Jeden kolor

[anastazja]

nie musi mówić
jest szara
jak droga bez odpowiedzi

wyciera spocone myśli
ślepnie w kolorach
przywykła

głaskać szare

[Hosanna]

Bardzo mi się podoba ten wiersz
A końcówka mnie wzrusza
o tym że przywykła głaskać szare

myślę ze w szarym są także nieprzebrane pokłady melancholijnej radości i spokoju ...
i nie co jej żałować


jako zwolenniczka krótkiej formy sugeruję ...(o niespodzianko!) - skrót




nie musi mówić
jest szara
jak droga bez odpowiedzi

układa włosy
wyciera spocone myśli
zamyślone oczy
przywykła

głaskać szare

[coobus]

Jakbym widział Kaśkę za rzeką. Nadawaj szarości światło, zawsze chętnie czytam

[anastazja]

W sumie niewielka zmiana, dobrze zrobi wierszowi, jeden wers mniej

dziękuję Hosanna.

Jakbym widział Kaśkę za rzeką. Nadawaj szarości światło, zawsze chętnie czytam

masz rację, jestem monotematyczna, zwrot w stronę Kaśki.

dziękuję coob.

[Miladora]

A ja się zastanawiam, czy nie byłoby warto skrócić tej miniaturki jeszcze o jeden wers.
Ten:
- zamyślone oczy - z kontekstu wynika, że "(wycierając) zamyślone oczy".
Zamyślonych oczu raczej się nie wyciera - jest to jakby na siłę przyczepione do wiersza.
No i w tak małej formie wyraźnie odznacza się powtórzenie "szara/szare".
Zmieniłabym w poincie.

Może coś w tym sensie?

- nie musi mówić
jest szara
jak droga bez odpowiedzi

układa włosy
wycierając spocone myśli
przywykła

głaskać zwyczajność


Dobrego, Anastazyjko

[Gloinnen]

głaskać zwyczajność

Myślę, że chyba jednak lepiej byłoby pozostać przy wersji autorskiej.

głaskać szare

Użycie w poincie słowa "zwyczajność" byłoby już pewnego rodzaju rozkodowaniem tekstu. Moim zdaniem lepiej pozostawić czytelnikowi przyjemność rozkodowywania, a nie podawać mu na widelcu gotową interpretację.

"szare" - mogą być szare myśli, szare włosy, szare ubrania, szare marzenia... Może być "szare" jako metafora prozy życia, bylejakości, nijakości, jałowości - tej właśnie zwyczajności, trafnie odczytanej przez Miladorę. Mogą być stracone złudzenia.

Prawdę mówiąc jednak wcale nie wierzę w to, że czyjekolwiek życie jest tak do końca tylko i wyłącznie szare. Takie może się wydawać, gdy patrzymy z daleka, powierzchownie. Nuda, brak perspektyw, rozczarowania, rutyna. Ale, gdyby przyjrzeć się z bliska, uważnie - dostrzeżemy w tej szarości okruszki światła. To, w jakim kolorze postrzegamy rzeczywistość, w dużej mierze zależy przecież od nas. Czy pozwolimy, aby zwyciężyła ta szarość, czy też będziemy szukać barw. Sami przecież nadajemy otoczeniu nasz własny, niepowtarzalny koloryt. Szarość tak naprawdę jest wewnątrz, a nie na zewnątrz.

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Użycie w poincie słowa "zwyczajność" byłoby już pewnego rodzaju rozkodowaniem tekstu.

To zaledwie przykład znalezienia zamiennika.
Równie dobrze można się pokusić o inne słowo w drugim wersie.
Bo dwa szare grzyby w tej filiżaneczce barszczu to trochę dużo.

[Gloinnen]

Prędzej bym zrezygnowała z określenia peelki: "jest szara". Czy można tak powiedzieć o człowieku? Nikt chyba, tak naprawdę, nie jest szary. Jest w nas wiele odcieni. Trzeba tylko umieć je dostrzec i pozwolić im zabłysnąć. Wtedy i świat nabierze zupełnie innych właściwości.

[Miladora]

Prędzej bym zrezygnowała z określenia peelki: "jest szara".

A owszem.

Można ominąć chociażby czymś w tym rodzaju:

- nie musi mówić
(gdy) wszystko jest
drogą bez odpowiedzi

...................
przywykła

głaskać szare

[Sede Vacante]

No kurczę, znowu do "snajperskich". Idealnie nieprzekombinowany, czytelny, mądrze napisany wiersz o zgorzknieniu/smutku w zjawisku przemijania.
Dobierasz słowa tak, że nie ma co się zastanawiać, od razu trafia w samo serce.
Kawał dobrej poezji w moim mniemaniu, w tym moim ulubionym stylu - wyrazistego przekazu z perfekcyjnie nakreślonym obrazem.