Ucieczka donikąd

[Gajka]

słowem spustoszyłam świat
a miało być jak w neolicie
gorejący krzew bez krzesiwa
namiot z podłogą z szafirowych kamieni
i sufit w gwiazdozbiorze Vega

zburzyłam jedną iskrą
co mimochodem wymknęła się
z rozpalonych warg
gdy niepostrzeżenie o zmierzchu
kaleczyłam rzeczywistość

postrzępione świetliki
wracają rykoszetem pod dach
tak zostanie na zawsze
a jednak zatrzymałam spojrzenie
teraz wiem gdyby nie raj

nie byłoby piekła

[Alek Osiński]

teraz wiem gdyby nie raj

nie byłoby piekła

No tak Gajko, chociaż właściwie i na odwrót,
ech ten nasz wieczny dualizm...zawsze musimy
odżywać w przeciwieństwach i...przeciwnościach...a wiersz...jestem pod wrażeniem

[semiramida]

Cudowność słów zatrzymana na zawsze:))) i powrót do złotego wieku:))) człowiek od dawna żałuje tego, co mu się wymknęło z rąk... "miałeś chamie złoty róg", miałeś marzenia, miałeś szczęście, miałeś piękno... a piekło to świadomość nieodwołalnej straty:))) semi.

[Ewa Włodek]

ano, mając własny raj, w swoim nienasyceniu chcemy więcej i więcej, aż w końcu niebacznym słowem czy gestem burzymy wszystko i na zgliszczach tego, co miało wartość, krzyczymy, że spadliśmy na dno piekła...Ech, homo sapiens... Mądrze i pięknie, Gajko...

pozdróweczki ciepłe posyłam...
Ewa

[coobus]

Mogę tylko
Raj i piekło... Nie ma wykreślonej granicy, szybka droga spadania jakoś je łączy. I mozolna droga wdrapywania się w przeciwnym kierunku, zbyt trudna dla słabych. Ładny wiersz

[Gajka]

Alek
Semi
Ewcia
Coob

Ślicznie dziękuję za przeczytanie mojego fierszyka i refleksje