oczyska

[Gloinnen]

A gdy już przyjdzie ten moment,
światło żyrandoli
nie rozwieje czerni. Otwórzcie okno,
za firanką coraz gęstszą - wloty i wyloty. Giną, zwężone,
w kącikach ust. Rozluźnione ręce powlekają się woskiem.

Jeszcze łyk powietrza. Lecz
ono po drugiej stronie
niepotrzebne. Ani poblask
wyciekający z worków spojówkowych. Obieg materii
nie przewiduje.

Niech to się wreszcie skończy. W wiatrołapie
wirują płatki śniegu, topolowe puchy.
Wszystko takie proste, chcę odlepić oddech od
szyb. Sople spadają z wezgłowia aż na dno przepaści.
Mirabelki przekwitają przed domem. Ciemność zapachniała kwietniem.

Otwórzcie okno,
błagam, i niech nikt nie płacze. Nieobecność
wiele razy się jeszcze powtórzy. Choćby tylko
na gałęzi drzewa.



____________________
Glo.

[iskierka]

Świetny wiersz, myślę że masz talent!
Nie chcę słodzić, lecz naprawdę, ten wiersz jest niewiarygodnie dobry.
Zastanawiam się tylko nad tymi powtórzeniami
otwórzcie okno

[anastazja]

Rozumiem śmierć człowieka, (dusza) prosi o otwarcie okna...chcę odlepić oddech od szyb... piękne...powietrza po drugiej stronie, niepotrzebne te i wszystkie inne wersy wskazują na odejście.

Peel prosi, oby po nim nie płakać...
...nieobecność się powtórzy, choćby na gałęzi drzewa.

ładna metafora; porównanie nieobecnej osoby do braku liści.

Piękny, smutny obraz, z niesamowitą puentą.
Jestem zachwycona, moje klimaty

Pozdrawiam:)

[semiramida]

Zazdroszczę Ci Twojego obrazu umierania i podejścia do śmierci. Takie pogodzenie się, spokój. Piękny wiersz:))) semi.

[Ewa Włodek]

śmierć że swoim - że tak rzeknę - anturażem pokazana z punktu widzenia duszy. No, pomysł kapitalny. Obrazy - też...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Gajka]

GLO
Tylko Ty tak potrafisz, dla mnie rewelacja