Reguem

[jaa83]

W lesie, w pobliżu spokojnego, przeszytego cierpieniem miasteczka przechadza się Buk.
To stare, mądre drzewo niejedną dramatyczną historię
już słyszało,
i niejedno straszliwe nieszczęście na oczy widziało.
Jego konary wciąż oddychają swądem dymu palonych
w krematoriach zwłok tysięcy ludzkich istnień,
słodkawą wonią krwi przelanej za:
rasę,
wyznanie,
naród.
I zapachem wstrzykiwanego więźniom do serca fenolu.


Szumi jeszcze:
Rozkazami wściekłości esesmanów,
odgłosami pocisków artyleryjskich,
I niemym krzykiem rozstrzeliwanych.


Nocami, gdy ogarnia go bezsilność
nie dająca się ubrać w słowa
zwierza się młodym topolom i ptakom.
Drzewa przytulają swymi dłońmi osierocone dzieci.
Płaczą nad każdym zapomnianym nazwiskiem.
Nad każdym strawionym w ogniu Trzeciej Rzeszy dobrem.
A ptaki co świt odśpiewują Reguem ku czci jej ofiar.

[iskierka]

Szumi jeszcze:
Rozkazami wściekłości esesmanów,
odgłosami pocisków artyleryjskich,
I niemym krzykiem rozstrzeliwanych.


Nocami gdy ogarnia go bezsilność
nie dająca się ubrać w słowa
zwierza się młodym topolom i ptakom.
Drzewa przytulają swymi dłońmi osierocone dzieci.
Płaczą nad każdym zapomnianym nazwiskiem.
Nad każdym strawionym w ogniu Trzeciej Rzeszy dobrem.
A ptaki co świt odśpiewują Reguem ku czci jej ofiar.

Moim zdaniem tyle by wystarczyło.
A i przecinek przed gdy

[Ewa Włodek]

W lesie w pobliżu spokojnego miasteczka przechadza się Buk.
Stare drzewo słyszało o niejednym dramacie
i widziało nie jedno nieszczęcie.
Jego konary wciąż oddychają swędem krematoriów,
zapachem fenolu i słodkawą wonią krwi
przelanej za rasę, wyznanie, naród.

Szumi rozkazami esesmanów,
odgłosami pocisków artyleryjskich,
i niemym krzykiem rozstrzeliwanych.

Nocami zwierza się topolom i ptakom.
Drzewa przytulają osierocone dzieci,
płaczą nad każdym zapomnianym nazwiskiem.
A ptaki co świt odśpiewują

Requiem


tak czytam wiersz. Jest przesłanie - to fakt.

pozdrawiam...
Ewa

[SamoZuo]

Wiersz robi wrażenie, jakby wspomnienia kogoś, kto przeżył wojnę i wskazanie na to, że są rany, które nigdy się nie goją.


Pozdrawiam

[jaa83]

Bardzo Wam dziękuję ze wszystkie komentarze i wskazówki!


Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego weekendu.
Sylwia

[Gloinnen]

Według mnie sporo jeszcze pracy przed Autorką...

Zacznę może od plusów. Po pierwsze - przemówiła do mnie tematyka. Wiersze nawiązujące do wydarzeń historycznych, które należy ocalić od zapomnienia - zawsze mają u mnie wysokie notowania. Uważam, że rolą poezji jest przechowywanie dziedzictwa, a także zabieranie głosu w sprzeciwie. Ta koncepcja wprawdzie trochę mesjanizmem trąci, ale ja ją w pełni podzielam. Każdy powinien mieć w sobie pamięć o bolesnej tradycji, ponieważ bez niej tożsamość jest niepełna, ułomna, hybrydowa.

Natomiast wskażę teraz minusy wiersza - tych jest niestety sporo - ale nad warsztatem zawsze można pracować.

