fiołki

[Nalka31]

mówiłeś pachniesz fiołkami
podając papeterię dotknąłeś dłoni
były zimne
choć zboża kwitły w pełni

na stanicy noce są inne
nawet gwiazdy daleko od domu
miejsca znaleźć nie mogą
pamiętaj

lipiec
wrzesień
listopad

mamy wyjątkowo długą zimę tego roku

czy zabrałeś ze sobą szalik

[Gloinnen]

Pamiętam.

Wiersz bardzo prosty. A jednak w tej prostocie jest duży ładunek uczuć i coś, co się wymyka z pozornej banalności przedstawionej historii. Bo między obrazami otwiera się wiele "okienek" dla myśli.

Dla mnie utwór jest opowieścią o tęsknocie. Dojmującej. O oddaleniu dwojga ludzi. To poczucie osamotnienia sprowadza na peelkę pewien rodzaj hibernacji. Jak zimowy sen, co zresztą potwierdza pointa tekstu.

Zamknięcie się w zimie - może być z jednej strony ucieczką od codziennego, nieznośnego bólu spowodowanego rozłąką. Może być też - właśnie poddaniem się. Zbyt wielki ciężar trzeba było unieść, więc peelka zamarzła w swojej wiecznej, emocjonalnej zimie, jak wątła, delikatna roślinka.

Ostatni wers głęboko dotyka w swojej prostocie. Pomimo cierpienia, peelka wciąż troszczy się o adresata lir. Ofiarowuje mu swoją czułość. Dba o jego komfort. Sama stosuje wobec siebie krioterapię, aby mieć siłę otulić go łagodnym, ciepłym czuwaniem.

Wiersz emocjonalny. Ale jako liryka osobista - spełnia swoje zadanie. Wzrusza, nie nudzi. I daje dobrą lekcję poglądową miłości na odległość.

Pozdrawiam,


Glo.

[Nalka31]

Jak Ty to ładnie wszystko wyklarowałaś Glo. Tak krótki wiersz, a tyle z sobą niesie. Chociaż trzeba przyznać, że masz dużo racji. Dobrze, że to tylko wiersz.

[iskierka]

Wiersz bardzo prosty.Ma w sobie coś