Prowadzisz mnie na złotej smyczy

[anastazja]

przywdziewasz w łachmany
pod widzimisię
nic nie budzi w tobie zrozumienia

obniżona wartościom
mim o zgaszonych ramionach

błąkam się między ścianami pokoju
ten sam smak i zapach
tylko myśli zmieniają wygląd


2009r.

[iskierka]

przywdziewasz w łachmany
pod widzimisię

Może przyodziewasz się. Lepiej by brzmiało

[Ewa Włodek]

trudną relację opowiedziałaś, Anastazjo. Trudną i traumatyczną dla peelki, zdominowanej przez drugą osobę, od której peelka jest zależna. Może - materialnie, może - mentalnie, a może - jedno i drugie? Nie potrafi się wyzwolić - to mi bardzo przypomina tak zwany syndrom sztokholmski...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Gajka]

Nasti
Niestety życie uczy pokory, tylko pytanie czy tak musi być ?
Ładnie Nasti wyraziłaś myśli

[ono]

przeczytałem Twoją opowieść, ale i tak będę:

błąkam się między ścianami pokoju

pozdrawiam

[SamoZuo]

Podoba mi się wiersz,
bardzo prawdziwy.

Pozdrawiam

[anastazja]

Może przyodziewasz się. Lepiej by brzmiało

iskierko, zostanę przy swojej, ale dziękuję





Ewuniu - wielkie dzięki





Dzięki Gajka

przeczytałem Twoją opowieść, ale i tak będę:

błąkał się między ścianami pokoju? - nie rób tego, żyj

Podoba mi się wiersz,
bardzo prawdziwy.

dzięki serdeczne.Pozdrawiam

[Gloinnen]

Pomyślałam sobie, że ten wiersz jest rodzajem dialogu z łajdackim losem.

przywdziewasz w łachmany
pod widzimisię
nic nie budzi w tobie zrozumienia

Los jest tutaj wyraźnie spersonifikowany. Jego koleje pokazujesz jako czynnik upodlający człowieka. Przywdziewanie w łachmany - to jak nagłe obrócenie się koła fortuny na niekorzyść peelki, nieprzychylna dola, którą trzeba dźwigać. Takie - jak ładnie opisała to Anna Kamieńska - "szczęście Hioba". Na dodatek trudno jest w przytłaczających nas swym ciężarem zdarzeniach doszukać jakiejś logiki - to jedynie "widzimisię", kaprys. I jakaś podskórna pretensja - że los nie rozumie, że wymierza ciosy na oślep, nie bierze pod uwagę wszystkiego, co w człowieku się dzieje, nie mierzy i nie waży krzywd spadających na ludzi - najczęściej bez uzasadnienia.

podporządkowana obniżonym
wartościom
jak mim o zgaszonych ramionach

Tutaj trafnie opisujesz rezygnację, choć osobiście zrezygnowałabym z "podporządkowana obniżonym wartościom" - brzmi dość sztywno, mało poetycko.
"Mim o zgaszonych ramionach" - podoba mi się ten obraz. W końcu przecież ruch to sposób komunikowania się ze światem w pantomimie. "Zgaszone ramiona" oznaczają milczenie, poddanie się, a może także - odebranie prawa do zabieranie głosu, wyrażenia tego, co się czuje. Totalne zmiażdżenie psychiczne...

błąkam się między ścianami pokoju
ten sam smak i zapach
tylko myśli zmieniają wygląd

Obraz peelki zamkniętej w pułapce, która straciła już nadzieję na to, że cokolwiek się odmieni na lepsze. Pokój staje się klaustrofobiczną przestrzenią, wrogą, obcą, w której dokonuje się ostateczny akt rozpaczy. "Zmieniające wygląd myśli" skojarzyły mi się z pewnego rodzaju obłędem, który jest skutkiem długotrwałego cierpienia, znoszenia upokorzeń, walki z krzywdami i ranami zadawanymi bezlitośnie przez nieznaną, wrogą siłę wyższą...

Tekst wyjątkowo wiarygodny. Przemówił do mnie.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Obraz peelki zamkniętej w pułapce, która straciła już nadzieję na to, że cokolwiek się odmieni na lepsze. Pokój staje się klaustrofobiczną przestrzenią, wrogą, obcą, w której dokonuje się ostateczny akt rozpaczy. "Zmieniające wygląd myśli" skojarzyły mi się z pewnego rodzaju obłędem, który jest skutkiem długotrwałego cierpienia, znoszenia upokorzeń, walki z krzywdami i ranami zadawanymi bezlitośnie przez nieznaną, wrogą siłę wyższą...

Może ...obniżona wartościom... chyba tak będzie dobrze.

Dziękuję