1) Przegadanie. Moim zdaniem w poezji liczy się każde słowo. Nad każdym należy się zastanowić, czy jest potrzebne. Im mniej słów, tym lepiej. Inaczej przekaz się rozmywa w nadmiarze, gubi się zasadnicza myśl przewodnia. Zbyt wiele obrazów, metafor powoduje, że w końcu czytelnik zaczyna być znudzony. Lepiej powiedzieć mniej, ale trafić z większą precyzją we wrażliwość odbiorcy.
Warto pamiętać, że sens rodzi się przede wszystkim w umyśle czytającego, poeta bawi się znaczeniami, wychodzi "poza". Niedopowiedzenie jest bardziej twórcze, motywujące i intrygujące, także i dla tego, kto interpretuje.

2)

przeszytego cierpieniem

dramatyczną historię

straszliwe nieszczęście

Tego typu pompatyczne określenia są całkowicie zbędne. Po pierwsze - wprowadzają do wiersza nadmiar patosu. Po drugie - narzucają czytelnikowi określony stosunek wobec tego, co opisujesz. Po co? Jeżeli dalej budujesz mocne, krwawe obrazy - one mówią same za siebie, nie ma potrzeby domalowywania im epitetów.

3) Pracuj nad językiem i zapisem.

W lesie w pobliżu spokojnego,

Podwójne "w" - do poprawki.

swądem dymu palonych

To już nadmiar, masło maślane.

Wystarczy "dymem palonych" albo "swądem palonych"...

zwłok tysięcy ludzkich istnień,

"zwłok" wystarczy; "ludzkie istnienia" - trąci egzaltacją.

rasę,
wyznanie,
naród.

Zrobiło się strasznie dydaktycznie, a to jest raczej oczywista oczywistość.

Szumi jeszcze:
Rozkazami wściekłości esesmanów,
odgłosami pocisków artyleryjskich,
I niemym krzykiem rozstrzeliwanych.

Moim zdaniem lepiej jest unikać w wierszach wyliczanek. To dość kontrowersyjny zabieg poetycki, ale lepiej jest - w mojej subiektywnej ocenie - postarać się o stylistyczne zróżnicowanie.

"rozkazy wściekłości esesmanów" - zamiast piętrowej metafory dopełniaczowej - warto posłużyć się przymiotnikiem - "wściekłymi rozkazami esesmanów".

"niemy krzyk" to wyświechtana, banalna metafora.

Drzewa przytulają swymi dłońmi osierocone dzieci.

Ten zaimek absolutnie zbędny. Raczej oczywiste jest, że nie przytulają cudzymi dłońmi, tylko własnymi. W przypadkach zaś, gdy użycie zaimka jest konieczne, doradzałabym unikać przestarzałych krótszych form.

Drzewa przytulają swymi dłońmi osierocone dzieci.
Płaczą nad każdym zapomnianym nazwiskiem.
Nad każdym strawionym w ogniu Trzeciej Rzeszy dobrem.

"osierocone", "zapomnianym", "strawionym" - zbyt dużo imiesłowów w bezpośrednim sąsiedztwie.

Nad każdym strawionym w ogniu Trzeciej Rzeszy dobrem.
A ptaki co świt odśpiewują Reguem ku czci jej ofiar.

Proponuję jednak klasyczną formę "requiem".

Pointa powinna być jak sztylet. Tym czasem u Ciebie zabrakło ostrości. "ku czci ofiar" - zabrzmiało zupełnie jak inskrypcja z pamiątkowej tablicy. Zostaw tego rodzaju sformułowania rzeczonym tablicom. Od wiersza wymagamy czegoś więcej, niż pomnikowości.

4) "niejeden", "niejedna" (w znaczeniu - wiele) piszemy łącznie. Rozdzielna pisownia jest dopuszczalna jedynie przy opozycji: "widzę nie jedną dziewczynę, ale trzy"...., "nie jeden ptak wzbił się w powietrze, ale cała chmara...", etc.

Pokombinowałam sobie z Twoim tekstem tak:

Po lesie, w pobliżu spokojnego miasteczka, przechadza się Buk.
Niejedno widział i słyszał.
Konary wciąż oddychają swądem palonych
w krematoriach zwłok,
słodkawą wonią krwi
i zapachem fenolu
wstrzykiwanego do serca

Szumi jeszcze
wściekłymi rozkazami esesmanów.
Wśród gałęzi rozstrzeliwani
nie przestają krzyczeć
bezgłośnie.

Nocami gdy ogarnia go bezsilność,
nie dająca się ubrać w słowa,
zwierza się młodym topolom
i ptakom.

