Lustrzanka (epilog)

[Gloinnen]

Lustrzanka (epilog)

Ostatecznie czym jest nadzieja? Bezsilnym buntem przeciw rozpaczy.
/G. Herling-Grudziński


1,
Maleńki zielony liść wyrasta
na rozłupanym pniu. Jak
i dlaczego, z backupu
odtworzyłam szum drzewa?
Wszystko przecież
wydarzyło się, albo i nie
tylko w zerojedynkowym
przywidzeniu.

2.
A jednak. Cierpliwe drążenie. Siekiera
wciąż leży na polanie, pod kupką przemarzniętego
chrustu. Żywica zabliźnia
nieprzyjaźń. Pochylmy się oboje.

3.
Na co jest za wcześnie, na co
za późno, już nie dopowiemy. Drwa
dawno porąbane; wióry
z płatkami śniegu
zmąciły jasność osądu. Wielka niewiadoma
w krzywiźnie ocalałego konaru.
Ziemia rozszczepiła pojedynczy ślad
na wielość ścieżek.

4.
Naprawienie. Synchronizacja danych,
aby samosiejki nie zapomniały
zazielenić się na przednówku.

Może ten jeden liść zrównoważy
minioną noc.



____________________
Glo.

[anastazja]

A jednak. Cierpliwe drążenie. Siekiera
wciąż leży na polanie, pod kupką przemarzniętego
chrustu. Żywica zabliźnia
nieprzyjaźń. Pochylmy się oboje.

Piękna metafora ...żywica zabliźnia nieprzyjaźń... do zapamiętania. A wiersz, Glo. rozumiem ten ból który wpisałaś w rozłupane drzewo, jednak nadzieja wyrasta maleńkim listkiem na pniu.
Bardzo ujmujący wiersz, Glo. jestem słabym komentatorem, żadnym, wobec Twoich dobrych wierszy, ale rozumiem je.

Pozdrawiam serdecznie

[Gloinnen]

rozumiem je.

Cieszę się, anastazjo. To jest najważniejsze... Zrozumienie bez słów.

[Sede Vacante]

Bardzo mi się podoba, choć twoja poezja zawsze dla mnie była za trudna w odbiorze.
Tutaj mam wrażenie, że jacyś wrogowie, rywale, przeciwnicy - na polu walki, na zgliszczach konfliktu, mają dość. Chcą się pogodzić, zacząć żyć od nowa, w zgodzie.
Z jednej strony spowiedź, podsumowanie strat, liczenie ofiar i lekkie niedowierzanie, że po tych wszystkich złych chwilach można jeszcze coś ocalić. Z drugiej strony dramatyczno-romantyczny zryw obojga, by z wielkiej wojny przejść w stan wiecznego pojednania.
Jeśli Glo. źle odczytałem, wybacz. Ale tak to zobaczyłem po pierwszym czytaniu i chciałem taki obraz sobie pozostawić, nie burząc go wnikliwszą interpretacją. Tak mi się ten wiersz spodobał.
Ale oczywiście możesz mnie naprostować, nie ma problemu

[Gloinnen]

Sede, dobra interpretacja.

[Sede Vacante]

A to się cieszę, bo właśnie w taki sposób bardzo mi się ten obraz spodobał i nie muszę się martwić, że "chyba coś brałem, albo mnie głowa boli" :P

[Maryla Stelmach]

robi wrażenie. pozdrawiam.

[Gloinnen]

Marylo, dziękuję serdecznie.

[Ania ayalen]

wiesz Glo, wahalam.sie.ze slowami, bo i co.mozna powiedziec wobec tego co osiada w duszy. Pieknie wraca sie do Twoich wierszy, mozna je czytac, odejsc na chwile, wiedzac ze i tak.wroci sie do nich. Rozni ludzie pisza rozne rzeczy, niektore zapomina sie po przeczytaniu, niektorych nie sposob przestac czytac. Tak sobie mysle...jakiej wrazliwosci trzeba zeby tak pisac.

[Gloinnen]

jakiej wrazliwosci trzeba zeby tak pisac.

To jest jak z kijem, który ma dwa końce.
Powiem szczerze - raczej nie "wrażliwości", lecz "przewrażliwienia"...