Birgenair 301

[Gloinnen]

Nieskończone połowy wezwały na ocean, w krtani
nieobjęty milczeniem. Bez wynurzeń.
Rozłupane konchy
porasta czerwona piana.

Fale przetapiają żelazo w sól, wymywają cierpliwie
każdy strzępek ciała z blaszanych arkuszy. Za późno
by znieruchomieć. Na dnie
piasek ciasno wypełnia
sine korpusy.

Przechłodzenie. Skóra i kości
z domieszką rdzy.

Ty jeden jesteś tu obcy, oddychasz rybim tłuszczem
i oparami paliwa.
Nigdzie indziej nie dowiesz się tak wiele o ciszy.

Nie wypływaj zbyt daleko, nad horyzontem gniew
miesza się z mgłą. Dryfują buty pełne alg; ktoś zawsze
czeka, czyjeś kości
bieleją na wyspach.



____________________
Glo.

[em_]

No i jest wiersz..
Początkowo trochę przeszkadzała mi ta krtań, ale teraz jest jak najbardziej ok :-)
dobrze to opisałaś, czytelnik wcale nie musi wiedzieć do czego to się odwołuje, żeby zrozumieć.
Na pewno jeszcze wrócę do tego wiersza,
pozdrawiam

[Azrael]

Ciekawe, kojarzy mi się z bezduszą eksploatacją mórz i ich degradacją, plus z potęgą przyrody, która może w parę chwil zmieść człowieka i zniszczyć jego stateczki.
Pozdr.

[iskierka]

Tematyka świetna.Wiersz też zgrabnie napisany.Podoba mi się

[anastazja]

Katastrofa samolotu, Birgenair 301 w 1996 roku na oceanie Atlantyckim.

Dobrze zagrałaś wersami, ten mi się podoba...buty pełne alg...prawdziwe, strofka poniżej brrr, ciarki przechodzą - dobry wiersz Glo.

Fale przetapiają żelazo w sól, wymywają cierpliwie
każdy strzępek ciała z blaszanych arkuszy. Za późno
by znieruchomieć. Na dnie
piasek ciasno wypełnia
sine korpusy.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Wydaje mi się, że każda katastrofa lotnicza jest ilustracją (prawdziwą, życiową, namacalną) mitu o Dedalu i Ikarze. Nie można zbliżyć się do nieskończoności, przekraczać własnych ograniczeń - bez poniesienia ofiary.

Pozdrawiam i dziękuję za komentarze,


Glo.

[ono]

To lubię u Ciebie Glo. słowa, słowa, słowa...ty potrafisz pięknie pisać/opisywać, więc nie szczędź słow i nie skracaj swoich myśli - Ty pisz, pisz, pisz.
186 osób tam w głębinach i Twój wiersz oddający szczątki rzeczowej pamięci która utkwiła w toniach oceanu i tylko tytuł przypomina o konkretnych ludziach, którzy dopóty istnieją, dopóki są w pamieci żywych ludzi.
Piękny wiersz Glo. Na tyle piękny, że wyrył w moim wnętrzu rysę , która na dłużej pozostanie.

[Ewa Włodek]

Przechłodzenie. Skóra i kości
z domieszką rdzy.

a do mnie zagadało - szczególnie to! Kilka słów - i wszystko o ofiarach. Lubię takie pisanie...


z uśmiechami...
Ewa

[ble]

Glo, wiersz ma dużo fajnych miejsc, juz przede mną wskazanych, ale cos bym obcięła

Nieskończone połowy wezwały na ocean, w krtani
nieobjęty milczeniem. Bez wynurzeń.--------------------- nie rozumiem
Rozłupane konchy
porasta czerwona piana.

Fale przetapiają żelazo w sól, wymywają cierpliwie
każdy strzępek ciała z blaszanych arkuszy. Za późno
by znieruchomieć. Na dnie
piasek ciasno wypełnia
sine korpusy.

Przechłodzenie. Skóra i kości
z domieszką rdzy.

Ty jeden jesteś tu obcy, oddychasz rybim tłuszczem
i oparami paliwa.
Nigdzie indziej nie dowiesz się tak wiele o ciszy.

Nie wypływaj zbyt daleko, nad horyzontem gniew
miesza się z mgłą. Dryfują buty pełne alg; ktoś zawsze
czeka, czyjeś kości
bieleją na wyspach.

Pierwsze pogrubione nie jest dla mnie jasne, a inne proponowałabym usunąć.

[Coffee Creeper]

A co tak ostatnio "lotniczo" piszesz?