Jezus na chodniku

[Marcin Sztelak]

Obojętnie przepłynął w rozdeptanych sandałach.
Krzyż nieśli faryzeusze zgięci w pokłonie,
wyceniali każde słowo, bruk srebrzył się w zachodzącym.

Quo vadis, domine? A gdybym tak zapragnął nasycić

opuszki otwartą raną; krzyczę do kobiety, która na pewno
jest matką: salve regina.

A ona bezzębnie: patrz pan, wloką człowieka jak worek,
a pan pragniesz ucałować koniuszek absolutu,
później splunąć.

Przepraszam, nie jestem bezwinny, ale tyle kamieni
- same włażą w ręce.
Gdyby nie chciał, to by ich tu nie ułożył.

Już słychać monotonne młotki, kwadratowe gwoździe
drące drewno. A Maria z Magdali płacze
jak na dziwkę przystało.
Prawdziwie.

Minął mnie spokojnie, nic się nie wydarzyło.

[Ania ayalen]

mijanie w nieprzemijaniu...

[Ewa Włodek]

cóż, jak widzimy człowieka obok? Ile z tego, co na prawdę jest w nim - da się dostrzec "rzutem oka"? Co - po bliższym przyjrzeniu się - okazałoby się pozorem, a co - prawdą? Takie przesłanie odebrałam z Twojego wiersza. Nie wiem, na ile zgodne z intencją Autora...

serdeczność dołączam...
Ewa

[anastazja]

Przepraszam, nie jestem bezwinny, ale tyle kamieni
- same włażą w ręce.
Gdyby nie chciał, to by ich tu nie ułożył.

Marcinie - dyskusja może okazać się nieskończona, jak to w takich tematach. bowiem peel rzuca kamieniem obwiniając najwyższego, że je tu ułożył? Idąc tym tropem możemy zwalać winę również za wszystkie nasze złe uczynki, począwszy od Adama i Ewy.

Wiersz do analizowania, albo i nie.

Pozdrawiam