Defragmentacja. Dwie kobiety

[Marcin Sztelak]

I
Od kiedy śmierć jest tylko pretekstem
do strachu, tęsknię.
W dzieciństwie to było dużo prostsze,
potwory mieszkały w szafie
albo pod łóżkiem.

Kochanie zapalę światło – uciekną
gdzie pieprz rośnie.

II
Ze złamanych przysiąg rodzą się najgorsze
wiersze. Jest też druga strona
– można je rozebrać z liter. Wtedy pachną
skwaśniałym odorem bramy.
Oksymoron.

Obyś nigdy nie poznał jego nieuchronności.

III

Czterowymiarowość może znużyć,
szczególnie w aspekcie drobinek
kiepsko zmielonej kawy na zębach.
Gubiąc się w niuansach semantyki,
wysysam ból ostatnich dotyków.

Prawdziwi nie płaczą, klną na stojąco,
gotowi na zawał.

IV
To naprawdę kiepska fraza, ale
sypiam z twoim zdjęciem.
Sentymentalne przeżuwanie kalendarzy
w zastępstwie poszukiwań
puenty.

Pamiętaj, jest taka nagość, co boli
od opuszków po pożądanie.

V
Z przyzwyczajenia nie zmieniam upodobań,
zakończenia piszą się same.
Wciąż jestem gwoździem do twojej trumny.
Kolokwializm.

W życiu potrzebne są słowa nigdy
niewypowiadane.

inwokacja

powiedz mi, jak nigdy
– będzie dobrze –
mamo.

[Gajka]

Świetny ....zmusza do refleksji

[Alek Osiński]

Bardzo dobry wiersz. Jak dla mnie szczególnie dwie pierwsze części. Pogratulować tylko.

Pozdrawiam