Przenikanie

[NathirPasza]

wybacz ale
gdzieś w tym wszystkim zgubiłem zrozumienie
i być może
im mniej dla mnie
tym mniej znajduję go dla ciebie
w bezwolnie płynącym czasie
nie kontroluję już żadnych procesów

przenikanie wydaje się być najlepszą formą
życia społecznego
w niewidzialności oczekuję odpoczynku

nie chcę już pochwał i szczytów
racji negacji i szoku
w niepamięć wpędzając przyjaciół
staram się o równowagę

zabierz mnie proszę
tam gdzie świat pachnie twoim szamponem

[Gloinnen]

Podoba mi się ten wiersz, chyba najbardziej z Twoich ostatnich. Podejrzewam, że ze względu na jego prostotę. Poprzednie oscylowały na granicy eksperymentu, zwłaszcza jeśli chodzi o fakturę słowa i melodię (zabawa rymami). Dużo w nich także było dość karkołomnej metaforyki. "Przenikanie" utwór jest zupełnie inne; bardziej bezpośrednio opisuje stany emocjonalne i przemyślenia peela. To nawiązanie (stylistyczne) do konwencji, w jakiej powstał mój ulubiony z Twoich wierszy - ***(może kiedyś zechcesz). Prosto, szczerze, bez za(na)dęcia.

wybacz ale
gdzieś w tym wszystkim zgubiłem zrozumienie
i być może
im mniej dla mnie
tym mniej znajduję go dla ciebie

Trafnie opisujesz bliski niejednemu z nas stan emocjonalnego zagubienia. Jednym z największych cierpień peela jest to, że niezrozumienie nakręca niezrozumienie - im mniej rozumie on siebie, tym trudniej mu zrozumieć innych. Gdy własne człowieczeństwo (z całym dobrodziejstwem inwentarza) okazuje się niezbadaną tajemnicą, może zresztą bardzo niewygodną, uwierającą, przykrą - taką samą, a nawet jeszcze trudniejszą i jeszcze boleśniejszą tajemnicą staje się drugi człowiek. Rezultatem staje się chyba ucieczka w pozory, w życie niejako fantomiczne, hologramowe.

w bezwolnie płynącym czasie
nie kontroluję już żadnych procesów

Peel czuje się bezradny wobec własnego człowieczeństwa, tak przynajmniej odczytuję ten dwuwers.

przenikanie wydaje się być najlepszą formą
życia społecznego
w niewidzialności oczekuję odpoczynku

A tu jest właśnie o tych pozorach. O byciu niewidzialnym. To chyba także rodzaj ucieczki przed sobą samym. Przed własną obecnością. Dodatkowo peel doskonale zdaje sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy równi w tym egzystencjalnym zagmatwaniu. Wszyscy żyjemy życiem iluzorycznym, jakby poprzez awatary, tylko że one są żywe, to nie tylko obrazki. Ale wciąż coś usiłujemy chronić.

nie chcę już pochwał i szczytów
racji negacji i szoku
w niepamięć wpędzając przyjaciół
staram się o równowagę

Powyższy fragment oddaje istotę tej ochrony - wyzbycie się emocji, pragnień, aspiracji, idei. "Niepamięć" obejmuje wszystkie sfery życia peela, związane z jego wnętrzem, z jego duchowymi imperatywami.

zabierz mnie proszę
tam gdzie świat pachnie twoim szamponem

Pointa zaskakuje na tle poprzednich rozważań. Do tej pory czytelnik miał do czynienia z konsekwentną dezintegracją "tego, co ludzkie". Tutaj następuje odwrót. Apostrofa do osoby, która ma za zadanie ocalenie peela przed uczuciową i intelektualną inercją. "Zapach szamponu" ma konotacje erotyczne, więc pewnie chodzi o ukochaną/ukochanego.
Wiersz więc powstał na zasadzie pewnej konfrontacji, przeciwstawienia. Miłość - bezwarunkowa, zwyczajna, pozbawiona "wzniosłej" otoczki jest skontrastowana z trudnym universum wszystkich innych relacji międzyludzkich, które wydają się fałszywe, powierzchowne, unicestwiające jednostkę, absurdalne, nonsensowne... Tak przynajmniej ja ten wiersz rozumiem "po swojemu", choć naturalnie mogę się mylić.

Pozdrawiam,


Glo.

[iskierka]

Mnie się też podoba z tego co czytałam to
najlepszy jest ten wiersz

[anastazja]

zabierz mnie proszę
tam gdzie świat pachnie twoim szamponem

Są takie chwile, kiedy dochodzimy do zwątpień, zatracenia przyjaciół i wątpliwości. Właśnie, w tym czasie zaczynamy rozumieć, wartość innego świata, bez ...zaszczytów i pochwał. Szukamy wyciszenia, spokoju i zwykłego ludzkiego odruchu miłości, ...gdzie świat pachnie twoim szamponem...

Bardzo mi się podoba ten wiersz Nathir

[Mirek]

sie podoba bom dawno oj dawno nie czytał ... szczególnie pointa trafiła we nie

[NathirPasza]

Dzięki Wszystkim