Drzewa przytulają osierocone dzieci.
Płaczą nad każdym
zapomnianym nazwiskiem,
które strawił ogień Trzeciej Rzeszy.
A ptaki co świt odśpiewują requiem.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Glo - zrobiła porządną robotę, teraz jeszcze poczytać, przesiać i mniam, bo wiersz ma przesłanie, a nie jest gotowy.

Serdeczności -

[jaa83]

Do Glo:

Może i zrobiłaś dobrą robotę przy tym wierszu, ale ja też!
Poza błędami i literówkami w tekście nie zamierzam nic w utworze pt. „ Requiem”
zmieniać, ponieważ bardzo przeżywam losy osób uwięzionych w obozach koncentracyjnych, zagłady! okresie 2 Wojny Światowej A i obiektywnie rzecz biorąc traktowanie ich było nieludzkie!
Nie rozumiem, czemu macie pretensje do mojego patetycznego stylu, przecież szeroko rozumiana twórczość literacka jest po to, żeby wyrazić to, co komuś „leży na sercu”. Ponieważ jestem osobą niezwykłe uczuciową napisałam, tak, jak czuję i nie narzucam odbiorcy własnego zdania, tylko przedstawiłam swój punkt widzenia. Przecież jasne jest, że każdy ma inny!
Nie pojmuję także tego czemu, osoba „ ukrywająca się po nickiem „anastazja” pisze, że ten wiersz ma przesłanie, a nie jest gotowy.
Pragnę jej uświadomić, że on jest gotowy już od dwóch lat!
Był już recytowany podczas koncertu charytatywnego „Otworzyć drzwi” na rzecz p. Wiesławy Cień, chorej na SM w Chck-u w Chorzowie Starym i instruktorka oraz grupa mnie chwaliła, że umiem tak ładnie napisać wiersz
Nawet p. z magazynu informacyjnego osób niepełnosprawnych ( rubryka: „Kultura i sztuka”: wyd. internetowe) oceniła moje wiersze o wiele lepiej niż Wy!
Inna sprawa, że jesteś bardzo niekoleżeńskie, iż „na powitanie tak skrytykowałaś mój utwór.
Mam jeszcze pyt. Dlaczego mój wiersze pt. „Są tacy” i "Nie chcę!”
nie są komentowane?


Serdeczności:
Sylwia.

[skaranie boskie]

Rację ma Anastazja, że wiersz nie jest gotowy.
To, że pani instruktor za szkółki niedzielnej pochwaliła, nie oznacza, że wiersz jest arcydziełem.
Moim zdaniem jest kiepski. A czemu kiepski? O tym już przedmówcy byli łaskawi napisać.
Myślę, że nigdy nie napiszesz dobrego wiersza, jeśli dobre i płynące właśnie z koleżeństwa rady będziesz odbierać, jak próbę zdyskredytowania twoich zdolności.

Mam jeszcze pyt. Dlaczego mój wiersze pt. „Są tacy” i "Nie chcę!”nie są komentowane?

Mam odpowiedź.
Jeśli je przeczytasz, sama ją poznasz. Zwłaszcza w kontekście twojej powyższej wypowiedzi.

Pozdrawiam i życzę odrobiny samokrytycyzmu w ocenie własnej twórczości.

[Gloinnen]

Aż się ciśnie na usta znana wszystkim piosenka, genialnie odśpiewana przez J. Stuhra... Ale to tak na marginesie...

Poza błędami i literówkami w tekście nie zamierzam nic w utworze pt. „ Requiem”
zmieniać, ponieważ bardzo przeżywam losy osób uwięzionych w obozach koncentracyjnych, zagłady! okresie 2 Wojny Światowej A i obiektywnie rzecz biorąc traktowanie ich było nieludzkie!

A co ma jedno z drugim wspólnego? Nikt nie zanegował przesłania Twojego wiersza, ani nie umniejsza dramatyzmu opisywanych przez Ciebie wydarzeń. Sama, stosując przejaskrawione środki wyrazu poetyckiego, odbierasz własnemu utworowi potencjał emocjotwórczy. Nikt nie przeczy, że losy osób w obozach zagłady były tragiczne, co nie oznacza, że każdy wiersz podejmujący tę tematykę musi być "z automatu" wiekopomnym dziełem. Im bardziej bolesny temat, tym większego kunsztu wymaga od Autora, aby nie utonął w banałach i schematach.

