syndrom Bastylii*

[Sede Vacante]

Cegła po cegle
rozsypuję się do plastikowych worków
cierniowe dni wdzierają się w przełyk
jak szczury

właśnie płonie ich dom

okna zabite
wolną wolą
w progu
nicość przysięga że jeśli odejdę
nastąpi koniec świata

błogosławiony waszą miłością
coraz dalej uciekam
coraz częściej nie żyję
coraz mniej szepczę

nikt nie słucha

powraca syndrom Bastylii*
i człowiek w żelaznej masce


najcięższym więzieniem
jest serce



*stan umysłu porównywany do historycznej Bastylii. Twierdza obronna. Zdobyta, a następnie przekształcona w ciężkie więzienie. Termin wymyślony przez mnie, nie istnieje w oficjalnych naukach.

[Ewa Włodek]

czyżby Twój peel, Sede, był dzieckiem w skłóconej rodzinie? Dzieckiem, które nie bardzo wie, jak powinno zareagowac - uciekać, czy zostać? I co będzie, gdy ucieknie, a co - gdy zostanie? Żelazna Maska - bezimienny więzień francuskiego stanu - i to dziecko bez możliwości wpływu na sytuację.
Tak Cię czytam Sede. Bardzo dobrze pokazałeś ten syndrom...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Gloinnen]

Świetny, mocny, emocjonalny wiersz, Sede. Zadziwiłeś mnie. Widać, że zaczynasz panować nad słowem. No, no.
Technicznie - ja nie mam zastrzeżeń tym razem.
Owszem, można ewentualnie trochę skrócić, ale chyba atutem tego tekstu jest jego szczerość. Bez patetycznych odniesień, po prostu czyste odczuwanie i chęć opowiedzenia o stanach wewnętrznych. Wołanie o pomoc, może także rodzaj ostrzeżenia. Prośba o zrozumienie także...
Treść tylko bardzo smutna, przygnębiająca.
Pointa porusza do głębi. Niby prosta, niby oczywista oczywistość, ale - ileż to razy człowiek przeklinał to swoje serce. A jednak - jest taka chińska mądrość, która mówi - "to dobrze, że serce pęka... inaczej nie wiedziałbyś, że je masz..."
Wyjątkowa, ponadprzeciętna wrażliwość na świat, dotkliwe odczuwanie wszystkiego, ostry, kryształowy osąd zjawisk i rzeczy - to przekleństwo, ale też wielki dar.
Klatka siebie samego - wiem coś o tym...
Może właśnie dlatego pisze się wiersze?

[Sede Vacante]

Jestem zachwycony opiniami...
Może jeszcze jednak ktoś słucha...

Ewo - i tak i nie.
Dosłownie - nie do końca. To o mnie.
Ale ja zawsze będę, gdzieś w głębi, małym dzieckiem, które często nie wie co ma zrobić ze swoim życiem. Jak się nim cieszyć (bo owszem, jest kilka rzeczy, z których powinienem). Błądzę, uciekam, chowam się przed odpowiedzialnością, a jednocześnie staram się sprostać "dorosłości" i w rezultacie, takie szarpanie z każdym dniem.

Glo. - pokłony za taką opinię. Kto, jak kto, ale ty nigdy nie słodzisz. Więc pewne nie jest źle z wierszem
I ciesze się, że robię postępy, bo to znaczy, że potrafię się uczyć.

Raz jeszcze, wielkie dzięki dla was!

[em_]

Ha! Bardzo dobre, Twój termin świetny, może ta gwiazdka w wierszu nie jest potrzebna?

[e_14scie]

Niewiele wierszy mnie porusza i niewiele wnosi inne świeższe spojrzenie, przy jednoczesnym jasnym zapisie.
Przekaz in plus
Swobodne i sprawne poprowadzenie in plus
Oszczędność trzeci plus
Pełne uznanie, Sed

[Sede Vacante]

Dziękuję wam
A co do gwiazdki - umieściłem, żeby wyjaśnić, że to nie jakiś prawdziwy termin naukowy - bo ktoś może zacząć szukać z ciekawości, nie znajdzie i pomyśli, że wprowadzam go w błąd.

w takich chwilach, jakie mną szarpią ostatnio, nie ma nic piękniejszego, niż dostrzeżenie, wsparcie miłym słowem. Chyba na chwile uwierzyłem, że naprawdę potrafię pisać. (bez kokieterii, wciąż dużo wymagam od siebie i ciągle nie jestem pewien)

[iskierka]

Podpisuję się pod innymi komentarzami nogami, rękoma
Puenta super, mocna, wyraźna, takie lubię. Początek też dobry, ogólnie nie ma się do czego przyczepiać.

[e_14scie]

Puenta super, mocna, wyraźna, takie lubię. Początek też dobry,

A środek, już mniej

[iskierka]

No nie smuć się, też dobry jest