Zanikam

[Sede Vacante]

Dzień
wyrzucam do kosza.
Obowiązek i przynależność
zeskrobuję rozkoszą ucieczki.

Zanikam.

Wolę podartą na paski wrzasku
reanimuję chwilowym brakiem sumienia.
Skuloną w kącie, samotną ciszę
mocno przytulę,

gdy wszyscy pójdą już spać.

Teraz jesteśmy bezpieczni.

Z drzazg
poskładam siebie na nowo.
Szkaradna kukła
i niemy kopciuszek.

Dobranoc…
…jutro znów będziemy

należeć....

[Ania ayalen]

sadzisz ze mozna z drzazg?

[Sede Vacante]

A dlaczego nie? Zwłaszcza, że to przenośnia, to oczywiste, a już to daje dość szerokie pole do popisu.
Można więc z kawałków, drobin, fragmentów, strzępów, drzazg właśnie... jejku, ze wszystkiego można składać siebie, o ile to pasuje do kontekstu opisywanego zdarzenia, czyli generalnie "rozwałki na kawałki".
Więc czemu nie z drzazg?

[Ania ayalen]

czemu? Bo drzazgi bola. Sa zbyt ostre. Musza byc czyms zlagodzone. Poza tym drzazgi sie usuwa a nie sklada w drzewo. Temu. Ale wiersz madry. Obiecujacy

[Sede Vacante]

Oczywiście, że są ostre i że bolą. To nie wiersz o relaksacyjnym masażu
Drzazgi się usuwa, to fakt. Ale jeśli - w przenośni, przypominam - moje ciało, mój byt, rozwala się na drzazgi, jak mam je "usunąć"? Chcę pozbierać się z owych drzazg, na powrót w całość.
Może zbyt dosłownie traktujesz obraz drzazg. Ale dzięki za wymianę myśli.

[Ania ayalen]

nie nazbyt, nie zbyt. Skladamy sie z bolu. Jednak sam bol...
Nie objasniaj mi swego wiersza Sede. Jest jasny. Przeciez mowilam: z nadzieja. Chyba Ty nazbyt doslownie przyjmujesz moje slowa...

[Gloinnen]

Wolę podartą na paski wrzasku
reanimuję chwilowym brakiem sumienia.
Skuloną w kącie, samotną ciszę
mocno przytulę,

gdy wszyscy pójdą już spać.

Pomyślałabym nad inną interpunkcją.

"Wolę podartą na paski wrzasku.
Reanimuję chwilowym brakiem sumienia,
skuloną w kącie, samotną ciszę.
Mocno przytulę,

gdy wszyscy pójdą już spać."

Dla mnie obraz drzazg akurat bardzo dobry.
Jest w nim właśnie to, co powiedziała Ania ayalen - ból. Ból ciągłego powstawania z upadku. Z upadku doszczętnego. Gdy każdy dzień (albo przynajmniej ten konkretny dzień) rozwala na kawałki, dezintegruje ego (porażkami, niepokojami, strachem, ludzką nienawiścią, niezrozumieniem) - jak można na powrót odzyskać nadzieję?

Szkaradna kukła
i niemy kopciuszek.

Nienawiść do siebie samego - to chyba jest główne źródło cierpienia. Ja w tym wierszu nie widzę nadziei. Jest to tylko sposób na przetrwanie kolejnego dnia, który skończy się tak samo, jak poprzedni. Drzazgi, rozgoryczenie, lęk, poczucie klęski, rozczarowanie. Przede wszystkim sobą.

Znam ten rodzaj wewnętrznego krzyku. DLACZEGO NIKT MNIE NIE ROZUMIE!!! DLACZEGO TAK SIĘ DZIEJE!!! DLACZEGO WIDZICIE SZKARADNĄ KUKŁĘ A NIE MNIE!!! A potem przyzwyczajamy się do tej myśli, nie umiemy się z niej uwolnić. I tak się nakręca to perpetuum mobile.

Wmówiono nam kiedyś, najczęściej każdemu - pewien społeczny mit. "Dawaj ludziom miłość, a ona do ciebie wróci." "Czyń dobro, a inni będą dla ciebie dobrzy."
Powiem dosadnie. Gówno prawda.

[Ania ayalen]

dodam- najczesciej wraca w postaci goowna. Ale i tak warto Glo, nie- dawac, a dzielic sie. Soba, w sumie nic wiecej nie mamy.I wiesz, zawsze jest nadzieja ze z tego nawozu cos bedzie, cos wylezie.

[anastazja]

Wmówiono nam kiedyś, najczęściej każdemu - pewien społeczny mit. "Dawaj ludziom miłość, a ona do ciebie wróci." "Czyń dobro, a inni będą dla ciebie dobrzy."
Powiem dosadnie. Gówno prawda.

Wybacz Sede, że od Glo. taki świat widziała moja mama: bądź pokorna(y) dobry, nadstaw policzek itd. Wychowała, na czułych, dobrych, co dalej? - gówno prawda, jak pisze Glo. Jak żyć, ciężko, nie umiesz inaczej, ciągle za czyimiś plecami. Ktoś jest ważniejszy (myślę) co tam ja, potem, później, poczekam i tak ciągle.

Sede -

Skuloną w kącie, samotną ciszę
mocno przytulę,

tym wersem przypomniałeś mój wiersz o ciszy, tylko ja piszę; ...cisza to nie samotność, lubię ją...
Piękny wiersz, przytulam go mocno, razem z peelem.

Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Dziękuję za wskazówki i opinie.
Glo - stawiając kropkę po "wrzasku" urwałbym myśl w połowie. A to jest jedna myśl rozdzielona na dwa wersy:Wolę podartą na paski wrzasku reanimuję chwilowym brakiem sumienia,
Przez to dzieląc to kropką, miałbym wskazywać, że to dwie osobne myśli. Początek jednej, koniec (kropka) i druga.
Dlatego pozostawiam.
Ale dziękuje za cierpliwość, bo ostatnio ciągle(wybacz) odrzucam twoje rady. Ale mam nadzieję, że wiesz, że to przypadek, po prostu akurat w pewnych kwestiach "czytamy inaczej".

Za cierpliwość