Nie rozumiem, czemu macie pretensje do mojego patetycznego stylu, przecież szeroko rozumiana twórczość literacka jest po to, żeby wyrazić to, co komuś „leży na sercu”. Ponieważ jestem osobą niezwykłe uczuciową napisałam, tak, jak czuję i nie narzucam odbiorcy własnego zdania, tylko przedstawiłam swój punkt widzenia.

I tu się jednak mylisz. Poezja to nie tylko epatowanie czytelnika swoimi emocjami. Takowe próby na ogół mają opłakany skutek, gdyż rezultat wypada albo groteskowo, albo po prostu śmiesznie. Wiersz to przede wszystkim praca z materią słowa. Prawdziwy poeta pokazuje rzeczywistość, natomiast sam ze swoimi uczuciami pozostaje z boku, w cieniu. Jego tworzywem są - primo - obrazy, secundo - język. Emocje u odbiorcy powinny zrodzić się samorzutnie. Jeżeli opisujesz scenę rozstrzelania - mówisz wystarczająco dużo. Jeśli do tego dorzucasz "ach, jakie to straszne" - wprowadzasz do tekstu egzaltację i - zamiast wzmacniać - osłabiasz osiągany efekt. Przy najtrudniejszych tematach przemilczenie, niedomówienie mocniej działa, niż lamentacja i biadanie.

Nie pojmuję także tego czemu, osoba „ ukrywająca się po nickiem „anastazja” pisze, że ten wiersz ma przesłanie, a nie jest gotowy.

Najprawdopodobniej dlatego, że ma o nim takie zdanie.

Pragnę jej uświadomić, że on jest gotowy już od dwóch lat!
Był już recytowany podczas koncertu charytatywnego „Otworzyć drzwi” na rzecz p. Wiesławy Cień, chorej na SM w Chck-u w Chorzowie Starym i instruktorka oraz grupa mnie chwaliła, że umiem tak ładnie napisać wiersz
Nawet p. z magazynu informacyjnego osób niepełnosprawnych ( rubryka: „Kultura i sztuka”: wyd. internetowe) oceniła moje wiersze o wiele lepiej niż Wy!

Samochwała w kącie stała
I wciąż tak opowiadała:

"Zdolna jestem niesłychanie,
/J. Brzechwa

Inna sprawa, że jesteś bardzo niekoleżeńskie, iż „na powitanie tak skrytykowałaś mój utwór.

Portal literacki, to nie konkurs piękności, ani nie cukiernia, gdzie serwuje się na dzień dobry ciasteczka z lukrem. Jest to miejsce dyskusji literackich. Nie powinnaś oczekiwać, że ktokolwiek będzie Ci słodził pod wierszem z pobudek kurtuazyjnych. Po pierwsze dlatego, że istotą forum literackiego jest szczere wypowiadanie swoich opinii o zamieszczanych na nim utworach. Po drugie dlatego, że chwalenie wierszy kiepskich byłoby hipokryzją. A po trzecie - naszą ideą jest pomaganie Autorom w ich rozwoju. Dopieszczanie (grzecznościowe) i wystawianie laurek (z tych samych powodów) to droga donikąd, utrzymywanie kogoś w błogiej nieświadomości, że przed nim jeszcze sporo pracy. Oczywiście nie każdy chce się rozwijać i nie każdy chce przyjąć do wiadomości fakt, że jeszcze daleko mu do bycia wieszczem.

Mam jeszcze pyt. Dlaczego mój wiersze pt. „Są tacy” i "Nie chcę!”
nie są komentowane?

Odpowiedź padła wyżej. Mija się z celem zamieszczanie komentarzy, którym z góry przypisuje się złe intencje i z których Autor, przekonany o swoim geniuszu, nie zamierza skorzystać. Po takim dictum z Twojej strony raczej nie sądzę, aby ktoś się jeszcze pokusił...

Pozdrawiam,


Gloinnen.