wypierdalać z raju

[Jarek B]

niekochany

też ją pierdoliłem

nie miałem wyjścia

była bogatsza od ściany



powiedz ewka

jaki chuj nas stworzył

ja piszę wiersze

ty pierdolisz

na lewo



ogólnie rzecz biorąc

jesteśmy dobrani

stara kurwa

i pijak



dżinsowe dzwony



z przeszłości

trochę dymu



punkowa kapela

torba trawy

na drogę

[Ania ayalen]

mysl przednia, i fascynujace zestawienie raju z tym tam. Gdyby to z laciny na polski przelozyc...wiesz, wsadzac a przesadzac to szalona roznica.

[Gloinnen]

W swojej konwencji - niezły wiersz. Tylko pierwsze "pierdoliłem" zamieniłabym chociażby na "ruchałem" (można ostrzej, ale chyba lepiej nie) - nawet w zakresie tzw. wyrazów, język jest na tyle bogaty, że pozwala wyeliminować powtórzenia.

Końcówka jest najlepsza, w powiązaniu z tytułem. Młodość jako "raj utracony", dawna beztroska, swoboda, odloty i marzenia. Świat się wydawał "nasz". A potem okazuje się, że ma nas w czterech literach, i vice versa. Odnoszę wrażenie, że "pierdolenie" jest jedynym rodzajem buntu, jedyną dostępną formą sprzeciwu wobec życia, które zniszczyło w peelu raj.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

no, i jest myśl - dopóty jestesmy w Raju, dopóki nie zaczniemy dorosłego życia. A w nim - cóż, chwile raju: dla jednych - "trawa", wóda, muzyka, i tak dalej, dla innych - pasje, cokolwiek to znaczy, byle na chwilę odejść od codzienności, której do Raju tak daleko, jak nam do nieba...

pozdrawiam ciepło...
Ewa