Utopia malowana czy symbolika rajskich ogrodów

[Jarek B]

matka tak mnie pokochała
że z żadną żoną nie żyję dłużej
niż statystyczne siedem lat

ile można zjeść zupy bez wyrazu
ile można żyć w kłamstwie

upajając się jedynie szalonymi nocami
w dzikim nieokiełznanym ordukaniu słońca

między okresami sezonowej pracy
mam już dość bitej śmietany
z nawrotem lumbago

piję wściekle
rażony cyklicznie
piorunem burzy hormonów

buduję przezornie swoją arkę
sam startując na poszukiwania
kolejnych zielonych

[Ania ayalen]

Siodemka to szczesliwy numerek, wiesz? Duzo brakuje jeszcze do tej siodmej?

[anastazja]

matka tak mnie pokochała
że z żadną żoną nie żyję dłużej
niż statystyczne siedem lat

ile można zjeść zupy bez wyrazu
ile można żyć w kłamstwie

można, oczywiście nie musi, gdyby peel miał trochę więcej silnej woli, zrobiłby ze swoim życiem porzadek.


Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Wiersz przepełniony, jak większość Twoich, poczuciem życiowej klęski. Peelowi wszystko wydaje się miałkie, nudne, powierzchowne. Nic nie jest w stanie natchnąć go nadzieją, zatrzymać, pozwolić dostrzec coś więcej, niż zniechęcenie, wstręt... Skąd to się bierze? Wciąż się zastanawiam. Czytam uważnie Twoje teksty, próbując znaleźć odpowiedź. Bo przecież - klęski powinny być punktem zwrotnym. U Ciebie tego punktu zwrotnego nie ma. Jest powtarzalność. Schemat. Kolejne iluzje raju okazują się właśnie iluzjami. Seks, alkohol, wszelakie doświadczenia życiowe prowadzą do tego samego wniosku - wszystko jest do dupy. Dlaczego? Gdzie jest ten "general error"?

Pozdrawiam.


Glo.

[Ania ayalen]

Glo, ja w tym slysze bunt niepokornej duszy. Niezgode na to co widac wokol.
Tylko...wszelkie zmiany dokonuja sie poprzez nas, bo tak.to se mozna do us.... smierci tupac noga.

[Gloinnen]

Niezgode na to co widac wokol.

Ale to, co widzimy, to po części pochodna tego, co mamy w sobie... Każdy zna anegdotkę o szklance do połowy pełnej i do połowy pustej... Chyba (ale to już moje prywatne zdanie) lepiej podchodzić do świata i ludzi mniej roszczeniowo. Nic mi się nie należy. Absolutnie nic. Świat jest, jaki jest, a ja cieszę się z tego, bo nagle znalazłam jakąś szansę zupełnie za free. I nie próbuję niczego zatrzymać na siłę, porządkować, rozumieć. Każda próba zawłaszczenia tej pozytywnej energii kończy się bowiem dotkliwą stratą. A stąd już prosta droga do stwierdzenia - wszystko jest do dupy...
Nieraz ulegam pokusie/ Bo wydaje mi się. Bo chciałabym. Bo ego domaga się rekompensaty za różne niekoniecznie łatwe do zrozumienia "kiksy". A przecież najważniejsze jest to, co udało mi się zrobić, a nie to, co za to otrzymałam... Chyba tak... Trudno to przyjąć, ale tak jest...

[Ania ayalen]

pewnie ze tak, masz absolutna racje. Jak mozna ,
zawlaszczyc''energie, to tak jakby probowac miec na wlasnosc wode w rzece. Tylko durne ego tego nie pojmuje, wciaz zadne wladzy, posiadania. I masz racje- to my jestesmy zrodlem wszystkiego co nas otacza. Nasz swiat jest taki jakim go uczynimy. Pamietasz- kiedys rozmawialysmy o roznych goowienkach. Jeden widzac je krzywi nos i pluje, drugi odwraca sie udajac ze go.nie ma. Trzeci bez gadania sprzata je i zyje dalej. A smrodu juz mniej.