skóra w której umieram

[ks-hp]

Chcę być twoją sukienką, uszytą ze skrawków i na miarę. Siadam
na piersiach, uwypuklam albo miażdżę. Oto ciało, które będzie
skazane. Oto ciało

jak krajobraz meandrów i delt. Rozlewa się we mnie zimny ocean.
Każda łódź może teraz wpłynąć, z bólem rozbić szkielet o czoło
klifu. Pokuta, pokuta, nie urodzę kolejnych grzechów.

Zawisłam; słuch tworzy dystonanse. Wyrywam skórę, jestem
patchworkowy. Chcę być twoim wierszem, uciec z oczu, które
zmieniają się tylko, kiedy śpisz -

są takie same.

[iskierka]

Myślę, że wiersz jest dobry
mnie nawet te powtórzenia
nie przeszkadzają

[ks-hp]

Powtórzenia celowe bowiem są.

[Marcin Sztelak]

Zbyt późno na jakąś głębszą analizę, szczególnie, że wiersz trudny, mocno wcinający się w głowę.
Jeden z tych które należy czytać po wielokroć. Ech te skóry...

Pozdrawiam.

[em_]

A czy nie bardziej niż sukienka, pasuje tu gorset? :-) no nie wiem, jestem zawiedziona tym wierszem; za szybko się skończył, za mało powiedział. Szczególnie to z wierszem, powinno być bardziej rozwinięte. Tak myślę...
Pozdrawiam

[Gloinnen]

z bólem

Zastanawiam się, czy to jest niezbędne. Moim zdaniem tyle bólu jest w tym wierszu, w jego obrazach, że nie ma potrzeby go dodatkowo eksponować werbalnie.
Według mnie wiersz opowiada o emocjonalnej dezintegracji.
Tak w skrócie.
Skojarzyło mi się też - może przez "wyrywam skórę", "jestem patchworkowy" - z owadzią wylinką. Przechodzisz przez kolejne - symboliczne - śmierci - do imago, spełnienia. Wiąże się to jednak ze zrzucaniem z siebie minionego, przeobrażeniami - od cielesnych po duchowe.
Skóry, które przyjmujemy, miłości, które nas naznaczają... Odejścia, które zrywamy z siebie...
Czy śmierć może być tym ostatecznym - znów sorry za entomologiczne skojarzenia - linieniem?
I bardzo mi się podoba, zwłaszcza to:

Każda łódź może teraz wpłynąć,

Wprawdzie wyrwany z kontekstu obraz niewiele mówi, ale w wierszu - moim zdaniem to jego filar, punkt centralny. Przynajmniej ja, interpretując, wychodzę właśnie stąd.
Wydaje mi się bowiem, że tutaj jest obraz zarówno końca (obnażenie, otwarcie, wiwisekcja), jak i początku. Tekst usytuowany - jak to zwykle u Ciebie - na granicy, linii demarkacyjnej pomiędzy różnymi stanami egzystencjalnymi, nienazwanymi, które można oddać jedynie poprzez zestawienia wizji i meta-narrację, jak tutaj:

Chcę być twoim wierszem, uciec z oczu, które
zmieniają się tylko, kiedy śpisz -

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

a ja bym - czytając - wyszła od wody i jej symboliki. Ciało - jak ocean - który wszak w ogólnej symbolice miewa i cechy matki, opiekujacej sie tymi, co byli jego twotem, Jet jednakowoz - nieprzewidywalny, i bywa, że symbolizuje nagłe niebezpieczeństwo. Więc - ambiwalencja, jak i w przypadku człowieka. Zas delty i meandry - to z kolei rzeki, które zwykle symbolizują czas i luddzkie zycie, wtym meandry, więc bieg - jsako ich zyciodajna moc, zas delta, więc ujście - śmierć i życie pozagrobowe. No i teraz - łódź jako symbol ochrony. Tylko - że ta łódź zagrożona jest rozbiciem, więc - cóż, na wodach życia i śmierci nie ma niczego pewnego? Nawet ta skóra - tak integralna część każdego stworzenia, zdawałoby się - chroniąca przed wszystkim szkodliwym, jest tylko - zlepkiem strzępow?
Tak odczytuję wiersz...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[ks-hp]

Glo, Ewo - dziękuję za interpretacje, są ciekawe, choć prawie w ogóle nie pokrywają się z tym, co chciałem przekazać w wierszu... ale kogo to obchodzi? Najważniejsze, że okazuje się, iż tekst ma więcej znaczeń niż przypuszczałem, a każde kolejne czytelnicze rozumienie jest cenniejsze niż autorskie.

Polecam wyjść od tytułu, nawiązuje dość bezpośrednio do inspiracji. Pozdrawiam!