Elvendom

[Gloinnen]

Przecież je mamy. Tatuaże w najbardziej
niedostępnych miejscach, pod zrudziałym
poszyciem. Zedrzeć można tylko
ze skórą. To, co nie do wiary i to, co
ponad wątpliwość.

Każdy pamięta własną, szacuje w dłoniach
ciężar i siłę strzał. Od frontu
do schronienia, droga przecieka przez poszarpane
liście, dziurawe płótna. Czas ogołocił las ze świateł.

Wycinamy w drewnie i we śnie. Razem z ciałem.
Miłość do ludzi umiera tysiąckrotnie
na udeptanej ziemi.

Popiół wypełnia gardło;
nie da się ocalić od śmieszności,
choć tak pięknie mama czytała
przed zaśnięciem.



____________________
Glo.

[Bonifacio Sieczepia]

Glo, nie mam pojęcia jak to zrobiłaś. Każdym wersem jesteś jednocześnie w rzeczywistości i w baśni. Bolesne rozdzielenie dopiero w czterech ostatnich.
Pogasły światła w Enveldonie.

[Alek Osiński]

Miłość do ludzi umiera tysiąckrotnie
na udeptanej ziemi.

Jest tu ukryta przepowiednia wiecznego pojedynku...
być może ludzie, lub nawet elfy są na nie faktycznie skazani,
ale szczerze mówiąc nie wierzę w taką predestynację,
sami wybierają oceniając ostrość własnych strzał, czy są dość dobre...
widać, że są, więc czemu nie spróbować, chociaż w sumie miłość do ludzi
nic nie ma do udeptanej ziemi...tu tylko chodzi o honor,
a może jeszcze bardziej o uczulenie, bo może nam doskwierać sierść,
pył traw czynić zapalenie spojówek, efekt ten sam a przyczyna
niewspółmierna...dlaczego jednak szukamy wroga tam gdzie go naprawdę nie ma,
to jest zastanawiające...

poetyka taka jaką najbardziej lubię, więc tylko
pozostawię podziękowanie za przyjemność czytania

[Abi]

• • przecież je mamy
    tatuaże w najbardziej niedostępnych miejscach
    
    pod zrudziałym poszyciem
    można zedrzeć ze skórą
    co nie do wiary
    i ponad wątpliwość
    
    każdy pamięta własną
    
    wycinamy w drewnie i śnie
    razem z ciałem
    
    w udeptanej ziemi
    popiół wypełnia gardło
    nie da się ocalić od śmieszności
    choć tak pięknie mama czytała
    
    przed zaśnięciem

masz widzenia u innych,
mnie przytrafiło się u Ciebie

:-) A.





____________________
Glo.[/quote]

[Bonifacio Sieczepia]

Miłość do ludzi umiera tysiąckrotnie
na udeptanej ziemi.

Sądzę, że nie ma tu ukrytej przepowiedni wiecznego pojedynku, tylko spuentowanie wszystkich byłych, obecnych i przyszłych. W naszym realnym świecie. To koniec baśni, a właściwie bifurkacja w baśń i w rzeczywistość, z tym, że baśń umiera.

[lczerwosz]

Epoka post-baśniowa

[Gloinnen]

dlaczego jednak szukamy wroga tam gdzie go naprawdę nie ma,
to jest zastanawiające...

Noooo...

masz widzenia u innych,
mnie przytrafiło się u Ciebie

Dziękuję, za możliwość obejrzenia tekstu z innej strony.

Każdym wersem jesteś jednocześnie w rzeczywistości i w baśni.

Bardzo mnie ucieszył Twój komentarz, gdyż o stworzenie takiego właśnie wrażenia mi chodziło.

Epoka post-baśniowa

A nie sądzisz, że w baśniach można, na każdym etapie życia, znaleźć jakiś punkt odniesienia dla siebie? Baśnie to projekcja tego, co głęboko siedzi w ludzkiej naturze od zarania dziejów.