Cisza

[Sokratex]

• To miał być wiersz o ciszy.
  Deklamator chciał wznieść się na wyżyny
  i porwać za sobą słuchaczy,
  lecz tylko porusza bezgłośnie ustami
  a szelest przewracanych kartek
  i zniecierpliwione pokasływanie z rzędów
  pogłębiają jego przedłużające się milczenie.
  
  W wierszu nad bursztynową, wypełnioną słońcem rzeką
  śpiewają ptaki, bąk basem odmierza dzień od nocy,
  wiatr sprawiedliwie dzieli na miedzy ulęgałki
  pomiędzy dwóch zwaśnionych sąsiadów
  i słychać miarowe poklepywanie kos.
  Kiedy jasnowłosa dziewczyna zanurza się powoli
  w upływającej w wersach rzece
  
  deklamator kłania się publiczności i przepraszając za tremę
  wybiega z sali na ulicę, opiera się plecami o ścianę
  Domu Kultury i krzyczy przeraźliwie
  w szeroko rozwarty pysk zimowej nocy.

[atoja]

deklamator niepotrzebnie przepraszał za tremę ponieważ świetnie odegrał scenkę pantomimy
...cisza bywa przeraźliwie trudna do zniesienia

[ble]

Wyraźny negatyw i pozytyw - pojęcia, obrazu, uczucia. Są nierozerwalne. Jednak to z negatywu powstaje pozytyw, więc może krzyk rodzi ciszę?

[411]

Piekna ta Twoja cisza. Nawet nie wiedzialam, ze cisze mozna zobaczyc. Poczuc - tak, ale zobaczyc?
Udalo Ci sie. Nie wiem tylko, czy to dobre miejsce na te cisze. Moze w prozie poetyckiej byloby jej wygodniej? Ale nie upieram sie zbytnio.

Milego, J.

[Ewa Włodek]

cisza - ileż się w niej mieści! Jak nieraz szkoda, że - nie przemówiła inaczej, jak krzykiem, takim w pysk nocy - czyli - rozpaczy? Taka mi się refleksja nasunęła przy lekturze...

pozdróweczki posyłam...
Ewa

[Sokratex]

deklamator niepotrzebnie przepraszał za tremę ponieważ świetnie odegrał scenkę pantomimy

Masz rację Munk nawet ją namalował: http://bit.ly/11B9DaM

Pozdrawiam.

Dodano -- 17 sty 2013, 11:12 --

może krzyk rodzi ciszę?

Być może, by poczuć w sobie największą ciszę, trzeba aż erupcji wulkanu gdzieś tak daleko, że nawet o niej nie wiemy?

• Szedłem drogą z dwoma przyjaciółmi –
  Słońce zaszło
  niebo nagle stało się krwią i poczułem
  jakby oddech smutku
  Zatrzymałem się – oparłem o balustradę
  śmiertelnie zmęczony
  Nad niebiesko-czarnym fiordem i miastem wisiały chmury kapiącej
  parującej krwi
  Moi przyjaciele poszli dalej a ja zostałem
  Drżąc ze strachu z otwartą raną w mojej piersi
  Wielki, nie kończący się krzyk przeszył naturę.
  
  Edvard Munch, Zapis w Dzienniku, 22 stycznia 1892

Dodano -- 17 sty 2013, 11:23 --

Piekna ta Twoja cisza. Nawet nie wiedzialam, ze cisze mozna zobaczyc. Poczuc - tak, ale zobaczyc?
Udalo Ci sie. Nie wiem tylko, czy to dobre miejsce na te cisze. Moze w prozie poetyckiej byloby jej wygodniej? Ale nie upieram sie zbytnio.

Milego, J.

Cieszę się, że Cię ten tekst zatrzymał.
Co do prozy... wydaje mi się, że patrząc w ten sposób przynajmniej połowę wierszy, powiedzmy Herberta lub Szymborskiej można za nią uznać?
Przykłady:

http://bit.ly/Wh5Lpf
http://bit.ly/11BbCMm

Idąc dalej tym tropem, nawet klasyczne do bólu "Stepy akermańskie" Mickiewicza: http://bit.ly/11BbQ69
to też proza poetycka, tyle że napisana rymami...

Żartuję oczywiście, a już poważnie:

Pozdrawiam serdecznie

[iskierka]

świetny wiersz, bardzo mi się podoba całość.
Puenta super, mocna, wyraźna, takie lubię.
Początek też dobry, ogólnie nie ma się do czego przyczepiać.

[Sokratex]

cisza - ileż się w niej mieści! Jak nieraz szkoda, że - nie przemówiła inaczej, jak krzykiem, takim w pysk nocy - czyli - rozpaczy? Taka mi się refleksja nasunęła przy lekturze...

Wiele jest prawdy w tym, co piszesz. Cisza to rezonans odgłosów z przeszłości i kiedyś nawet ująłem już to tutaj nieco inaczej:


A tym bardziej milczy co głośniej śpiewało
O milczenie... obyś tak nas przemilczało!

http://bit.ly/Wh7I5d

Niestety, wynika z tego, że chyba nikogo nie ominie jego własna cisza...

Dziękuję i pozdrawiam.

Dodano -- 17 sty 2013, 11:38 --

świetny wiersz, bardzo mi się podoba całość.
Puenta super, mocna, wyraźna, takie lubię.
Początek też dobry, ogólnie nie ma się do czego przyczepiać.

Bardzo mi miło Udanego dnia, Iskiereczko

[anastazja]

Mocny akcent ciszy, ileż w niej treści. Spokojny i chciałoby się rzec leniwy obraz, jednak można doczytać się krzyku w tej ciszy.

Piękny wiersz sokratex pozdrawiam

[Gabriela]

pogłębiają jego przedłużające się milczenie.

dużo się dzieje z tym milczeniem. za dużo.
nie brzmi mi "pogłębianie milczenia". postawiłabym na przedłużanie. tylko na to.

pzdm