Wiersz, który chyba nie jest wierszem

[Marcin Sztelak]

Buduję zdanie. Nieskomplikowane,
może nawet równoważnik.
Nie zapominam o kropce,
znaki interpunkcyjne są ważne.

Czasami najważniejsze, ale to inna
historia. Do opowiedzenia przy filiżance
naparu ziołowego. Z dużą zawartością
melisy. Uspokajającej.

Nadpobudliwość na kartce kończy
się dużą ilością skreśleń.
Na centymetr kwadratowy.
Co można ująć matematycznie.

Buduję puentę. Nieskomplikowaną,
może nawet quasi.
Nie zapominam o przewrotności,
zaskoczenie jest ważne.

z cyklu: Morfologia tekstu

[Gloinnen]

Podoba mi się. Od razu mam skojarzenia z dyskusjami, jakie tutaj co jakiś czas wybuchają, na temat poprawności zapisu w poezji.

W pierwszej części nawiązanie do zasady, według której każdy element niesie ze sobą konkretne znaczenia dla przekazu (żeby nie powiedzieć banalnie - treści). (Gdzieś w tle puszcza do mnie oko F. de Saussure.)

Do opowiedzenia przy filiżance
naparu ziołowego. Z dużą zawartością
melisy. Uspokajającej.

"Uspokajającej" ---> zastanawiam się nad tym, czy to konieczne. Napar z melisą - wiadomo, że pity na uspokojenie...

Nadpobudliwość na kartce kończy
się dużą ilością skreśleń.
Na centymetr kwadratowy.
Co można ująć matematycznie.

Ciekawe skojarzenia i zabawa słowami/przerzutniami.

Można ująć nie tylko matematycznie, ale także

ma
tematycznie.

Buduję puentę. Nieskomplikowaną,
może nawet quasi.
Nie zapominam o przewrotności,
zaskoczenie jest ważne.

Nooooo...

Wydaje mi się, że wiersz podchodzi trochę "kpiarsko" do rozmaitych zasad rządzących sztuką poetycką. Wyczuwam prześmiewczy ton w stosunku do pryncypiów i wytycznych, według których "powinno się" pisać. Recepta na dobry wiersz... Cyzelowanie, dłubanie w materii, twórczy niepokój (ADHD umysłowe, jak mawia mój przyjaciel)... A czytelnik łyka. Nawet się nie zorientuje, jak tekst powstawał. Tak naprawdę, to chyba peel lekko drwi z oceniających, czytających. Ma nad nimi władzę. Bo wie, jak stawiać kropki, wie, jak manipulować zapisem, wie, jak wykorzystać swoją "nadpobudliwość"... Podoba mi się ten meta-dyskurs.

Glo.

[marta zoja]

Wątpliwości...wątpliwości...czy pisać, czy nie...pisać, pisać, pisać...co mi w duszy gra, a serce wybija rytm...Poeto znawco duszy niejednej

[Adela]

Przewrotność, czy też ironia, gra, zabawa, próba pisania, pisanie, to wszystko tutaj czuję. Bardzo mi się podoba ten wiersz:)