Piernik do wojaka

[Gabriela]

1.

ostatecznie
musiałam się wyprowadzić
przebywanie w nim groziło zawaleniem
cegły były nierówne
jedno z serc zawsze mniej kocha
powiedz za jakie grzechy
wszyscy patrzycie na mnie z góry
chcę wiedzieć
które oczy twoje

nie chowam się dłużej
za zasłonką


nigdy nie przepuści światłu


2.

zbudowali
świątynię trwalszą od taranów
trzymają mnie pod kluczem nie potrzeba fosy
nie umknę przecież
w najwyższej wieży wiara jest największa
nawet księżniczka się modli
z jarzębiny mam różaniec nie kolię
wyciągam ręce
gdzie są twoje

nie łudzę się dłużej
na pustkowiu


padł don wygrał chichot

[Ewa Włodek]

no, ładne studium rozpadu jakiejś relacji interpersonalnej - ważnej dla peelki, nawet bardzo ważnej. W pierwszej cząstce - świadomość braku akceptacji, w drugiej - próba znalezienia substututu, bądx pocieszenia w tak zwanym rozwoju sfery duchowej. Tak Cię czytam. Niebywale spodobała mi się kursywa kończąca wiersz...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Gabriela]

Ewo; bardzo się cieszę, że przypadł
jakoś tak mi się spisał dziś. doceniam

[atoja]

skojarzenie

Budowałem na piasku
I zawaliło się.
Budowałem na skale
I zawaliło się.
Teraz budując, zacznę
Od dymu z komina.

L.Staff "Podwaliny"

Lecz u Ciebie wyraźny
wątek osaczenia

[Gabriela]

osaczenia - może...
ja bym powiedziała: "niedoskonałego udomowienia".

dziękuję i pozdrawiam

[semiramida]

Bo dumnych ptaków nie zamyka się w klatkach:))) semi.

[Gabriela]

ludzi też nie

[Jabrzemski]

Znakomite operowanie słowem - dobry wiersz!

[Gabriela]

fajnie.

[anastazja]

Dom miłości budujemy całe życie, jeśli cegły nierówne, brak solidnej podstawy, psu na budę zezowate szczęście .
Trafiasz wierszem, piękny, czytelny majstersztyk Gabrielo