srebrnymi porostami...

[pietrek]

***

srebrnymi porostami wypłakuje oczy
przytulona do muru
poczerniała pieta

liści pokolenia
szeleszczą nazwiska
wypłowiałe daty zatarte imiona

ludzie zapomnieli
ale wiatr pamięta

obmywając z boleści
skamieniałe ramiona

2011

[Sede Vacante]

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony - forma krótka, nie przegadana, nie zakrawająca na "opowiadanie roku" ."Schludnie", bez chaosu i zgrzytów. Jest dość smutno, ale bez ciężkiego patosu. To dobrze, dobrze.
Tematyka dość oklepana. Jak dla mnie. Śmierć , pamięć o zmarłych itp. w dzień zmarłych - jak taki "obowiązek poprawnego poety", "okolicznościowa laurka". Poza tym mam wrażenie, że zwroty są nieco wyeksplatowane w poezji już.
Wypłakiwanie oczu, przytulanie muru, liście szeleszczące słowa (tutaj nazwiska), wypłowiałe daty.
Brakuje mi jednak większego "kombinowania" ze słowami, trochę wyobraźni, zaskoczenia czymś świeżym.
ale wiersz nie jest katastrofa, stąd mieszane uczucia.
Chyba po prostu nie robi wrażenia, nic nie wnosi w moje emocje.

[iskierka]

Moim zdaniem to nie wiadomo o czym jest
bo raz mówisz o pięcie a potem o ramionach,
ale to moa sugestia

[Ewa Włodek]

jest obrazek cmentarza, starych grobów, zapomnianych, niczyich. Na zaduszkowy dzień - akurat refleksja...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa


przepraszam, że w Twojej przestrzeni - ale słowo do Iskierki:

przytulona do muru
poczerniała pieta

"Pieta" - to Madonna, trzymająca na kolanach zdjętego z krzyża Chrystusa...

[Alek Osiński]

Coś mi to przypomniało...

Pozdrawiam:)

http://www.youtube.com/watch?v=K_10TqowM9c