Uwierzyć

[NathirPasza]

mówmy
o żółto-pomarańczowych chropowatościach piaskowców
strzegących nabrzeża

o nagich
rozrzuconych po mgławicach
eterycznych błahostkach

o wojnie za pokój

dobrze schłodzonych
kryształowych rysach poprzez paletę
barw wiejskiego malarza

mówmy te wszystkie głupoty
bezwstydnie
niech kiełkują w donicach
wystawione na balkon
zasypiajmy z głową na puszystej pewności
bez strachu że żarówka spłonie ostatecznie
jeśli nie uda nam się
uwierzyć

[e_14scie]

dotąd, ładnie poprowadzone, zastanawiam się tylko, co wnosi do poniższej frazy balkon

wystawione na balkon

Świetna pointa, Brawo Nathir za tekst

[NathirPasza]

dotąd, ładnie poprowadzone, zastanawiam się tylko, co wnosi do poniższej frazy balkon

Tak mi się skojarzyło, że na świeżym powietrzu wszystko lepiej się rozwija


Dzięki Ewo.

Pozdrawiam

[automatyczny krytyk]

wiersz poprawny. pracuj nad sobą a zajdziesz daleko.

automatyczny krytyk

[iskierka]

Dobry teks, na pewno jest poprawny z tego widzę

[Gloinnen]

Najpierw miałam skrytykować nadmiar zdobnictwa w pierwszej części wiersza, ale po namyśle stwierdziłam, że jednak ta duża dawka kolorowej emalii ma swoje znaczenie. W końcu opisujesz tu (według mnie) wszystkie drobne, nieistotne elementy rzeczywistości, które zaprzątają nam głowę. Stawiamy je na piedestale, czynimy najważniejszymi w życiu, ubarwiamy, dekorujemy, aby o nich mówić, delektować się nimi, zachwycać, zachłystywać się. Choć to tylko "eteryczne błahostki", zewnętrzna powłoka rzeczy. Śmieszne uczucia, tandeta, pozłota. W każdym razie ewidentnie naszą świadomość zaprzątają, zniewalają, zaśmiecają trzy kategorie zjawisk - naturalne (bezpośrednie otoczenie - pejzaż) - intelektualne, może filozoficzne (błahostki) - sztuka (fałszerstwo, według mnie, ersatz prawdy -> paleta barw wiejskiego malarza).
Peel traktuje to człowiecze zagubienie wśród ulotnych, marnych zdarzeń, myśli, iluzji z ironią. Tak przynajmniej odczytuję to wezwanie. Krytycyzm da się wyczuć, więc - albo ironia, albo tak głębokie zgorzknienie, że w zasadzie jedyne co pozostaje, to ucieczka od tego, co prawdziwe, ważne, autentyczne, szczere.

zasypiajmy z głową na puszystej pewności

Zachęta, aby uciec od dociekań wszelakich w bezpieczny świat intelektualnego bądź emocjonalnego komfortu? Może zabrzmieć również dwojako - albo oznaczać drwinę, złośliwość, albo - poddanie się, przyjęcie do wiadomości takiej a nie innej właściwości ludzkiego życia, które właśnie wśród falsyfikatów, kopii, drobnostek przecieka przez życie. Wszelkie przejawy aktywności (sztuka, filozofia) są jałowe, prowadzą donikąd.
Same relacje międzyludzkie są również skażone pewną ułomnością. To, co stanowi esencję istnienia, zawsze się z nich wymyka. Umiemy rozmawiać o głupotach. Umiemy dzielić się płytkimi przyjemnościami dnia codziennego. Ale brakuje nam odwagi, chęci, motywacji, siły duchowej, aby wejść na wyższy poziom interakcji. Taki właśnie prawdziwie ludzki.

bez strachu że żarówka spłonie ostatecznie
jeśli nie uda nam się
uwierzyć

Zahaczasz być może o problem wiary, religii. Może chodzi o wiarę w ludzi? W Człowieka (jako takiego?) Wiarę w siłę sprawczą? We własne szczęście? Ja jednak skłaniam się ku refleksji religijnej, bo bardzo ładnie pasuje to do wcześniejszych rozważań. Nagle okazuje się, że cała ta znikomość, hybrydowość rzeczy tego świata zostaje skontrastowana z tęsknotą za czymś trwałym, wiecznym. Za czymś, co dałoby peelowi nadzieję na to, że on sam (jak i jego życie) nie należy do rzeczywistości tymczasowej, przemijającej, nonsensownej, nieważnej, ale do rzeczywistości doskonalszej, nieskończonej, nie-ostatecznej.

Pozdrawiam,


Glo.

[Marcin Sztelak]

Ciekawy tekst z bardzo dobrą puentą, zastanawiam się czy nie napisany z ironią ocierającą się może nawet o zgryźliwość...

Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

uwierzyć - w co? W te wszystkie "głupoty", do których coraz częściej, niestety - większość z nas stara się sprowadzić swoje życie? I życie otoczenia? A jesli rozmowy - to o czterech literach maryni i portkach huzara? A jeśli nie rozmowy bądźjakie - to nie lepsze przyjemności, od snu do snu? W każdym razie - tak czytam. Jest w wierszu ironia, smutna ironia...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[NathirPasza]

Dzięki wszystkim za komentarze.

Nie było moim zamiarem wkładać w ten wiersz ironii, a za zgryźliwość przepraszam.

Wasze interpretacje mijają się z moją, jednak co byśmy poczęli bez indywidualności?

Wszystkim dziękuję.
Pozdrawiam
NP

[anastazja]

Wiersz jest świetny, osobiście razi, zbyt blisko siebie - ch, nych

o nagich rozrzuconych
po mgławicach
eterycznych błahostkach

o wojnie za pokój

dobrze schłodzonych
kryształowych rysach poprzez paletę
barw wiejskiego malarza

Pozdrawiam