gdzie są moje cukierki

[e_14scie]

Do dziecka mówią wolno
słodycze po obiedzie
nie gryź
nie kop
nie kłam
wprawa przyjdzie z czasem
dorosły ma wybór wolę
wolną od nakazów ręką
myje drugą najłatwiej
wpaść w poślizg na mydlanej ścieżce
wniosek zostawić
od brudu mało kto dziś umiera
kwestia komfortu

a gdzie moje
cukierki i obiad

[Sede Vacante]

Trochę chaotycznie, mam wrażenie, zapisane. Trzeba się mocno "wgryźć", aby ubrać z tego płynny obraz, choć przesłanie oczywiste.
Rozczarowanie tym, że jako dorośli opiekujemy się, ale tez czasem chcemy opieki? Beztroski, luzu, spokoju, nie myślenia o niczym i nie-walki z życie,?
Tak zrozumiałem.
Od dwóch tygodni jestem sam z dzieckiem w domu, nie wychodzę w ogóle poza obręb mieszkania, żyję jak zombie, więc doskonale rozumiem rozgoryczenie:)
Ale cóż, tez mieliśmy swój czas beztroski, pora teraz być dorosłym, z wszelkimi niedogodnościami, by nasze dzieci mogły mieć i swoje beztroskie chwile, dzięki naszej opiece

Nie chce pouczać dobrej poetki, bo za taką cię mam, ale jednak trochę jakby "w pośpiechu" napisane, jakoś mi "nie płynie jednym nurtem" ten wiersz. Może to kwestia braku podziału na zwrotki, może wers pod wersem, bez oddechu i dlatego...
Oczywiście to tylko wrażenie gościa, który sam ma chaos w głowie, jakby ruska torpeda mi czyściła tkanki:)
Pozostawiam twojej własnej ocenie.

[e_14scie]

aby ubrać z tego płynny obraz, choć przesłanie oczywiste.

To nie jest płynny obraz. Myśli wyrzucane, jak kaszel.
Dzięki za uwagi, a

Nie chce pouczać dobrej poetki, bo za taką cię mam

Nigdy nią nie będę niestety.

[Sede Vacante]

A więc chaos zamierzony? No to konwencja się sprawdza

A co do dobrej poetki, mów, co chcesz, ja swoje wiem :P

[em_]

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, że na końcu to dziecięca bezradność przemawia przez p.l. ale bardzo mnie to zatrzymało.
Wiersz jest dobrze napisany, może trochę inaczej podzielić wersy, tak żeby było bardziej przejrzyście, mimo wszystko treść dobra, wartościowa.
Pozdrawiam

[anastazja]

A mnie się podoba bardzo, lubię takie. Kapitalny wiersz o dorosłych, tak postępują rodzice (nie wszyscy to pewne) im wolno;

dorosły ma wybór wolę
wolną od nakazów ręką
myje drugą najłatwiej
wpaść w poślizg na mydlanej ścieżce

dzieci głosu nie mają, rosną z pożywką do czasu

wprawa przyjdzie z czasem

Miło spędziłam chwilę, pozdrawiam Ewo

[Damian Sawa]

Ewo - to nie jest łatwy wiersz a Tobie udało się przekazać bardzo wiele.
Sam zresztą pamiętam jak rodzice mówili - po obiedzie...
Uchwyciłaś wiele problemów, trudno na wszystkie z nich znaleźć rozwiązanie i odpowiedź.
Osobiście lubię takie życiowe wiersze, pełne autentyczności.

Z tego zabieram dużo dla siebie.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Ja to rozumiem trochę inaczej. Jako parabolę pewnego mechanizmu.

Najpierw dorośli prowadzą dzieci przez życie. Taka kolej rzeczy. Wyposażają w podstawowe umiejętności, system społecznej nawigacji. Jednak przychodzi wcześniej czy później taki punkt zwrotny, kiedy już nie da się kogoś (już nie dziecka) przepychać przez świat, prostować mu drogi, wskazywać właściwych torów. Dorastanie to odrywanie się od imperatywów zewnętrznych i wypracowywanie w sobie imperatywów wewnętrznych.

U Ciebie obserwujemy jednak specyficzny dramat. Kolokwialne "puszczenie na głęboką wodę" - zawsze wiąże się z chwilą, w której trzeba się ocknąć. Doskonale uchwyciłaś tę chwilę w bezradnym, jeszcze dziecinnym pytaniu:

a gdzie moje
cukierki i obiad

W gruncie rzeczy chodzi o naukę samodzielnego życia, decydowania o sobie, dokonywania wyborów, orientowania się w gąszczu norm, obyczajów, oczekiwań...

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

życia uczymy się - od kołyski, do śmierci, a tej nauki udzielają nam wszycy. A mimo to - wciąż jesteśmy jak dzieci wobec cukierków czy zabawek, należa nam sie i już, konie, i kropka więc - jakby coś poszło w życiu nie tak, jak byśmy chcieli - zaraz beczymy, gdzie te nasze słodycze...
Ech, jest myśl w tym Twoim słowie, Ewo...

serdeczność posyłam...
Ewa

[e_14scie]

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, że na końcu to dziecięca bezradność przemawia przez p.l. ale bardzo mnie to zatrzymało.
Wiersz jest dobrze napisany, może trochę inaczej podzielić wersy, tak żeby było bardziej przejrzyście, mimo wszystko treść dobra, wartościowa.
Pozdrawiam

Dziękuję, em_
Tak, bezradność także.
Zapis przemyślę

anastazjo

Ewo - to nie jest łatwy wiersz a Tobie udało się przekazać bardzo wiele.
Sam zresztą pamiętam jak rodzice mówili - po obiedzie...
Uchwyciłaś wiele problemów, trudno na wszystkie z nich znaleźć rozwiązanie i odpowiedź.
Osobiście lubię takie życiowe wiersze, pełne autentyczności.

Z tego zabieram dużo dla siebie.

Pozdrawiam

Dziękuję, Damianie

GLO

znakomite czytanie przekazu, który usiłowałam zawrzeć.

życia uczymy się - od kołyski, do śmierci, a tej nauki udzielają nam wszycy. A mimo to - wciąż jesteśmy jak dzieci wobec cukierków czy zabawek, należa nam sie i już, konie, i kropka więc - jakby coś poszło w życiu nie tak, jak byśmy chcieli - zaraz beczymy, gdzie te nasze słodycze...
Ech, jest myśl w tym Twoim słowie, Ewo...

serdeczność posyłam...
Ewa

i obiad, Ewo

Dziękuję Ci bardzo