówka dość ciężka stylistycznie, w mojej ocenie:
Spróbowałabym uprościć:

"że tylko piękne ciało
pozwala odkryć sens pisania."

"że tylko piękne ciało
staje się sensem pisania."

A w ogóle to wpadł mi do głowy własny pomysł:

"że tylko piękne ciało
ma sens."

Coś w ten deseń. Z jednej strony - "ma sens" - czyli "ma znaczenie", "jest warte zainteresowania", "liczy się" - z drugiej - "ma sens"(w odniesieniu do teorii znaku) - może być tworzywem semiotycznym. Coś fizycznego można odczytać niematerialnie. Za "ciałem" kryje się ładunek treściowy.

Ale to już takie moje gdybanie.
Próbuję w ten sposób pokazać Ci różne narzędzia, jakie może mieć do dyspozycji poeta, żeby tworzyć teksty bardziej wielowymiarowe, niż "Hipoteza". Nie narzucam jednakże swoich koncepcji, to raczej tylko operowanie na wymyślonych ad hoc przykładach.

Pozdrawiam,


Glo.

[ks-hp]

Trąci banałem - wszystkie prawdy, które zawarłeś w tekście, są zbyt oczywiste. Gdyby tytuł tekstu brzmiał 'truizm', może i treść byłaby adekwatna; pisząc w ten sposób, jedynie powielasz to, co powszechne. Pozdrawiam.

[niepozorny]

Sede Vacante - porównując Twój komentarz z kolejnymi można odnieść wrażenie, że sobie kpisz. Serdecznie pozdrawiam

Glo - uważnie przeczytałem Twoje uwagi. Myślę, że pewną przesadą jest ton kaznodziejski w moim tekście. Widzę, że zabrakło jednej dodatkowej myśli, albo sugestii, że poczucie głodu pisania nie wystarcza, by pisanie miało sens, a stosowane pewne środki wyrazu niosly autentyzm i wartość. Na razie zadowalam się tym banałem, czy" sztampą popowych szlagierów"

cieplo w czyichś oczach
i gesty...

mającym znaczyć, że o naszym pięknie ( również brzydocie) świadczą uczucia i o nich warto pisać. I na koniec dwa pierwsze wersy. Wydaje mi się, że Twoja propozycja "ad hoc" jest przykładem tego, czego i nie lubię , i unikam jak diabeł święconej wody: komplikowania myśli. Dziękuję za pochylenie się nad tekstem i serdecznie pozdrawiam

ks-hp - jeśli to co napisałem jest takie oczywiste, to dlaczego mamy tyle poplątanych jak duży kłębek sznurka albo banalnych wierszy? Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Nigdy nie kpię komentując.
Podeszło mi w całości, bez żadnych uwag.
Specjaliści ocenili według kryteriów im znanych i odczuć, ja oceniam tak, jak mi podpowiada serce.
I sercem go wziąłem do siebie.

[niepozorny]

Sede Vacante - Wszystko jasne i bez dwuznaczności. Ściskam prawicę.

[iskierka]

nie wiem dlaczego, ale nie przekonuje mnie ten wiersz

[Gloinnen]

przykładem tego, czego i nie lubię , i unikam jak diabeł święconej wody: komplikowania myśli.

To ja zapytam (bez cienia złośliwości - żebyś nie wziął czasem tego za przyganę albo drwinę - czemu zdecydowałeś się na to, aby swoje przemyślenia ubierać w formę poetycką? Przecież jest tyle różnych innych form literackich, gdzie Twój styl, zmierzający do uproszczeń, uogólnień, tworzenia prawd uniwersalnych, dosłowność oraz lekki powiew dydaktyzmu zdecydowanie lepiej sprawdziłyby się w roli środków przekazu.

oplątanych jak duży kłębek sznurka

A ja takie lubię. Oczywiście ważne jest, aby mimo skomplikowanej metaforyki myśl poprowadzona była konsekwentnie i spójnie, a także - aby pozostawić jednak dla czytelnika punkty zaczepienia. Jak mam czas, to ogromną przyjemność sprawia mi takie "łuskanie" wiersza, stawianie sobie pytań i hipotez, poszukiwanie odpowiedzi na nie i sprawdzanie, jak też autor posłużył się dostępnymi narzędziami (język, figury retoryczne, środki obrazowania), aby przekazać własne refleksje w danym temacie.
Wydaje mi się także, że we współczesnej poezji, a przynajmniej w niektórych jej nurtach, coraz mniej - jako podstawowa jednostka znaczeniowa - liczy się słowo, a coraz więcej - właśnie cały, kompletny obraz. Poeta nie układa wierszy ze słów, tylko z wizji, których sens jest o wiele bardziej rozległy i wieloznaczny. Dopiero zestawienie ze sobą tych wizji, obrazów wyłaniających się z określonych metafor czy mikro-opowieści - pozwala na odczyt i zrozumienie treści. Struktura tekstu więc jest o wiele bardziej "spiętrzona", ale też wymaga innych sposobów analizy.

Do powyższych wniosków doszłam niedawno, gdyż duży problem sprawiało mi nieraz rozkodowanie bardzo hermetycznych tekstów. Choć z drugiej strony - uwielbiam główkować i podchodzić w sposób twórczy do wiersza. To kolejna cecha współczesnych utworów - Autor zaprasza czytających do współtworzenia przekazu, angażuje ich wyobraźnię oraz intelekt, nie podaje gotowych rozwiązań. Dla mnie (subiektywne wrażenie) wszelkiego rodzaju koncepcje poetyckie powinny opierać się na koncepcji gry i interakcjach. Lektura staje się aktywna, a nie bierna - i w mojej ocenie - o to właśnie chodzi.

Pozdrawiam,


Glo

[ks-hp]

Glo, zdecydowanie przyznaję Ci rację - autorzy niejako zachęcają do sięgania po więcej niż po własną wiedzę i zasób słów; mity, legendy, podania, a także słowniki i encyklopedie. W poezji również chodzi o douczanie, myślę, że to jest jeden z jej ważnych czynników. Jako czytelnik lubię również doszukiwać się w tekstach wieloznaczeń, grzebać w książkach (raczej w Internecie). I jako autor staram się również czytelnika pociągnąć do własnych poszukiwań.